9 May! Bu gün bizim də, eləcə də bütün Sovet xalqının ən çox sevindiyi gün idi. Hətta Vaqif Səmədoğlu da bu gün haqqında şeir yazmışdı. Yazmışdı ki, günün bəxtinə bax ey. Bu günə niyə sevinirdik? Qələbə günü idi. Bu gün 50 milyon insanın qanı bahasına baha gəlmişdi. Bu müharibədə 300 mindən çox azərbaycanlı da şəhid olmuşdu.
Hüseyn Cavid yazır:
Kəssə hər kim tökülən qan izini,
Qurtaran dahi odur yer üzünü!
Və ona görə də Stalinə dahi deyirdik ki, qan izini kəsib. Həm də bu günü ona görə çox sevirdik ki, elə bilirdik day bir də Yer üzündə müharibə olmayacaq, qan tökülməyəcək. Uşaqlar atasız, gəlinlər ərsiz, ən başlıcası, analar övladsız qalmayacaq.
Amma çox uzun sürmədi. Təxminən 15 il dünya nəfəs aldı. Amma heç demə ona görə nəfəs alırmış ki, yeni müharibələrə hazırlaşıbmış. Sonra nə qədər müharibələr başladı – Vyetnamda, Koreyada, Kambocada, sonra ordan sıçradı Əfqanıstana, ordan da Yaxın Şərqə, Ərəb ölkələrinə.
Və sonra da Azərbaycana. Yenə uşaqlar atasız qaldı, gəlinlər ərsiz, analar övladsız və millətin soykökünə çox ağır bir zərbə dəydi. Fikir versəniz görərsiz ki, 70-80-ci illər arasında doğulan minlərlə qız ailə həyatı qura bilməyib. Çünki onları sevən oğlanlar Qarabağ müharibəsində Vətəni, torpağı onlardan daha çox sevib özlərini Vətən, torpaq yolunda şəhid vermişdilər.
Şəhərlərimiz, kəndlərimiz darmadağın edildi. Heç faşizm belə olmamışdı ki, ermənizm faşizmdən də betər oldu.
Vaqif Cəbrayılzadə yazır:
Türk
min illərin gün işığıdı,
nə qədər basdırsan
yenə torpağın üstündə qalar.
Gün işığıyıq, basdıra bilmədilər. Nə qədər basdırsalar da torpağın üstündə qaldıq və yenidən günəş kimi doğduq.
İndi bizim üçün 9 May yoxdu. İndi bizim üçün 8 Noyabr var – Qələbə günü, Zəfər günü! Torpaqlarımızın 200 ildən sonra düşməndən azad olunduğu gün! Kəbəmiz Şuşanın azadlığı günü!
İndi vaxtilə Sülh carçısı olan Sovet dövlətinin varisi Rusiya 9 May nümayişinə hazırlaşır. Halbuki müharibə gedir: Rusiya-Ukrayna müharibəsi.
Vaxtilə birlikdə faşizmə qarşı vuruşan Rusiya-Ukrayna indi bir-birini «faşist» adlandırır, bir-biriylə vuruşur. Şəhərlər, kəndlər dağılır, uşaqlar atasız, gəlinlər ərsiz, analar övladsız qalır. Ukraynanın 30 faizi Ağdamın gününə düşüb. Ukrayna da Rusiyanın şəhərlərini bombalayır.
İndi belə bir müharibə getdiyi vaxtda insanlar hansı sevinclə Lenin mavzoleyinin qarşısında 9 May nümayişi keçirəcək? Hansı qələbəni bayram edəcəklər?!
27 milyon Sovet vətəndaşının qanı bahasına başa gəlmiş 9 May da belə getdi.
Allah İkinci Dünya Müharibəsində həlak olmuş bütün azərbaycanlılara (biri də mənim əmimdi, 300 nəfər də həmkəndlimdi – Ağcabədinin Bayat kəndinin sakinləridir) rəhmət eləsin.