Böyüyəndə rəssam olmaq istəyirdim. Uşaqyaşlarımda ağ vərəqləri boş buraxmazdım. Rənglərə bulaşmış əllərimlə məhəlləmizinyağışlı görüntüsünü, cizgi film personajlarını, futbolçuları, qocaları,ağacları, atları, itləri çəkərdim. Həvəsim dünya səviyyəli idi. Rəsmsiz, rənglərsizqala bilmirdim. Bəzən evdə buna görə narazıçılıq olurdu. Dərslərindən geriqalırsan, ev tapşırıqlarını yerinə yetirmisrən deyə. Belə olanda da gizlicə çarpayınınaltında Tom və Cerrinin portretini çəkirdim. O anda yer kürəsinin ən xoşbəxtuşağı olurdum.

Qonşu uşaqların, sinif yoldaşlarımın rəsm işlərinidə mən çəkərdim. Rəsm müəllimimgüclü baxışımın olduğunu deyirdi. Özümü rəsmlərlə ifadə etməyi bacarırdım,bundan da xeyli məmnun idim.

Sonra bilmirəm nələrdəyişdi. Niyə rənglər həyatımı tərk elədi?! Sonra sözlər ilişdi ayaqlarıma və hələdə onları özümdən uzaqlaşdıra bilmirəm. Doğurdandaindiyə kimi bilmirəm ki, niyə mən rəsmdən uzaq düşdüm. Kim məni rənglərdənayırdı? İnsanlarmı? Həyatmı? Kim? Cavab yoxdu.

İndi bu gözəl sənətin içində bacım var. Onunbutulka üzərində işlədiyi rəsmlər möhtəşəmdir. Bacım deyə demirəm. Sən demə obu sənəti məndən daha çox sevirmiş. Bunu sonralar daha yaxşı anladım.

Rəssamların həyatları həmişə mənə maraqlı olub.Onların yaradıcılıq dünyaları biz yazarlara baxanda çox rəngli və işıqlıdı. Məhələmizdəbir rəssam yaşayır. Bir balaca emalatxanası da var. Onunla hərdən rəssamlıqdan,incəsənətdən söhbətlər edirik. Bəzən o rəssam kişinin yanına gedəndə onu rəsm çəkənyerdə görürəm. Bir neçə dəqiqə onu müşahidə edirəm. Necə də narahat, həyəcanlı,bir az da hüzurlu görünür. Yəqin rəssam ola bilsəydim, mən də onun üzündəkiifadələri çəkərdim. İnsanların üz ifadələri, mimikaları, gözləri həmişə mənə qəribəgəlib. Onları ağ vərəqə köçürmək istəmişəm. Məhəlləmizdəki rəssam kişininarvadı onun yaradıcılığına hörmət qoymur. Neçə dəfə qapıda eşitmişəm: get evəpul gətir, neynirəm sənin bu şəkillərini. Satada bilmirsən. Sata bilmirsənsə mənonları yandıraram. Bir dəfə də zibil qutularının içində bu kişinin əl işlərinigördüm. Əzik-üzük, cırılmış durumda. Düşündüm ki, bunu onun ifritə arvadı edib.Sözün həqiqi mənasında belə bir qadınla ömür sürmək zülmdən başqa bir şeydeyil.

Dünya rəssamlarından yəqin ki, Vanq Qoqu eşitmisiz.Onun faciəli həyatını, kimsənin vecinə olmayan sənət işlərini. İnsanlar üçün onu onun əsərlərini anlamaq çətin idi.Bəlkə də, onları çaşdıran əsərlərindəki fırça zərbələrinin kobud izləri və yarənglər, ya da gerçəklikdən çox uzaq xəyala bənzəyən rəsmləri idi, amma onlaronun əsərlərindəki düşüncələri deyil, sadəcə izləri görürdülər.

"Rəsmlərimə qəlbimi, ruhumu qoydum və bu müddətdəağlımı itirdim” – deyirdi böyük rəssam Van Qoq.

Yaxudda bizim ölkədənmisal çəkim. Azərbaycanda unudulmuş bir rəssam var: Mircavad Cavadov. O, ömrünün son illəriniqürbətdə keçirmişdir. Çəkdiyi rəsmlər ölüm fobiyasını, irrosianallığı ifadəedirdi. Taleyin oyununa bax ki, onun son əsərinin adı da "Ölüm” idi.

Rəssam olabilməsəm də, tez-tez rəsm sərgilərinə gedir, internetdən əsərlərə dönə-dönəbaxır, bunula özümü ovuduram.