Bakı 22°C 
Gündəmin ottutub yandığı, əsgərlərimzin zorlanma faktlarından danışıldığı bir vaxtda mənimdə yadıma köhnə küçəmiz düşüb. Paradoksa baxın: ana-bacı söyüşünün üstündəüsyan baş verir, Qarabağı azad etmək üçün ümid yerimiz olan əsgərlər isəzorlanır. Bilmirəm, Qarabağı həmin zorlanmış əsgərlərləmi alacağıq? Bəlkəhərbiyə çağırılan əsgərlərin üzərində psixiatr müayinəsini gücləndirməklazımdır? Ya bəlkə təlimlərə başlamazdan əvvəl ağlı paçasının arasında olanlarıhəbsxanada hansı "cəzaların" gözlədiyi haqda əlahiddə təlimkeçsinlər?! Bu bir-iki cümlə də olsun problemlərə palaz-palaz həsr olunanyazılar içərisində bir damla... Zatən içsələr də dəyişik bir dad hiss etmirlər.Yəni dəyirman bildiyini edir...
***
Dedim axı,köhnə küçəmizdən yazmaq istəyirəm. Niyə yazmaq istəyirəm, bunu da yazım.Qonşumuza qonaq gəlibmiş. Gəlibmiş desin ki, bu evin ilk sahibi olub. Uşağı buməhlədə doğulub. İndi böyüyüb. Demək olar ki, yekə kişidi. Gecə-gündüzbaş-beyinlərini aparır, kiriyib-kəsmir ki, ilk dəfə ayaq açdığı, böyüdüyü evitəzədən geri alsınlar. İş o yerə çatıb ki, köhnə evləri hər gecə oğlanınyuxsuna girdiyindən, kölgə kimi qarabaqara onu izlədiyindən psixiatra müraciətetməli olublar. Psixiatr isə oğlanın psixi durumunun yerində olduğunu bildirib.Qonşumuz evi satmadı. Son xahişə atası oğlanı da gətirmişdi. O, otaqlara giribbaxıb, əlini divarlara sürtüb, ağaclara sarılıb ağlayıb... Hə, bir də həryerdə anasının nişanələrini axtarıb...Bu evdə o, analı günlərini yaşayıb. Qonşumuz bu mənzərədən dəhşətə gəlmişdi.Onların verəcəyi pulun qənaətbəxş olmadığını və bu evə, məhləyə üz-gözüöyrəşdiyi üçün satmaq istəmədiyini deyirdi...
İlk dəfəayaq açıb yeridiyi, xoşbəxt uşaqlıq illərinin böyüdüyü, yeniyetməliyiningəncləşdiyi dövrün xatirələri yaşayan evdən ayrılan hər kəs üçün bu, tanış səhnədir... Həmin gənci yaxşı başa düşürəm. Eyni talenimən də yaşadım. Ağrısını hələ də ürəyimdə daşıyıram. Bu gün baş verən hadisələryuxularımda o evdə baş verir. Elə sevinirəm ki!.. Heç ayılmaq istədiyimröyalarım bir də köhnə məhləmizlə bağlı olanlardır. Hər şey olduğu kimi qalıb orda.Bir mən böyümüşəm, dəyişmişəm sanki. Uşaqların yaddaşı kağız kimi ağappaq olur,deyirlər. Mənim yaddaşımın alın yazısı köhnə məhləmizdə yazıldı. O yazılarıniçərisində itib-batmayacaq bir şeir də var. Adı da elə beləcədir: "Köhnəküçəmiz"
yağış yağar
ayaqizlərimizi
tozunlayoğurar
sinənəçalın-çarpaz dağ kimi
çəkiləndörd yol ayrıcında
xatirələrməni çağırar
köhnəküçəmiz...
biz yenievə köçən gün
sənköhnəldin
uşaqlıq
yeniyetməlikillərim qocaldı
ayaqizlərim
dəfn olundusəndə...
ilkməhəbbətimin ayaq izləri
bir torpağabaş qoyur
ayaqizlərimlə
yağışyağanda
izlərimiziyaxşı yoğur
yaxşıqarışsınlar
biz qovuşabilmədik
bilirsənmi
köhnəküçəmiz...
xəzəli
qarı
buzu
yorğan eləayaq izimizə
onlarıtapdayanlara de ki
qara geyibgündüzü
bulağadönüb gözü
burda qoşaqarıyır
iki cütayaq izi...
XuramanHüseynzadə
