Heç kəs inanmırdı...

Heçkəs inanmırdı,

nəatam, nə anam.

Nədə kürək-kürəyə verib

savaşdığımdostlar, heç kəs...

Bircəsən inanırdın mənim şair olacağıma,

misralardayox olacağıma.

Üçrəngli bayrağım kimi

oyoxluğun içindən

yenidənucalacığıma...

Heçkəs inanmırdı,

birsən inanırdın, bir də mən!

Gecəmizigüdüzümüzə qatdıq,

oturubölümü gözlədik.

Fəqət,qaçmadıq.

Arımızyad baxçadan gəldi deyə,

oşanını, o balı nemətimizə qatmadıq.

Hamıbizi ağılsız xəyalpərəst bildi.

Yalnızbiz inanırdıq vətənin azad,

mənimsəşair olacağıma,

yalnızbiz.

AxıŞəhriyar, Məmməd Araz

elə-beləkeçməmişdi ki,

illərdə elə-belə keçə.

Səhvsalma şair,

bənzəməzləronlar günlərini yaşayan heçə.

Vətənimizinbütün, mənimsə şair olmağım üçün

arzularımızıqurban etdik seçə-seçə...

Heçkəs inanmırdı,

nəatam, nə anam,

nədə kürək kürəyə verib

savaşdığımdostlar –

heçkəs...

Sən bilirsən kimsən?!

Sənbilirsən kimsən?!

Bilmirsən,suya and olsun, bilmirsən.

YoxsaTeymur Bəyazidə gülən kimi gülərsən.

Sənbilirsən kimsən?!

sus,mən deyim:

-Qorxma,yalan sussa da güzgülər,

uzaqlardanaydın görünər şəkillər.

Yox,sən şəkil deyilsən,

budünyada şəkillərin də heç bəxti gətirməyib.

Kaşbütün şəkillər sən olaydı,

səninkimi

özboyasıyla yuyulaydı,

qırılmadanfırçaları...

Sən– Venesiyada

yarqoynunda sol,

Troyadaisə dost boynunda

sağqolunu itirən kişisən.

Sən– Paqanini axtaran

kimsəsizskripkasan.

Sən– Məmməd Arazın

"uçanqalacığı”san.

Sənağcaqayın ağacısan Sibir çöllərində,

qatarlarnəfəs dərəndə

qızlarınsarılıb hönkür-hönkür ağladığı.

Sən insanların anlamadığı

Puşkiniqucaqlayan o gülləsən.

Gecələr

üzünüaya tutan səssən.

Sanmaki, səni kimsə görmür,

eşitmir,duymur.

Deməki, onları buna əclaflıq qoymur…

Hərçəndəclaflığın boyu o qədər də bəstə deyil.

Birvaxt qayıdacağımız Tumas da gedəcək.

Səndə gedəcəksən, mən də gedəcəyəm.

Ozaman səni gizli tarix qaldırıb çiyinlərə,

dirəkedəcək göylərə -

ahlaryerə düşməsin deyə…

Sənbilirsən kimsən?!

Bilmirsən,oda and olsun, bilmirsən,

yoxsa,çoxdan qanad olmuşdun tüstülərə...