Nəşriyyatın binasından üzü yola baxıram. Yağıştəzəcə kəsib. Yollar qurumuş dodaq kimi çat-çatdı. Mən asfaltına halınayanarkən qəfil fikrimi şütüyən maşınlar dağıdır. Yolun o üzündə binalar, altıisə sıra-sıra düzülmüş ağaclardır. Ağacların birinin altında bir topa zibillikvar. Elə dilimin altında o zibili ora atanı söyəcəkdim ki, səbəbkarlardan biridə əlindəki zibili heç nə olmamış kimi ora atıb getdi.

Hər nə qədər adicə söyüd olsa da və yolunqırağında dursa da, qəfil Nazim Hikmətin bu şeiri yadıma düşür:

Ben bir ceviz ağacıyım gülhane parkında

Ne sen bunun farkındasın, ne de polis farkında.