Yer üzünün əşrəfi  olan  İNSAN  yarandığı andan  Səs  və Söz də  yaranıb. Deməli  Səs  və Söz  insanla yaşıddı. Bu  da  o  deməkdi ki İnsan  bir  varlıq  olaraq  özünü səs də  və   sözdə tapmaqla  bərabər  , həm də ifadə edibdi...Eyni zamanda  bunlar  İnsanın özünümüdafiəsi üçün silah da sayılıb. Yəni  , Səs  və Söz    qılıncdan kəsərli, güllədən ağrılı  olub.Elə  ona  görə də bu  silah naşı dildə  paslı, küt  xəncər, ustad, duyğulu, məntiqli, yanımlı, təssübkeş  , xüsusən kamil şəxsiyyət  dilində isə  bülövlənmiş, daşı da  bir neçə  yerə   parçalayan   xəncər  olur...Toplum halında  yanaşanda isə, İnsanlıq üçün söz həm böyük qüvvət, həm də  mənəvi dayaq kimi də  qəbul edilir.

Çox təəssüf ki, həyatda  elə hadisələr, günlər və anlar olur ki, söz də  həmin  yerdə  acizləşir... və  sən   nə deyəcəyini, necə deyəcəyini bilmirsən... Şəxsən mən, az-çox söz adamı kimi, çox yaxşı tanıdığım adam haqqında söz deməkdə həmişə  çətinlik çəkirəm, çünki çox fikir söylə­mək və düşüncələrimin hamısını ifadə etmək istəyim alınmır... Nəticədə  isə yenə ürək dolu düşüncələr pələsəngi və pəjmürdə - ağrılı  qalır...İllahda  ki,  haqqında söz açmaq istədiyim insan qəflətən-vaxtsız bu dünyadan köçüb gedirsə...  Bax  onda  o acının, o həsrətin və o nisgillərin fonunda söz də acizləşir...heç nə  edə  bilmir!

Bu günlər  mən məhz  həmin durumdayam...Ürəyim  ağrı  ilə  vuruşur, qələmim həmin ağrını  bütünlüklə  ifadə  edə  bilmir... Ona  görə ki, mənə çox  əziz olan  Aydın müəllimin yoxluğu  ilə  barışa  bilmirəm...Özüm özümlə  danışırmış kimi ona üz tuturam:

- Əzizim Aydın müəllim!  Yoxluğunuzu qəbul etmədən xatirə yazıram, çox çətindir bu  məqamda sizdən yazmaq ... Keçmiş zamandan ayrılmaq, oradan sizə üz tutmaq, sizsiz sizdən danışmaq inanın ki, çətindir, qardaşım! 

Yaranışdan üzü bəri məlumdur ki, dünyaya gələnin bir gün bu dün­ya­­­dan get­məsi var, lakin bunu bilə-bilə heç bir Allah bəndəsi bu həqiqəti qəbul edə bilmir. O da ola, bu həyatın çətinliklərindən, ömür yolunun sınaqlarından üzüağ və alnıaçıq çıxmağı bacaran, nəcib insani keyfiyyətlərə yiyələnərək, ətrafındakı­la­rın, el-obanın, qohum-əqrəbanın – doğmaların ürəyində özünə əbədi yurd-yuva quran işıqlı insan – Aydın Mirzəməmmədov...

Azərbaycan Kooperasiya Universitetinin Tədris şöbəsinin rəhbəri, iqtisad elm­­ləri namizədi, dosent Aydın Mirzəməmmədov... Aydın müəllim, Sizi tanıyan vaxtdan, yəni nəvəm Çərkəzin o universitetə qəbul olduğu vaxtdan – 2014-cü ildən bu günə  qədər elə bilirəm ki, 3 qardaşım yox, 4 qardaşım olub. Həqiqətən bu belədir, mən çox şanslı insan idim ki, bu hisslər qəlbimdə kök salıb, yuva qurdu.

Ailəniz indi doğmalarımdır... Ailə başçısı kimi, ömür-gün yoldaşı kimi, ata kimi, övlad kimi, baba kimi necə möhtəşəm idinizsə, dost kimi də eləydiniz... Sizi tanıyan andan bütövlüyünüz, böyük şəxsiyyət olaraq müəllimliyiniz, dərin biliyə, düşüncəyə, ədəb-ərkana sahib olmanız məni valeh etdi. Sizinlə ünsiy­yət­də olmaq,mehriban çöhrənizə yaraşıq verən təbəssümünüzə, istiqanlılığınıza, diqqətliliyinizə, mədəniyyətinizə, söhbətlərinizə, ən əsası da iş yoldaşlarınıza olan yüksək insani münasibətinizə heyran olmamaq mümkün deyildi...  Sizi tanıyanlar, elm adamları, BDU-dan olan dostlarınız, həmkarlarınız hər biri sizin böyük ürəyinizdən elə hey söz salır, xatırlayır və insanlığın ən yüksək zirvəsini fəth etmənizdən qürur duyurlar.Unudulmayan, yaddaşlarda ucalığı və paklığıyla əbədi məskən salan əvəzsiz insan... Məhəmməd Peyğəmbər deyir ki, “Pisliyə öyrən­miş şəxs insan­­ların pisidir, yaxşılığa öyrənmiş insan və alim şəxs isə insanların ən yaxşısıdır”.

Əziz qardaşım, səmimiliyiniz və etibarınız, ziyalılığınız və təəssübkeşliyiniz barədə  nə qədər yazsam və danışsaq, azdır, bitməyən və tükənməyən alicənab­lığı­nızla insanlığa şərəfsiniz, xeyirxahlığınız bu dünyadan çox böyük idi... Elm, təhsil sahəsində də, cəmiyyətdə də Sizin kimi insanlar tapıntı sayılır... İnsanlığa ucalıq gətirən, qarşısındakına hörmətlə yanaşan, anlayan, duyarlı, mərhəmətli və əxlaqlı olan sizin kimi insanların üzünə durub dayanır bu dünya, əziz insan. Nə qədər bu həyatda təmiz və gözəl sözlər varsa, Aydın müəllim, Sizə ünvanlana bilər...

Fikirlərim çox qarışır, zaman gah keçmişə aparır məni, gah da bu yazını yaz­dı­­ğım bu günə, bu saata, gah da yoxluğunuza inamımdan düşüncələrim önündə aciz­li­yimə qaytarır. O uzaq olmayan keçmişdə  ki, ilk görüşdüyümüz gün nəvəm Çərkəz də yanında idi... Yarım saatlıq  söhbət  ərzində, qəlbi­ni­zin nə qədər təmiz, geniş, ürəyinizin nə qədər böyük olduğunu dərk edə bildim... Və onda  düşünmüşdüm ki, adlar onu  daşıyan insanın üzünə izini sala bilirmiş...

İşıqlı insan! O gün sizin üzünüzü daxilinizi  aydın göstərən güzgüyə bənzətmişdim... Sizinlə söhbət edən hər bir kəs o aydınlıqda özünün  də  hərəkətlərinə və sözlərinə əl gəzdirməli olmasını dərk edə bilərdi deyə düşündüm. Hətta yaşca Sizdən çox böyük olsam da sözünüzü kəsməyə cürət etmək iqtidarında deyildim. Allah Sizi mükəmməl və möhtəşəm xarakterlə, biliklə, ağılla, əxlaqla ərməğan etmişdi bu həyata – sizi sevənlərə...

Siz, həm də çox ciddi insan idiniz, yorulmadan çalışmaq, ətrafınızda olanlara yararlı olmaq, kömək etmək ən ümdə məqsədiniz  idi...

Bu fədakarlıq Aydın müəllimin qanına, canına hopmuş xüsusiyyətlərdən biri və ən nəhayətsizi idi. Onu tanıyanlar, onunla bir ali məktəbdə işləyənlər əminəm ki, mənim bu fikirlərimlə razılaşarlar ki, Aydın müəllim yüksək mədəniyyətli və çox mərd insan idi. Bütövlükdə şəxsiyyət idi – bir sözlə, mötəbər Allah adam idi... Bəlkə o üzdən Allah onu tələsib, yanına apardı...

Mən onunla  4 il ara-sıra telefonda, bir neçə dəfə də iş yerində görüşüb söhbət eləyə bilmişdim... Nə xoş ki, övladının toyunda da məni unutmamışdı... O günlər heç kəsin ağlına gəlməzdi ki, belə tez ayrılar Aydın müəllim öz sevdiyi - əzizlədiyi balalarından, nəvəsindən və onun yoxluğundan çox sarsılan, sağlığında ikən çox dəyər verib sevdiyi ömür-gün yoldaşı Afaqından –cəfakeş xanımın­dan... Bu yazını qələmə alanda xatırladım ki,  Aydın müəllim Türkiyədə müalicə alarkən ona zəng elədim, çox rahat və təmkinli səslə cavab verib, dedi: - “Sona xanım narahat olmayın, yaxşıyam, Afaq hər an yanımda­dır, Nərmin də, mənim qoruyucu mələyim də buradadır. Onu da deyim ki, mən Davudu bu xəstəlikdən əvvəl uşaq bilirdim, sən demə o əməlli-başlı böyük kişidir”.

Qızı Simanı, ailəsini, nəvəsini hələ onları gör­mə­­dən mənə tanıtmışdı Aydın müəllim.

Nə yazıq ki, bu yazımda da adəti üzrə, gah keçmişə, gah bu günə dönərək pərakəndəliyə yol verdim yenə... Yoxluğuna inanmadan bir insanın yoxluğundan yazmaq çətindir...

Ürəklərimizə köçən Aydın qardaşım çox güvənli insan idi, daha dəqiq desəm, güvənc yeri sayılan insan idi...

Göylərdən bizi görən insan – qardaşım ruhun şad olsun!

Bakı Dövlət Universitetinin

müəllimi Sona Çərkəz