Masallı rayonunun həmin vaxtkı icra başçısı Şahin Məmmədovun dəvəti ilə xanımımla birgə bu şəhərə qonaq getmişdim.Gedəndə də Bakıda bir qrup dostlarıma zəng elədim ki, ayın 27-si sizi tezdən Masallıya qonaq çağırıram.
Azərbaycanda belə bir mənasız məsəl var: «Qonaq qonağı istəməz, ev yiyəsi hər ikisini». Qonaq qonağı istəyər, ev yiyəsi də, Şahin Məmmədov kimi, hər ikisini.
Müharibə başlayacağını bilirdim. Amma hansı gün başlayacaq, təbii ki, cənab Ali Baş Komandandan başqa heç kəs bilmirdi, eləcə də mən. 26-sında yol gedərkən önümüzdən çoxlu içi əsgərlə dolu hərbi maşınlar, ağır texnika keçirdi. Fikirləşdik ki, yəqin təlimə gedirlər.
Amma təlimə getmirlərmiş. Müharibəyə gedirlərmiş, şəhidliyə, qaziliyə gedirlərmiş.
Önümdən keçən hər maşına da əlimi pəncərədən çıxarıb «Boz qurd» işarəsi göstərirdim, əsgərlər də mənə «Boz qurd» salamı göndərirdilər.
27 sentyabr. Qonaqlar gəldi, amma hamının üzündə bir ağrı, bir kədər – Böyük Vətən Müharibəsi başlamışdı. Və qonaqlıq olmadı. Ayaqüstü bir çay içib döndük Bakıya.
Məni Qarabağ gözləyirdi. Belə gündə məni Bakıda saxlamaqmı olar? Xanımımı evə qoyub paltarımı dəyişdim. Yox, əsgər paltarı geymədim, yüngül bir idman paltarı geyinib evdəkiləri öpdüm və üz tutdum Ağdama. Getdim Fədail kimi şəhidliyə, ölümünə rəqs edə-edə gedən, Xudayar kimi mahnı oxuya-oxuya gedən oğlanlara, ölümünə aşiq olan igidlərə mənəvi dəstək olmağa.