Şəlalə Camal: Kəlbəcər

Başımı götürüm kaş elə gedəm,
Ürəyim olubdu bil, didəm - didəm.
Ha özümə istəyirəm yer edəm,
Yerim yoxdu Kəlbəcərdən savayı.
Ahu - fəğan, fəryad içindəyəm mən,
Doğmam ölüb, bil yad içindəyəm mən.
Ay dinsizlər, imdad içindəyəm mən,
Dirim yoxdu Kəlbəcərdən savayı.
İstəyirəm arada bir sevinəm,
Ay insafsız, ailən oldum, evinəm.
Qəlbi ağlar - ağlar qaldım, gözü nəm,
Ərim yoxdu Kəlbəcərdən savayı.
Gəlib görsən bir sümüyəm, bir ətəm,
Elə bil ki, mən nökərəm sən hatəm.
Qorxaqlardı, yaltaqlardı əhatəm,
Nərim yoxdu Kəlbəcərdən savayı.
Murovun havasın çəkirəm hərdən,
Gözümdə canlanır o yerlər birdən.
Bu günədək qalmadım bir xeyirdən,
Şərim yoxdu Kəlbəcərdən savayı.
İndiyədək bu dünyada pərim yox,
İşləmədim, alnımda bir tərim yox.
Nə haldayam? Bəzəyim yox, bərim yox,
Zərim yoxdu Kəlbəcərdən savayı.
Ha gözlədim hey illəri və ayı,
Sazıma köklənib dedim avayı.
Mən illərdir dərd yemişəm havayı,
Fərim yoxdu Kəlbəcərdən savayı.
Digər Xəbərlər

Milli poeziyamızın Vaqif Aslan mərtəbəsi

Elnur Uğur: Neftçalada bir ocaq var...

" Dəli"

“Adı ilə yaşamayan...” - Pərvanə BAYRAMQIZI yazır

Nəzərlilərə bir nəzər - Tərlanə Yaqubqızı yazır

Hüseyn Cavid: milli ruhlu müəllim, yaxud millət müəllimi

"Solovyov üçün cəhənnəmdəki VİP qazanda yer hazırlanıb" - Xalq yazıçısı Anarın açıq məktubu
