(Əvvəli ötən saylarımızda)
   
   Müdhiş xəbəri İncəliyə çatdıran balaca Nəsib özünü Nacı Mahmud Əfəndinin evinə yetirib, qığılcım kimi atından yerə sıçradı. Balaca Nəsib (sonralar Qorğa Nəsib kimi tanınıb və həmin ocağın müqəddəs amallarının ləyaqətli daşıyıcılarından biri olub) Pir baba deyə çağırdığı Haçı Mahmud əfəndinin doğmaca əmisi nəvəsi idi. O, özünü Pir babasının üstünə salıb gördüklərini olduğu kimi ona söylədi. Bu xəbərdən pərişan olan Hacı Mahmud əfəndi sevimli dostu, ləyaqətli şagirdi olan Seyid Yasin Əfəndiyə üz tütaraq belə söylədi:
   
   -Seyid Yasin Əfəndi, Hürməlk xanım Haqqın dəgahna qovuşdu. O, bizim təriqət qardaşımız, ləyadət və paklıq aynamız idi. Biz onu ləyaqətlə dəfn edib, vəsiyyətinə əməl etməliyik. Söz arasında bir dəfə vurğulamışdi ki, "o zaman özümü arzu-kamıma yetmiş sanardım ki, sən özün məni öz əllərinlə həmişə namaz qıldığım o təpənin üstündə dəfn edəsən, cənazə namazımı da özün qılasan". Allahın əmriylə o məqam yetişdi. İndi bizim də öz börcumuza əməl etməyimizin zamanıdı.
   
   Salahlı tərəfdən bir bölük, İncəli istiqamətdən də bir bölük camaat üz-üzə gəlib, eyni zamanda Hürmələk təpəsinə çatdılar...
   
   Uzun illər ötüşdü, tək məzar adlanan həmin yer ocaq yerinə cevrildi. Kimi ehsanat kimi həmin məzarın ətrafını hördurdü, kimi başdaşı qoydu, kimi isə məzarı ziyarət etmək üçün təpənin üstünə qədər pilləkən saldırdı.
   
   Allan sənə Rəhmət eləsin Hürmələk nənə. Könül sevdalarımla cilalayıb, söz kərpicləriylə horməyə çalışdığım bu balaca abidəni də məndən bir ehsan kimi qəbul elə.
   
   
   
   ÜZÜ HÜRMƏLƏK NƏNƏYƏ NƏĞMƏLƏRİM
   
   HÜRMƏLƏK NƏNƏ
   
   Yer- göy arası Allaha yoldu,
   
   Yer cadar- cadar, göy puçur-puçur.
   
   Pak ürəklərdə nurlu diləklər
   
   Nəfəslə uçur, göyləri qucur.
   
   
   
   Ağ bulud ahlar,- dil deyib ağlar,
   
   Uca dağların qaşından öpər.
   
   Dolama yollar, sevdalı qollar,
   
   Başına dönər, daşından öpər.
   
   
   
   Xirda çıçəklər, göy bənövşələr,
   
   Allah eşqıylə qoxurlar yenə.
   
   Anadil quşlar, sarı bülbüllər
   
   Salavat deyib oxurlar yenə...
   
   
   
   Yazdı, yamaclar xalılar toxur,
   
   Cicəklər qoxur, bülbüllər oxur.
   
   Qoxuyan oxur, oxuyan qoxur,
   
   Bu "HƏMDİ" sənə, Hürmələk nənə.
   
   
   
   Qaymaq dodaqdı sarı çiçəklər,
   
   Köksünün üstdə arı iməklər.
   
   Çiçək arzular, arı diləklər
   
   Busəmdi sənə, Hürmələk nənə.
   
   
   
   Can evim qəfəs, ruhum ağ nəfəs,
   
   Bu səs, bu qəfəs Qurbanındı-kəs.
   
   Eşqimdə həvəs, quş ağzımda səs
   
   Nəğməmdi sənə, Hürmələk nənə.
   
   
   
   Dillərin lalı-sevği məlalı,
   
   Leylinin xalı, Məcnunun halı,
   
   Lalənin alı, ayın camalı
   
   Haləmdi sənə, Hürmələk nənə.
   
   
   
   Qarada ağlar, ağda qaralar,
   
   Gözdə qoralar, ah çəkib ağlar.
   
   Meyvəli bağlar, bəhrəli tağlar
   
   Töhvəmdi sənə, Hürmələk nənə...
   
   
   
   Uçdu diləklər, düşdü lələklər,
   
   Güldü"fələklər", öldü mələklər.
   
   Solan ümidlər, qanlı ürəklər
   
   Laləmdi sənə, Hürmələk nənə.
   
   
   
   Köçür arılar, saralır bağlar,
   
   Sökülür tağlar, tökülür dağlar.
   
   Sinəmdə dağlar, gözüm qan ağlar,
   
   Ümid ver mənə Hürmələk nənə.
   
   
   
   ÖLÜRƏM
   
   Allah, gözümdə yaş,
   
   Güldükcə ölürəm.
   
   Mən bilməyənləri,
   
   Bildikcə ölürəm.
   
   
   
   Yerin, göyün cəmi-
   
   Bircə anın dəmi.
   
   Gözlərimdən qəmi
   
   Sildikcə ölürəm.
   
   
   
   Döndər axan çaya,
   
   Göydən baxan aya.
   
   Bu fani dünyaya
   
   Gəldikcə ölürəm
   
   
   
   MƏN
   
   Könlümdə batan,
   
   Könlündü butam.
   
   Sünbüldə yatan,
   
   Sarı darı-mən.
   
   
   
   Vuruldum görcək,
   
   Ay üzü göyçək.
   
   Dodağın çiçək,
   
   Arı yarı- mən.
   
   
   
   Ruhum bir qanad,
   
   Dərdini qan, at.
   
   Bu dünya abad,
   
   Tarimarı- mən.
   
   
   
   Sözün qoruyam,
   
   Gözün nuruyam.
   
   Sudan duruyam,
   
   Aydan arı- mən.
   
   
   
   Qəlb evim sərin,
   
   Göylərdən dərin,
   
   Qul qəriblərin
   
   Xanimanı- mən.
   
   
   
   Dərdimi dərdin,
   
   Hara göndərdin?
   
   Ən uca dərdin
   
   Dağı, qarı- mən.
   
   
   
   Sularla coşun,
   
   Nəğmələr qoşun.
   
   Dərdim bir qoşun,
   
   Səridarı- mən.
   
   
   
   Oduna yanın,
   
   Qönçə fidanın.
   
   Dosta fədanın
   
   Düz ilqarı- mən.
   
   
   
   Könlünü alın,
   
   Könlü viranın.
   
   Haqqa varanın
   
   Dostu, yarı- mən.
   
   P.S. Bu yazının ərsəyə gəlməsində mənə mənəvi dəstək olub, bildiklərini əsirgəmədən tövhə edən könül dostum İsmayıl İlməzliyə bu şeiri ərmağan etmişəm.
   
   Qarı dünyaynan
   
   Qeyli qalımı,
   
   Bu qeyli-qalda
   
   Ərzi halımı
   
   Mövlama deynən.
   
   
   
   Yad özümündü,
   
   Övlad özümün,
   
   Can özümündü,
   
   Cəllad özümün...
   
   Mövlama deynən
   
   
   
   Sözdə batıram,
   
   Közdə yatıram,
   
   Dərdi atıram-
   
   Mövlama deynən.
   
   
   
   Göydən süzüldüm,
   
   Cana düzülddüm.
   
   Candan üzüldüm,
   
   Mövlama deynən.
   
   
   
   Daha ovlamır
   
   Ahular məni.
   
   Qurdun ağzında,
   
   Ah ular məni.
   
   Hara çağırır
   
   Ya hu-lar məni?-
   
   Mövlama deynən.
   
   
   
   Nə ətri qoxum?
   
   Hə səsdə oxum?
   
   Bezdim bu vardan,
   
   Hardadı Yoxum?-
   
   Mövlama deynən,
   
   Mövlama deynən...