"Dərs otağı” adlılayihə sayəsində müəllimlərimizin həyat hekayətləri, müəllimlik fəaliyyətləri,şagirdlərlə münasibətlər, yaşadıqları çətinliklər haqqında öyrənə biləcəksiniz.Biziyetişdirən və cəmiyyətə qazandıran müəllimlərin həyatına işıq tutan layihədə"uşaqların şəhəri"nə də bərabər səyahət edəcəyik. Bu dəfəki qonağımız İsmayıllı rayonu Mücü kəndininriyaziyyat müəllimi Tünzalə Zöhrabzadədir.

Pilot olmaq arzusu

Atam uzun illərdir, riyaziyyat müəllimi işləyir. Ailəmizdə həmişə müəllimliyəböyük hörmət olub. Amma mən pilot olmaq istəmişəm. Uşaqlıqda məni ən çox həyəcanlandıranşey özümü təyyarə sükanı arxasında təsəvvür etmək olub. Amma müəllimliyi seçməyimbaşqa səbəbdən oldu. 10-cu sinifdə oxuyarkən kəndimizə gözəl, savadlı, mehribangənc bir qız Azərbaycan dili və ədəbiyyatı müəllimi olaraq gəldi. Onun həyatı mənənağıl kimi gəlirdi, evindən uzaq ucqar bir kəndə bizə dərs deməkçün gəlmişdi.Ondan sonra başladı məndə müəllimlik sevgisi, riyaziyyatı seçməyimdə isə, əlbəttəki, atamın rolu böyük oldu, çünki uşaqlıqdan riyaziyyatı mənə çox sevdirmişdi.

Kənd yoxsa şəhər?

Kənd məktəbləri təhsilin səviyyəsi baxımından məncə şəhər məktəblərindəndaha irəlidədir. İşlədiyim məktəb təzə tikilib. Mərkəzi istilik sistemi olsa da,siniflər kifayət qədər isinmir. İnternet, elektron lövhə və s. bu kimiimkanlarımız məhduddur. Amma bu çatışmazlıqlara baxmayaraq, çox səmimi birkollektivimiz var. Kollektivimiz, əsasən, gənc müəllimlərdən ibarətdir,aramızda çoxlu mübahisələr yaransa da, məncə bu, daha həvəslə işləməyimizə təkanverir. Bacardığımız qədər internetə çıxışı olmayan şagirdlərimizi hər mövzudanxəbərdar etməyə çalışırıq. İşıqlar sönəndə zəngin vaxtını bir-birimizəxatırladırıq və s.

Uşağım oxumasa, döy!

Şagirdlərimləsəmimi olmağa çalışıram, istəyirəm, məni də özlərindən biri olaraq görsünlər,əlçatmaz biri kimi yox. Hər mövzuda onlarla söhbətləşirəm, çalışıram, nəsəproblemləri olanda çəkinmədən danışa biləcəkləri bir adam olaraq görsünlərməni. Uşaqları döymək mənə görə yolverilməzdir, bəzən əsəbiləşdirib qışqırtdıqlarıolur, amma döymək əsla. Hətta olub ki, valideyn özü deyib ki, uşağım oxumasa,döy. Amma mənə görə şagirdi döymək müəllimin acizliyidir, şagird dərsioxumursa, deməli, ya fənni, ya müəllimi sevmir. Döymək yox, sevdirmək lazımdır.

Hələ kiməktub yazan olmayıb, amma arada sevgilərini göstərməkçün kiçik süprizləredirlər.

Hər yoldan keçənə "müəllim” deməklə...

Bilmirəm,bəlkə də, mənim təsəvvürüm yanlışdır, amma məncə hələ də kənd məktəblərindəmüəllimə hörmət qalır, şəhər məktəblərində niyə əksi baş verir, səbəbinibilmirəm, açığı. Cəmiyyət olaraq özümüz ucuzlaşdırmışıq müəllim adını, həryoldan keçənə "müəllim” deməklə, qohum-əqrəbadır deyə tədris etdiyi fəndən heçnə anlamayanları müəllim olaraq işə almaqla. Nə yaxşı ki, son dönəmlər TəhsilNazirliyinin müəllimlərin işə qəbulu imtahanları keçirilir, ən azından özüm dəiştirak etdiyimçün şəffaflığına şübhəm yoxdur. Və əlavə olaraq ucqarlara tətbiqolunan həvəsləndirmə müəllimliyə marağı əvvəlki illərdən qat-qat çox artırıb.Ümid edirəm, bütün bunlar müəllimin nüfuzunun yüksəlməsinə müsbət təsirgöstərər.

Dərsdən əlavərepetitorluqla məşğul olmuram. Kənddə qalmıram deyə buna vaxtım olmur, ammaəgər orda qalası olsaydım, təmənnasız məşğul olardım, onlar mənim ümidlərimdir.

Xatırladıqları müəllim olmaq istəyirəm…

Təkcə müəllim yox, kəndyerində ümumiyyətlə, qadın olmaq çətindir. Çalışıram, qız şagirdlərimlə bumövzuda çoxlu söhbətlər aparım ki, öz hüquqlarını bilsinlər, sırf qız olduqlarıüçün hüquqları tapdalanmasın. Mənim də təbii ki, bir qadın olaraq problemlərimçox olur, bunlara problem deməzdim, dedi-qodular deyərdim. Ki mən bunlaraəhəmiyyət vermirəm, özüm nə olduğumu, nə istədiyimi, niyə burda olduğumubilirəm, o mənə yetir. Qadın hüquqlarına gəldikdə isə bu barədə kollekivlə dəçox müzakirələrimiz olur, məncə əslində hamı hər şeyin fərqindədir, sadəcə,hamı kimisə düşünərək yaşayır. Bir zamanlar qadının şalvar geyinməsinə də pisbaxılırdı, bir azdan digər məsələlər də adi görünəcək. Çalışıram, bir müəllimkimi şagirdlərimə nümunə olum, özlərini heç kimə əzdirməsinlər, necəistəyirlərsə, elə də yaşasınlar kimlərisə, nələrisə düşünmədən. Ümid edirəm,onların heç vaxt unutmayacağı, həmişə sevgiylə xatırladıqları biri olaram.