Mən oxanımlardanam ki, evdən kənara mütləq baxımlı, bəzək-düzəkli çıxaram. Həttabinanın altındakı marketə belə bəzənib düşərəm. Xasiyyətdi də... qadın olmağınavantajından gen-bol istifadə etməyi sevirəm. Amma bəzən elə məqam olur ki, zərifcinsin "olmazsa olmaz”ları arxa plana keçir. Bu, insan həyatının yol ayrıcındaömrün sonrakı mərhələsini müəyyən edən anlardı. Onlardan biri də ali məktəbə qəbulolunduğumun xəbərini aldığım gün idi – 1997-ci ilin avqustu! Özünü heçunutdurmaz: bütün gecəni həyəcandan yatmamışdım, çünki ertəsi gün imtahanın nəticələribəlli olacaqdı. O vaxt indiki kimi hər şey bir tıkla həll olunmurdu. Cavablarınçıxdığı jurnalı bir-iki adam əldə edər, məhəllənin ortasında nəticələri deyibşirinlik alardı. Səhər saat 5-dən balkonda yerimi qurmuşdum, sərin avqust səhərindəboğulurdum, nəfəsim çatışmıırdı. Məhəllədə hələ səs-səmir yox idi. Ta saat 9-10arasına qədər gəlib-keçənlərin əllərindəki çantaları, yükləri izlədim. Gözlənilən,az qala müqəddəs kitab hesab elədiyim jurnalı əllərdə, qoltuq altlarındaaxtarırdım. Və birdən uzaqdan "elan” eşidildi: "Ay camaat, jurnal gəldi!!!” Beyineşitdiyini dərk edənə qədər bədən yerindən sıçradı. Nimdaş ev xalatında, şəpiklərdəküçəyə cumdum. Camaat axışırdı. (Sumqayıt üçün ali təhsil, həmişə digər bölgələrindənüstün olub. Bu bəlkə də, daim "ölü şəhər”in sakinləri, "xlorsatanlar” deyə lağaqoyulan kasıb balalarının, bir növ, özünütəsdiqi idi. Bəlkə də, buna görə, həmişəən yüksək balla seçiliblər. Fəhlə balalarının valideynlərinin çəkdiyi əziyyətləritəkrarlamaması üçün yeganə tutunacağı, güvənəcəyi dayaq, məhz ali təhsil idi!)

Axınaqoşulub, üç bina aralıda toplaşanlara yaxınlaşdım. Hələ növbə gözləmək vardı(uşaq və yeniyetməliyim elə sonugörünməz ərzaq növbələrinə xərclənib). Xoşbəxtlikdən,jurnalın gətirən oğlan tanış çıxdı – qardaşımın sinif yoldaşı olmuşdu. Məhəlləninən qoçaq, cəsur oğlanlarından idi. Məni qabağa saldı, 2-3 adamdan sonra kodusoruşub jurnalda axtardı. İlahi! Cəmi bir neçə saniyə çəkən o gözlənti nəidi?.. Zamanmı dayandı, ömürmü dondu?! Hər nəysə - insanı canlıdan heykələçevirən bir məqamdı. Duyğu orqanlarından yalnız biri – eşitmə qabiliyyəti işləyirdi,qalanları vəzifəsinin öhdəsindən gələ bilmirdi. Həyatım, gələcəyim bu məhəlləigidinin iki dodaqları arasından bəlli olacaqdı!

- Var!Xarici Dillər İnstitutu! 450 bal!

(indikiAzərbaycan Dillər Universiteti. 1997-ci il üçün bu bal yüksək sayılırdı...)  

Həyəcanınpik nöqtəsi... Ürəyin köksdə deyil, bütün daxili orqanlarda çırpındığı məqam...Ani durğunluq... Sevinc nidası... Təbriklər...

- Bax,şirinliyimi gətir ha!

-Qardaşımdan istə!

- Deynən,yaxşı araq alsın...

Bu soncümləni eşidəndə evin yolunu yarı eləmişdim. Evə asfaltın üzəri deyil,buludların arasında qayıdırdım. Elə ilk qardaşımın otağına cumdum. Onu necəsilkələdimsə, yerindən dik atıldı. Bütün ev əhli narahat, bir gözü ayıqyatmışdı. Şad xəbəri eşitcək məni qucaqlayıb otaq boyu fırlatdı. Onsuz da o güncismimlə bərabər hər şey – arzular, xəyallar, gələcək günlər başıma fırlanırdı.Bəs necə? O günün Günəşi mən idim!

Birdənqardaşım məni yerə qoyub:

- Bıy, bupaltarda həyətə, camaatın arasına düşmüşdün?

- Əşi, nəolacaq, xalatdı da...

- Yox e,paltarı tərs geyinmisən!..

Şəfiqə ŞƏFA