Famil Mehdi: Dilən, professor, utanma, dilən...
Dilən, professor, utanma, dilən...
Dillən, professor, utanma, dillən...
Səslə, hər keçəndən sədəqə istə,
Qaçandan, köçəndən sədəqə istə.
Fərqi yox, Bakıdan, Ağdamdan olsun,
Səninçün nə fərqi: yaxşı, yaman kim,
Bir də qanmayan kim, həm də qanan kim,
Məslək dəyişənmi, ev dəyişənmi,
Qızıl axtaranmı, ya goreşənmi,
İnsanmı, heyvanmı - satandı, gedir,
İt-qurd kölgəsində yatandı, gedir.
Dünyanın ən qəlpi, ən safı olsun,
Təki ürəyinin insafı olsun.
Hanı o qırmızı diplomlar, hanı?
Nəyimə gərəkdir torbada qala,
çıxar, hamısını cır at, tapdala.
Yandır cild-cild, yansın əl yazıların,
Sən kimə gərəksən, o kimə lazım?
O fəxri fərmanları,
Təşəkkürləri yandır,
Dünya aldanan yox, bil aldadandır.
Bir də ki, hər dəfə qomarlayanlar,
Öpüb bığlarını tumarlayanlar-
Nəvələr görməsin diləndiyini,
Tale xırmanında döyüldüyünü,
Ömrün ələyində ələndiyini.
Dilən, professor, utanma, dilən,
Dillən, professor, utanma, dillən...