Xanım soruşur:

- Yumurtalarınızı neçəyə satırsınız?

Qoca satıcı cavab verir:

- Yumurta 0,50 sent, xanım.

Xanım deyir:

- 2,50 avroya 6 yumurta alacam, yoxsa gedəcəm.

Yaşlı satıcı ona cavab verir:

- İstədiyiniz qiymətə alın, xanım. Bu, mənim üçün yaxşı başlanğıcdır, çünki bu gün bir yumurta satmamışam və yaşamaq üçün buna ehtiyacım var.

O, yumurtaları razılaşdırılmış qiymətə aldı və qalib gəldiyini hiss etdi.

O, öz zərif maşınına oturaraq dostu ilə zərif bir restorana getdi.

O və rəfiqəsi istədikləri hər şeyi sifariş etdilər. Bir az yedilər, sifariş etdiklərini çox qoydular.

Beləliklə, 400 avro olan hesabı ödədilər, xanımlar 500 avro verdilər və dəbdəbəli restoran sahibinə dedilər ki, qalanını bahşiş olaraq alsın...

Bu hekayə lüks restoranın meneceri üçün tamamilə normal görünə bilər, amma yumurta satıcısı üçün çox ədalətsizdir...

Sual budur:

Ehtiyacı olanlardan satın alarkən niyə həmişə gücümüz olduğunu göstərməliyik?

Bizim səxavətimizə ehtiyacı olmayanlara niyə səxavətli oluruq?

Bir dəfə haradasa oxumuşdum:

“Atam bu şeylərə ehtiyacı olmasa da, kasıblardan baha qiymətə mal alırdı.

Bəzən onlara daha çox pul ödəyirdi.

Bir gün ondan soruşdum:

- Ata niyə belə edirsən?

Emin

Atam cavab verdi:

"Bu, ləyaqətə bükülmüş sədəqədir, oğlum"