O qadın

O qadın hələ də yaşayır.

Ölməyib.

Sadəcə heç kim onu xatırlamır.

Heç kim adını çağırmır.

Heç kim gözlərinə baxmır.

Və insan baxışlarla unudular,

adıyla yox.

O qadının susqunluğu

bir roman boyda idi.

Amma o roman heç vaxt yazılmadı.

Çünki bu şəhər —

sözləri boğan şəhərdir.

Qara şəhər...

burda heç nə rəngsiz deyil,

rənglərin üstü örtülüb.

Burda qadınlar solğun,

kişilər səssiz,

divarlar lal,

qapılar ölüdür.

Və hər pəncərənin arxasında

keçmişin səsi qıvrılır:

“məni unutma...”

Amma onu unutdular.

Çünki o sevmişdi.

Çünki o gözləmişdi.

Çünki o bağışlamışdı.

Və bu şəhər — bağışlayanları sağ buraxmaz.

Burda sevgi ölüm kimidir,

daha uzun sürür.

O qadın kimsənin qadını deyildi.

O, öz içində sığınacaq axtaran

və tapmayan bir yad idi.

Özünə yad,

öz əllərinə belə.

Əlləri yalnızlıqdan donmuşdu,

gözləri itirilmiş bir uşaq kimi baxırdı.

Küçələrin daş yaddaşı var —

bir qadın keçəndə

səsini yadda saxlayar.

Amma o qadının addımları

çoxdan silinmişdi.

Külək belə iz qoymamışdı ardından.

O qədər yüngül idi

ya da

o qədər yüklü...

Gecələr pəncərə kənarında oturardı.

Heç nə gözləmədən.

Heç kəsə baxmadan.

Sadəcə içindəki səssizliyə qulaq asardı.

O səssizlik ki,

əslində illərlə yığılıb susulmuş qışqırıq idi.

Tənhalıq — bəzən səs deyil,

bəzən kəsilməyən iç sükutudur.

O qadın heç vaxt ağlamadı.

Çünki göz yaşları

bu şəhərdə axsa da,

heç kimin gözünə dəyməz.

Əgər bir gün

yolun qara şəhərə düşsə,

bir qoca qadın siluetini görərsən.

Küçənin sonundakı köhnə divarda

kölgə kimi dayanıb.

Ona yaxınlaşma.

Sadəcə dinlə:

sənin bildiyin bütün hekayələri

susaraq danışacaq.

Çünki unudulmuş bir qadının dili

sözlə yox,

kölgə ilə danışır.

Heç vaxt gec deyil

Heç vaxt gec deyil —

bir səsin titrəyində gizlənmiş ümidi

yenidən oyatmaq üçün.

Bəzən bir baxış,

yüz illik sükutu sındırar.

Bəzən bir söz,

dəfn olunmuş bir ürəyi dirildər.

Susma...

Səssizlik, zamanla

quruyan göz yaşının izinə çevrilər.

Və sən düşünərsən —

“Kaş danışardım...”

amma bu “kaş”lar

ürəyin divarına yazılmış dualardır,

heç bir Tanrı eşitməz,

sən demədikcə.

Əgər sevirsənsə —

de.

Qoy sənin “səni sevirəm”in

bir qış gecəsinin pəncərəsinə yazılsın.

Qoy donsun, amma silinməsin.

Əgər darıxırsansa —

yaz.

Bir məktub kimi,

adını çəkmədən belə,

bir nəfəsin içində özünü tapacaq o...

Əgər incimisənsə —

danış.

Çünki sükut,

bir gün səni deyil,

bütün hekayəni öldürəcək.

Heç bir duyğu —

utanacaq qədər zəif deyil.

Onlar sənə bənzəyir:

yaralı,

amma dirənişli.

Və bəlkə də,

sənin “gecdir” dediyin o an —

kiminsə içində

“nəhayət gəldi...” deyə çiçək açır.

Həyat qısa deyil —

biz onu

sözləri boğaraq qısaldırıq.

Bir cümlə yetər:

“Gəl...”

və bütün yollar

yenidən başlar.

Sən getdin

Sən getdin...

və mən qaldım —

qüruruma çevrilmiş sükutun altında.

Bir şəkil kimi qalmısan yaddaşımda,

çərçivəsi çatlamış,

amma yenə də divardan asa bilmədiyim bir səssizlik kimi.

Səni gözləmək —

susmağın başqa adıdır.

Heç kimə danışmadım sənsizliyi,

çünki sənsizlik danışdıqca böyüyür.

Hər axşam çayım soyuyur,

şeirim natamam qalır,

özüm —

bir az daha az oluram.

Sevgi dedilər…

amma heç kim demədi

onun sonu qəbiristanlıq qədər səssiz ola bilər.

Tanrı belə çaşdı səbrimə —

məni peyğəmbər sandı.

Amma mən sadəcə,

sənin üçün dua edən bir fanat idim.

İçimdə gecə düşməyən bir axşam var.

Sənin adını çəkəndə

küçələr öz daşlarını ağlayır.

Səni sevmək —

sanki hər gün yeni bir itkiyə oyandı mənim içimdə.

Özümə yad qalmışam.

Sən qayıtsan belə,

səni qarşılayacaq biri yoxdu artıq —

çünki mən

sənin həsrətində

hər gecə boğularaq susdum.

Səssizcə —

amma hər dəfə bir az daha ölərək.

Bir gün qayıtsan,

görəcəyin tək şey olacaq:

qırılmış bir söz,

yarımçıq bir dua,

və üzərinə torpaq tökülməmiş bir ürək.

Çünki sən getdin,

amma mən hələ də

sənin olmadığın bir həyatda

səni sevməkdə davam edirəm —

özüm kimi,

səssiz,

sonsuz,

öldüyünü bilmədən yaşayan bir sevgi kimi.