Səni yaşamaq lazım, bir ağac kimi bahar günündə,

bir qaya kimi üzü dənizə, bir ümid kimi sevə-sevə!

Səni yaşamaq lazım, yaşıl-yaşıl yarpaqları tökmədən, bir Mövlanə, Şəmsə olan kimi, sənə Kərəm kimi yanmaq lazım, səni yaşamaq lazım...

***

Hər şey o masadan başladı.

Gözlərinin günahsızlığından,

Fəsillərin yarpaq alıb, tökməsindən.

Qatarların dolub boşalmasından başlandı bizimkisi...

Sənsiz bubuludların altında çətirlərlə savaşdım.

Səni unutmaq üçün üzümü divarlara öyrətdim!

Sənsiz buluda çevrilib, pambıqlar təki sovruldum!

Dodaqlarımdan təbəssümü salıb itirdim.

Sənsiz bahar gəlməsin deyə, bütün ağacları qırdım,

gecələrə quyuladım kölgəmi,

quyuladım adımı Bakı küçələrində,

bu şəhəri kağız kimi bürüşdürüb atdım qırağa.

Çəkildi gözlərimdəki, teatrın pərdəsi.

Bir sən qaldın, bir də mən!

Bir də divardan asılan ümidsiz şəkillər.

Hər şey o masadan başladı.

Qarşımdaki, günahsız mələkdən!

Qarşımdakı, bir ovuc Tanrıdan!

Məni özünə sevdirmədən, öldürmədin deyə,

ölür baxışlarım sənsiz!

Qar yağır günlərimə bahar çağında

Hər şey səndən başladı

Ammag

Səndən sonra bitmədi hekayəmiz!

***

Toxunmayın əllərimə!

Bulud olmağa bir addım qalır!

Bir addım göy üzünəg

adımı öldürmədən,

küləkli bir gündə, buludlu bir havada gəl!

Yeriyə bilmirəm daha, ayaqqabılarım darıxır ayağımda,

Darıxmaqdan sıxılır buludlar.

Çay darıxır stəkanımda,

Bilirəm, buludların sonu yağışdır,

Yağışlar söndürəcək bizi!

Ağacların gələcəyi kibritdir,

sonunda yandıracaq bizi!

Sən çalış saçlarındakı,sünbül düzlərinə kimsə girməsin.

Çalış barmaqlarının arasında, kimsə ölməsin.

Sən çalış ki, bu hava bizdən əl çəkməsin.

Ölümsüz bir payızda,

buludlu bir havada gəl!

Gəlməyi necə öyrədim ki sənə,

Öyrən uçmağı gözlərində,

qaçmaqdan yorulursan,

dincəlməyi öyrən dizlərimdə.

Qoy yanqların yastıq olsun əllərimə,

kimlər var səndən başqa bizlərə!

daha hamı billir bu şəhərdə,

küçədə o oğlanın əlindəki akkordeonun nəğməsi idik biz

Gəəəəl desəm,

gəlg

Güzgülərindən bunu sındır!

Bir Tanrı tap, gözə görünsün!

Bir göy ver sonu bilinsin!

Məni tap ki, çox itmişəm mən

Birdəfəlik məzarda quyulanacaq qədər

Buradan Allaha qədər baxışlarınla

Məni həsrətdir doğrayır,bıçaq altında

Mənim boş qucağımı, doldurmağa gəl

Bu gözlərimi yollardan ayırmaq həvəsilə

Boşluqların sınıq qəfəsilə

Bütün divarları uçurtmağınla

Uçurumları doldurmaqla

Əlimdəki,boş qədəhi doldurmağa gəl

Gəl şərab rəngində,

Göy üzü güzgüdür,dənizin rəngində!

Gözlərin gömgöy yaralarımın rəngində

Gəlməyi necə öyrədim ki, sənə?

Ürəyimi alovlardan ayırıb,

küləkli bir gündə,

buludlu bir havada gəl

***

Şamların yoxsulluğundan bu ev qaranlıq...

Sobanın yalançılığından bu divarlar soyuq

Soyuqdur havalar...

Bu divarların o tayında hansı səslər susur

Bu divarların o tayında hamı susuzdur əllər üçün

Bundan daha çox biləcəksiniz...

Bu divarların o tayında bilməsəm nələr olur əgər...

Bilməsəm kimlərin gözləri dolur...

Darıxacam yenə, görəcəksiniz!

Başa düşəcəksiniz, bütün otaqlar vecimə deyil...

Pəncərəsi dənizə əl açan otaqları deyirəm!

Bütün gəmilər də vecimə deyil!

Dənizin ortasında boğulan gəmiləri deyirəm!

Siz sadəcə gecələri, qapıları açıq qoyun

sadəcə, bu divarların o tayında nələr olduğunu unudun

Unudun bura qədər dediklərimi

Heç günəş də vecimə deyil,

sonralar biləcəksiniz!

Buralar çox qaranlıqdır,

Siz sadəcə adıma kibrit yandırın!

***

Bunlar bəhanədir dostum

ay işığı hər gecə dənizin üzündə üzəmək üçün doğulur

hələ ulduzları demirəm

hələ yaşamı demirəm

özümü desəm üzümü yastığın dizəlrinə öyərtəmişəm ki,

ağlamağımı görməsin güzgülər

özümü desəm insan yuxularında olduğu kimi yalqızdır

insan bir ayaqlı tabutdur

hər kəs öz içındə tribundan danışır dərdlərini

hər kəs söz kimi yanır kağızın ürəyində

qorxma asta yazıram

səssiz yazıram ki, dərdlərin oyanmasın

bu yazıda birisi yoxdur

niyə yoxdu əllərimdə insan izləri

yox yəni söndürün işıqları

bunlar hamısı bəhanədir

baxışlarıma aldanma,

müharibədə uduzmuş qoşun kimi yorğunam

bu yazımda

gözlərimdən keçirin gecələri varaq-varaq

barmaqlarımdan asın ulduzları

bunlar bəhanədir dostum

doğulmağı bilməsəm də, ölməyə ən gözəl yer otağındır

sus, bir azca da,

sol tərəfimdə nə isə bir səs susmur.

onun üçün onun adı yasaqdır hər ölkədə

onun saçlarının uzunluğu qədərdir gecələr

uzaqlaşdıqca usanıram qaranlıqda

özümə "uzan yat" deməkdən yoruluram,

bunlar hamısı bəhanədir.

baha-baha gülüşlərini ala bilməyir yazıq ciblərim,

əllərimin gücü çatmır səni saxlamağa,

odur ki, adını terrorist kimi partladıram ürəyımdə

sən gədən yollarda özümü maşın altına atıram

bunlar hamısı bəhanə deyil, dostum,

bunlar yuxular kimi gerçəyə dönür

küləyi durdurun lütfən,

şam olacağam məzarlıqda

kəpənək kimi saçlarına sancaq olacağam!

ya öləcəm, ya olacağam!

qollarını aç, küləkdən qoru məni!

gözlərim qurumadan qoru məni,

qoru məni!!!

***

Bir Çinar ağacı var sürgündə bitən,

əlləri boş...

Əlləri yağmurlara açılan yarpaqları deyirəm!

Bir ağac var, Çinar ağacı.

Günahları gövdəsinə cızılmış bir oğlanın

yadigar sözləri!

Budaqlarında biraz Təbriz küləyi,

dodaqlarında qəm gülləri.

Əllərim yoruldu, gövdəm yoruldu, köküm qurudu,

məndən heç adam olmadı ana!

Məndən ağac oldu.

Məndən yarpaq oldu.

Məndən heç şey olmadı ana!