Ey daşlaşan, torpaqlaşan
ulu babam!

Bu günümdən dünənimə uzaqlaşan
ulu babam!

Küləkləşən, dumanlaşan ruhunla sən
Ayağa dur, səninləyəm!
Səs getməyən,

əl yetməyən

Qədim tarix dərəsindən
Səs ver mənim səsimə sən:
Sənə gələn, səndən ötən
nəydi belə? -

Səndən ötüb qardaşına dəydi belə?
Bununla mı neçə dəfə
Ata-oğul, qardaş hisi haçalandı,
Bir şəhərin

Beş qardaşın xanlığına parçalandı?
O zaman mı bitdi bizim
dilimizin

“sənin ”, “mənim ” qəbəri də?
O zaman mı bitdi bizim
dilimizin
“haralısan” damarı da?!

Səninləyəm, ulu babam!
Bu məsəli kimdi yazan?
Məndən ötdü!..
Qulağımdan getmir bu səs,
Zərbələri qardaşına,
Sirdaşma ötürən kəs
Elə bil ki bax bu gecə
Qulağımın dibindəcə
Xətainin suqutuna
qəh-qəh çəkdi.
Azərbaycan torpağında

Araz boyda şırım açdı.
Məndən ötdü...
Bunu dedi Şəki xanı.
Bunu dedi Bakı xam,
Bunu dedi İbrahim xan,
Fətəli xan, Kəlbəli xan...
Qəza ötsün məndən, - dedi,
Ötən kimi “mən-mən” dedi:
“Mən-mən” dedi bir ölkədə
nə qədər xan.

Onlar “mən-mən” deyən yerdə
Sən olmadım, Azərbaycan!
Ey daşlaşan, torpaqlaşan
ulu babam!

Bu günümdən dünənimə uzaqlaşan
ulu babam!

Ayağa dur! Dəfn etdiyim məsələnin
Baş daşma

Bir təəssüf xatirəsi yazıb, yondur:
Səndən ötən mənə dəydi,
Məndən ötən sənə dəydi.
Səndən, məndən ötən zərbə
Vətən, vətən, sənə dəydi...