Söhbət uğurlardan düşdü. Əslində özüm söhbəti uğurlara gətirib çıxardım. Ona görə ki, indi yazı masamın üstündə bir kitab var. O kitabın adı "İçimdə boğulan səs"di. Elə burdaca deyim ki, "İçimdə boğulan səs" aybKitab layihəsi çərçivəsində işıq üzü görüb. Layihənin rəhbəri Xəyal Rzadı. Kitabın redaktoru isə Mətanət Ulu Şirvanlı. Bu, İsmayıl İmanzadənin mənim kitab rəfimdəki sonuncu, sayca isə hardasa 15-ci kitabıdı. Onların böyük bir hissəsini İsmayıl müəllim mənə avtoqrafla bağışlayıb. Hə, bir də İsmayıl müəllim hər dəfə avtoqraf yazanda "qardaş" sözünü xüsusi vurğulayır. Mən də bu istiliyin içərisində özümü həm rahat, həm də məsuliyyətli hiss edirəm. Ona görə ki, İsmayıl müəllimin şəxsiyyətindən yaxşı xəbərdar olanlar bilirlər ki, bu kişi hər adama dost, qardaş demir. Və hər məqamda da yerini gözləyib sözünü deməkdən də çəkinmir. Ona görə də "İçimidə boğulan səs" mənim üçün tək kitab adı kimi yox, həm də bir fikir kimi çox maraqlı gəldi. Axı İsmayıl müəllimin heç vaxt öz səsini arxa plana keçirdiyini görməmişəm və belə bir məqamı da ağlıma gətirməmişəm, ona görə də kitabı birnəfəsə oxudum. Oxuduqca da gördüm ki, əslində bu, mənim düşündüyümdən tam fərqli bir fikrin ifadəsidi. Bu fikir özündə Cəbrayılsız günləri, Cəbrayılsız ömrü, Cəbrayılsız yaşamı qan rəngli hərflərlə bəyan edir və deyir ki:

Bu şeiri oxuyandan sonra şairin hansı fikir yükünün altında olduğunu, hansı duyğulara ürək açdığını və həm də hansı çətin sualla baş-başa qaldığını elə mən özüm də yaşadım. Anladım ki, İsmayıl İmanzadə bu fikirlərlə mənim də içimi şeirə köçürüb. Axı, onun göz önündə olan həyatının arxa planını, alt qatını mən də yaşayıram, mən də qanımdan, canımdan keçirirəm. Bax, bu yerdə onun özü dediyi kimi:

Həqiqətən də o yeri, o yolu, o səmti necə getməyin, necə aşmağın və həmin o deyilənlərə necə qovuşmağın çarəsini bilənlər varsa, İsmayıl müəllimə desin. Mən də ondan soruşub öyrənim. Və bilim ki, onun da, mənim də ömrüm işıqdan qaranlığa yox, işıqdan işığa doğru bir yoldu. Və biz bu yolun ara məsafəsindəki qaranlığı yarıb keçə biləcəyik. Onda İsmayıl İmanzadənin yazdığı misralar bizim üçün xatirəyə çevriləcək. O misraların işığı da qarışacaq qovuşduğumuz işığa. Necə ki, o yazır:

İsmayıl İmanzadə bu kitabında mənim fəhmimə görə daha çox içində boğulanları, içində doğulub ölənləri poetik fikrə çevirməyə çalışıb. Onun hər şeirində dünən də var, bu gün də var, sabah da. Deməli, bütün zamanları misraya çevirə-çevirə içində boğulan səsin ifadəçisini tapmağa nail olubdu. Bu da dəyərli qardaşımın, ruh dostumun özünəməxsus ədəbi priyomudu. Hətta o, kitadakı qəzəllərində də, məhəbbət şeirlərində də bu əsas qayədən uzaq düşməyib. Mənə elə gəlir ki, İsmayıl İmanzadə bununla həm də oxucusuna bir mesaj ötürübdü. Onun sevdiyinin adı pünhan, gizli olsa da, o, həm də göz önündədi. Fikrin alt qatına enəndə onu görmək mümkündü. Bax, bu şeirdə olduğu kimi:

Hörmətli İsmayıl müəllim, mənə göndərdiyin bu gözəl hədiyyə əslində mənim qaysaq bağlaya bilməyən yarama bir sığal çəkdi. Bildim ki, sənin də, mənim də, bütövlükdə yurd nisgili yaşayan bizimlə həmfikir olanların da içində söz boğulmur, söz misralara çevrilir, söz qanadlanır və uçur - həm eşidənlərə tərəf, həm də qulaqlarında pambıq olanlara tərəf. Gec-tez o qulaqlar da o sözləri eşidəcək. Və biz onda arzuladığımız, uğrunda canımızı verməyə hazır olduğumuz yerlərə dönəcəyik. Bax, bu günün arzusuyla yeni kitabınız "mübarək olsun!" deyirəm.