Neçə gündü bir fikri özümlə gəzdirməkdən yorulmuşam. Getdiyim hər yerdə, dayanıb durduğum hər məkanda, təmas qurduğum hər kəsin yanında da bu fikir mənə rahatlıq verməyib. Elə bil ki, bədənimin hansısa bir əzasıdır, mənimlə gəzir. Nə kəsib ata bilirəm, nə də ki, çözə. Çünki bu əza gözlə görünmür. Bu ağrıya toxunmaq, onu sığallamaq mümkün deyil və mən də bu, gözlə görünməyən, əllə hiss edilməyən ağrının ünvanını bildiyim halda ona qarşı çıxmaq gücündə deyiləm. Çünki ağrıyan da ürəkdi, etiraz edən də... düşünən də eyni bir hissə, etiraz edən də.
Bax, bədənin bu məlum hissələrinin arasında bir məlum cığır var. Mən də o cığırla gedib - gəlməkdəyəm. Hara getdiyimi, niyə getdiyimi bilə-bilə həm də bu getməyin, bu gəlməyin mənasız olduğunu da anlayıram. Ona görə ki, mənim nə gözləyənim var, nə də müşahidə edənim. Təsəvvür edin ki, özüm öz içimdə yanıb köz olmuş bir kösöv kimi qaralmışam, kirpiyimin ucunda, hətta qopub düşməyə taqəti qalmayan bir damcı yaş donub...
Çox qəribədi, yayın qorabişirənində, adamların sərin bir yer axtardığı bir vaxtda, hörmətli Umayra xanımın idarəsinin məlumatlarının fonunda mənim kirpiyimdə donan yaş ərimir. Elə bil kimsə o son damlanı mənim kirpiyimə qaynaq edib, mismarlayıb. Nə o damla düşüb canını qurtarır, nə də ki, mən ondan xilas ola bilirəm. Bu heç də qəribəlik deyil. Zənnimcə, bu, acı bir həqiqətin həmişə göz önündə olmasıdı. Göz önündə olduqca, o sənə hər şeyi təkrar-təkrar yaşadır. Yaşatdıqca da səni yandırıb - yaxır, səni özündən-sözündən edir... səni səndən alıb, bir də sənə verir.
Nə vaxtsa bir şeir yazmışdım. Özü də elə-belə səbəbsiz yox, əksinə, bəlli bir səbəbə görə. Dünyaya gələn kitabımın son arxa səhifəsində çap etdirmişdim o şeiri. Hər dəfə də o şeiri oxuyanda oxucum, məni arayıb-axtaran, məni düşünən, mənim içimdə olan hər kəs bilsin ki, o mənim gözümün önündədi. Dörd misralıq bu şeir indi də yadımdadı:
dünyamız o qədər kiçik ki, dar ki
taleyin o qədər oyunu var ki
sən məni özünlə götür apar ki-
həmişə gözünün önündə olum!
Bəli, bu bir damla gecə də, gündüz də gözümün önündədi və məni məcbur edir ki, mən o bir damlanın sirrini sənə də pıçıldayım, sənə də deyim. Amma bu danışmaq, bu demək heç nəyə məlhəm olmayacaq. Ən azı ona görə ki, bütün olanlardan sonra hər şeyə yenidən qayıtmaq hər ikimizə ikinci dəfə ürək ağrısı gətirəcək və başlayacağıq bir-birimizi yenidən mühakimə etməyə. Amma bilməyəcəyik ki, bizim dediklərimiz və etdiklərimiz özümüzün özümüzə vurduğumuz zərbədi. Elə bir zərbə ki, onun ağrısı ömrümüzü qısaldır, həyatımızı alt-üst edir. Fərqinə varmırıq ki, bütün bunlar əslində bizim öz günahımızın, öz nöqsanlarımızın, öz qısqanclığımızın zərbəsidi, acısıdı və biz də onu çəkməyə məcburuq. Neyləyim ki, özüm də bildiyim halda bu yozumların içindən çıxa bilmirəm. Elə bil bildiyim bir sirrin açarını itirmişəm. O qıfılı açmaq üçün sadəcə vuruşmaq lazımdı. Özü də yalnız özümlə.
çəkilmişəm özümə
qabaracam dəniz tək
səni sahildən alıb
aparacam dəniz tək...
qoynumda qərq edəcəm
oynayacam telinlə...
qollarımın izini
axtaracam belində...
ağ ləpələr öpüş tək
səpiləcək üstünə
nəfəsin də Günəş tək
qızınacaq istimə...
indi dəniz xəyalım
ləpələnir önündə
tut əlimdən, qalaq biz-
sahillərin birində...
***
Qarşılaşdığım hər kəs son yazılarla bağlı mənə müxtəlif münasibətlər bildirir. Daha çox yaşlı nəslin nümayəndələri, yəni sözlə, qələmlə əməlli-başlı yoldaşlıq etmiş, mətbuat dünyasında izi və üzü olan ağsaqqal qələm dostlarım mənə dəstək verirlər. Duyğuları, düşüncələri, ruhu kağıza köçürdüyümə görə, mənim yaxşı bir oxucum kimi kürəyimin söykənəcək, güvənəcək dağı kimi arxamda möhkəm dayanırlar. Elə bil bu həmkarlarım da təkcə özümün yox, həm də onların düşüncələrini, duyğularını yazdığıma görə, mənə qahmar çıxıblar... Açığını deyim ki, bu münasibət məni çox sevindirir. Çünki duyğudan, dünyagörüşün kasadlığından əziyyət çəkənlər yazılarıma tamam laqeyd bir münasibətlə, hətta ritorik bir tərzdə yanaşırlar. Elə bil bu yazılar onların içini açıb tökməklə onları sıxıb, utandırıb və günahkarı da mən olmuşam. Amma sözün bütün mənalarında bu münasibət mənə ağır gəldi və mən söz adamının belə dayaz olduğuna təəssüfləndim...
Neyləmək olar, dünyada hər şey fərqli və rəngarəngdi. Oğul istəyirəm ki, bu rəngarəngliyi, bu fərqləri ardıcıl düzə bilsin. Elə düzsün ki, sonda bir tamlıq yaransın. O tamlıq isə həyatın, ömrün mənasına, arzuların gerçəkləşməsinə çevrilə bilsin. Lakin dünyanın bu dolaşıq vaxtında bu cür düşünməyin özünün mənə tam bəraət vermədiyini də dərk edirəm. Ona görə ki, mənim iç dünyamla məmləkətin görünən üzü bir təzad təşkil edir. Təzadlar təkcə mübarizə üçün gərəkli deyil. Onlar həm də müqayisə üçün lazımdı...
Deməli, bütün həyatın mənasını duyğularda, yaşantılarda gördüyümə görə nə qədər qınansam da, amma geri çəkilmək fikrim yoxdu. Birincisi, mən həyatın mənasını orda tapmışam, ikincisi, məhz bu duyğular məni yaşadır, üçüncüsü bu duyğular məni qələmə könül verməyə məcbur edir, dördüncüsü mən özümü yaza-yaza həm də ONU yazıram. O, həm mənim ilham pərimdi, həm duyğularıma qiymət verəndi, həm anlayandı, həm düşünməyə məcbur edəndi, həm sevincimin, həm qəmimin şərikidi, həm dayaq nöqtəm, həm də məni özündən uzağa qovandı. Bir sözlə, o həm gözümün önündə, ürəyimin içindədi, həm də gözümü də, ürəyimi də özü ilə götürüb çox-çox uzaqlara aparan birisidi...
Ən maraqlısı odur ki, o, mən olduğum hər yerdədi və mən də onun olduğu hər yerdəyəm. Bircə ona təəssüf edirəm ki, onun və mənim olduğum hər yerdə nə o məni görüb təqdim edə bilir, nə də mən onu. Bu pünhanlıq bizim ikimizi də bir bəndəyə, bir insana çevirib, gecəylə gündüz kimi, axşamla səhər kimi, olumla ölüm kimi. Yəni təkrarlanma, bu zəncirvarilik bir sonsuzluqdu. O sonsuzluğun da adı məhəbbətdi. Məşhur bir misrada deyildiyi kimi, məhəbbət bir bəladı ki, giriftar olmayan bilməz... Bu yerdə yadıma sənə yazdığım bir şeir düşdü. Bu təkcə sənə yazılmayıb, sevgi ilə oynayan hər kəsə yazılıb. Məhəbbətlə oynayan hər bir kəsə ünvanlanıb...
yatıb-durdun
axşam-səhər...
yatağın rahatdı
ya da birtəhər
fərq etməz-
içindən
asılmayıbsa kədər
kirpiklərindən
süzülmürsə qəhər
dodaqlarında
puçurlamırsa
vüsal
yanaqlarında
göynəmirsə
öpüş yeri
səni
dəli etmirsə xəyal...
hamıdan
gizlətdiyin sirri
ona deyəcəyin
anı gözləmirsənsə
lap elə
şam kimi
közərmirsənsə
yuxudan
hövlank qalxıb
saata baxmırsansa
əqrəblərdən
daş asıldığını
uydurub
tıncıxıb,
darıxmırsansa...
təkrar-təkrar
güzgü önündə
saç düzümünü
dəyişmirsənsə...
bəzəyini,
hətta
donunun rəngini
onun istəyincə
geyinmirsənsə...
bütün bunlardan
və
yerdə qalanlardan
sonra
kitabxanaya
ən yaxşı halda
rəfiqənlə görüş
bəhanəsi ilə
məlum yerə
tələsmirsənsə-
deməli heç nə...
ya hələ doğulmamısan
ya da
duyğusuz
gözüyumulu
lal-kar
ötüb getmisən...
və hətta
heç bunu da
bilməmisən...
***
Hə, son vaxtlar havanın temperaturunda bir balaca enmələr müşahidə olunub. Bu, istidən tıncıxanlar üçün xüsusilə evindən uzağa gedə bilməyənlər üçün müəyyən bir təsəllidir. Amma bu təsəllinin arxasında bir boşluq var. Elə bir boşluq ki, o maddiyata söykənib. Əgər maddiyat imkan versəydi, yəqin ki, heç kim Bakının bu istisində nə özünü, nə ailəsini soyuq bulaqlardan, sərin yerlərdən məhrum etməzdi. Zənnimcə, həyatın bir qəribəliyi və amansızlığı da elə maddiyatla bağlıdı. Bəzən ən çox haqqı olan ən az haqqı olandan növbədə çox-çox geridə qalır. Düzdü, bunun da müxtəlif təsəlli notları var. Amma elə bizim hardasa bir günahımız da yerli-yersiz çılğınlığı, mübarizliyi təsəlliyə qurban verməyimizdi, səbrlə bağışlamağımızdı.
Çox vaxt özümü də qınayıram, yazdığım sözləri də. Bunun səbəblərinin bir qismini öncə söyləmişdim. Amma elə bu yazını diktə edərkən də anladım ki, sən demə, hər yerdə, hər an, hər məqamda sevən, sevilən insan göz önündə olur, hansısa bir ilahi güc ona sevməyə, daldalanmağa imkan vermir. Mən yaxından tanıdığım sevənləri gözümün önünə gətirirəm və görürəm ki, onların baxışlarındakı işıq, hərəkətlərindəki çılğınlıq və nəhayət daxillərindəki coşqu ətrafdakılardan çox-çox fərqlənir. Bu adamlar sanki ikinci bir gücün, ikinci bir ürəyin, ikinci bir duyğunun enerjisi ilə yaşayırlar. Onlar özlərini ram etməkdə çətinlik çəkirlər və mən də öz-özümə deyirəm:
- Nə gözəldi ram olmayan, təslim olmayan sevgilər!!! Nə gözəldi bu dəliqanlılıq, bu baxışlardan tökülən od və döyünən sevgi dolu ürək!!!
Hə, söz-sözü çəkir. İstəyirəm yazımı bu yerdə saxlayım. Amma bilgisayr yazarımız Gülər xanım imkan vermir. Elə təkrar-təkrar bu sevginin, o ilham pərisinin, o gözəlin ünvanını soruşur, kimliyini öyrənmək istəyir. Mən də həmişəki kimi köməyimə yazdığım şeirlərdən birini çağırıram və deyirəm ki:
elə indicə, bu an
söhbət səndən düşmüşdü...
sənin odundu yanan-
qeybət məndən düşmüşdü...
hərə bildiyi kimi
danışırdı, yozurdu...
biri ad böyüdürdü
o birisi pozurdu...
söhbət bitib - tükənmir
söz-sözə calanırdı
uydurulan yalana
özləri inanırdı...
amma heç kim demədi
bu sevginin sabahın...
dilə də gətirmədi
günahın və savabın...
Deməli, bütün hallarda sorğular həmişə olub, bu gün də var, sabah da olacaq. İnsan, yəni Allah bəndəsi öyrənməkdə maraqlıdı. Sənin kimliyini öyrənmək üçün mənə həmişə suallar veriləcək. Mənim də kimliyimi öyrənmək üçün səni min dəfə dilə tutacaqlar. Sən də susacaqsan, mən də. Sən də heç nə deməyəcəksən, mən də. Biz bir-birimizə yaxın olduğumuz qədər uzaq dayanıb kirpiyimizin ucunda donan bir damlanı aşıb keçə bilməyəcəyik. O bizim aramızda dövlət sərhəddidi. Biz onu keçməyə cəhd göstərsək, bəlkə də müharibə başlayacaq... Qurbanı da, şəhidi də, itkisi də ürəklərimiz və sevgimiz olacaq...
Bax, bədənin bu məlum hissələrinin arasında bir məlum cığır var. Mən də o cığırla gedib - gəlməkdəyəm. Hara getdiyimi, niyə getdiyimi bilə-bilə həm də bu getməyin, bu gəlməyin mənasız olduğunu da anlayıram. Ona görə ki, mənim nə gözləyənim var, nə də müşahidə edənim. Təsəvvür edin ki, özüm öz içimdə yanıb köz olmuş bir kösöv kimi qaralmışam, kirpiyimin ucunda, hətta qopub düşməyə taqəti qalmayan bir damcı yaş donub...
Çox qəribədi, yayın qorabişirənində, adamların sərin bir yer axtardığı bir vaxtda, hörmətli Umayra xanımın idarəsinin məlumatlarının fonunda mənim kirpiyimdə donan yaş ərimir. Elə bil kimsə o son damlanı mənim kirpiyimə qaynaq edib, mismarlayıb. Nə o damla düşüb canını qurtarır, nə də ki, mən ondan xilas ola bilirəm. Bu heç də qəribəlik deyil. Zənnimcə, bu, acı bir həqiqətin həmişə göz önündə olmasıdı. Göz önündə olduqca, o sənə hər şeyi təkrar-təkrar yaşadır. Yaşatdıqca da səni yandırıb - yaxır, səni özündən-sözündən edir... səni səndən alıb, bir də sənə verir.
Nə vaxtsa bir şeir yazmışdım. Özü də elə-belə səbəbsiz yox, əksinə, bəlli bir səbəbə görə. Dünyaya gələn kitabımın son arxa səhifəsində çap etdirmişdim o şeiri. Hər dəfə də o şeiri oxuyanda oxucum, məni arayıb-axtaran, məni düşünən, mənim içimdə olan hər kəs bilsin ki, o mənim gözümün önündədi. Dörd misralıq bu şeir indi də yadımdadı:
dünyamız o qədər kiçik ki, dar ki
taleyin o qədər oyunu var ki
sən məni özünlə götür apar ki-
həmişə gözünün önündə olum!
Bəli, bu bir damla gecə də, gündüz də gözümün önündədi və məni məcbur edir ki, mən o bir damlanın sirrini sənə də pıçıldayım, sənə də deyim. Amma bu danışmaq, bu demək heç nəyə məlhəm olmayacaq. Ən azı ona görə ki, bütün olanlardan sonra hər şeyə yenidən qayıtmaq hər ikimizə ikinci dəfə ürək ağrısı gətirəcək və başlayacağıq bir-birimizi yenidən mühakimə etməyə. Amma bilməyəcəyik ki, bizim dediklərimiz və etdiklərimiz özümüzün özümüzə vurduğumuz zərbədi. Elə bir zərbə ki, onun ağrısı ömrümüzü qısaldır, həyatımızı alt-üst edir. Fərqinə varmırıq ki, bütün bunlar əslində bizim öz günahımızın, öz nöqsanlarımızın, öz qısqanclığımızın zərbəsidi, acısıdı və biz də onu çəkməyə məcburuq. Neyləyim ki, özüm də bildiyim halda bu yozumların içindən çıxa bilmirəm. Elə bil bildiyim bir sirrin açarını itirmişəm. O qıfılı açmaq üçün sadəcə vuruşmaq lazımdı. Özü də yalnız özümlə.
çəkilmişəm özümə
qabaracam dəniz tək
səni sahildən alıb
aparacam dəniz tək...
qoynumda qərq edəcəm
oynayacam telinlə...
qollarımın izini
axtaracam belində...
ağ ləpələr öpüş tək
səpiləcək üstünə
nəfəsin də Günəş tək
qızınacaq istimə...
indi dəniz xəyalım
ləpələnir önündə
tut əlimdən, qalaq biz-
sahillərin birində...
***
Qarşılaşdığım hər kəs son yazılarla bağlı mənə müxtəlif münasibətlər bildirir. Daha çox yaşlı nəslin nümayəndələri, yəni sözlə, qələmlə əməlli-başlı yoldaşlıq etmiş, mətbuat dünyasında izi və üzü olan ağsaqqal qələm dostlarım mənə dəstək verirlər. Duyğuları, düşüncələri, ruhu kağıza köçürdüyümə görə, mənim yaxşı bir oxucum kimi kürəyimin söykənəcək, güvənəcək dağı kimi arxamda möhkəm dayanırlar. Elə bil bu həmkarlarım da təkcə özümün yox, həm də onların düşüncələrini, duyğularını yazdığıma görə, mənə qahmar çıxıblar... Açığını deyim ki, bu münasibət məni çox sevindirir. Çünki duyğudan, dünyagörüşün kasadlığından əziyyət çəkənlər yazılarıma tamam laqeyd bir münasibətlə, hətta ritorik bir tərzdə yanaşırlar. Elə bil bu yazılar onların içini açıb tökməklə onları sıxıb, utandırıb və günahkarı da mən olmuşam. Amma sözün bütün mənalarında bu münasibət mənə ağır gəldi və mən söz adamının belə dayaz olduğuna təəssüfləndim...
Neyləmək olar, dünyada hər şey fərqli və rəngarəngdi. Oğul istəyirəm ki, bu rəngarəngliyi, bu fərqləri ardıcıl düzə bilsin. Elə düzsün ki, sonda bir tamlıq yaransın. O tamlıq isə həyatın, ömrün mənasına, arzuların gerçəkləşməsinə çevrilə bilsin. Lakin dünyanın bu dolaşıq vaxtında bu cür düşünməyin özünün mənə tam bəraət vermədiyini də dərk edirəm. Ona görə ki, mənim iç dünyamla məmləkətin görünən üzü bir təzad təşkil edir. Təzadlar təkcə mübarizə üçün gərəkli deyil. Onlar həm də müqayisə üçün lazımdı...
Deməli, bütün həyatın mənasını duyğularda, yaşantılarda gördüyümə görə nə qədər qınansam da, amma geri çəkilmək fikrim yoxdu. Birincisi, mən həyatın mənasını orda tapmışam, ikincisi, məhz bu duyğular məni yaşadır, üçüncüsü bu duyğular məni qələmə könül verməyə məcbur edir, dördüncüsü mən özümü yaza-yaza həm də ONU yazıram. O, həm mənim ilham pərimdi, həm duyğularıma qiymət verəndi, həm anlayandı, həm düşünməyə məcbur edəndi, həm sevincimin, həm qəmimin şərikidi, həm dayaq nöqtəm, həm də məni özündən uzağa qovandı. Bir sözlə, o həm gözümün önündə, ürəyimin içindədi, həm də gözümü də, ürəyimi də özü ilə götürüb çox-çox uzaqlara aparan birisidi...
Ən maraqlısı odur ki, o, mən olduğum hər yerdədi və mən də onun olduğu hər yerdəyəm. Bircə ona təəssüf edirəm ki, onun və mənim olduğum hər yerdə nə o məni görüb təqdim edə bilir, nə də mən onu. Bu pünhanlıq bizim ikimizi də bir bəndəyə, bir insana çevirib, gecəylə gündüz kimi, axşamla səhər kimi, olumla ölüm kimi. Yəni təkrarlanma, bu zəncirvarilik bir sonsuzluqdu. O sonsuzluğun da adı məhəbbətdi. Məşhur bir misrada deyildiyi kimi, məhəbbət bir bəladı ki, giriftar olmayan bilməz... Bu yerdə yadıma sənə yazdığım bir şeir düşdü. Bu təkcə sənə yazılmayıb, sevgi ilə oynayan hər kəsə yazılıb. Məhəbbətlə oynayan hər bir kəsə ünvanlanıb...
yatıb-durdun
axşam-səhər...
yatağın rahatdı
ya da birtəhər
fərq etməz-
içindən
asılmayıbsa kədər
kirpiklərindən
süzülmürsə qəhər
dodaqlarında
puçurlamırsa
vüsal
yanaqlarında
göynəmirsə
öpüş yeri
səni
dəli etmirsə xəyal...
hamıdan
gizlətdiyin sirri
ona deyəcəyin
anı gözləmirsənsə
lap elə
şam kimi
közərmirsənsə
yuxudan
hövlank qalxıb
saata baxmırsansa
əqrəblərdən
daş asıldığını
uydurub
tıncıxıb,
darıxmırsansa...
təkrar-təkrar
güzgü önündə
saç düzümünü
dəyişmirsənsə...
bəzəyini,
hətta
donunun rəngini
onun istəyincə
geyinmirsənsə...
bütün bunlardan
və
yerdə qalanlardan
sonra
kitabxanaya
ən yaxşı halda
rəfiqənlə görüş
bəhanəsi ilə
məlum yerə
tələsmirsənsə-
deməli heç nə...
ya hələ doğulmamısan
ya da
duyğusuz
gözüyumulu
lal-kar
ötüb getmisən...
və hətta
heç bunu da
bilməmisən...
***
Hə, son vaxtlar havanın temperaturunda bir balaca enmələr müşahidə olunub. Bu, istidən tıncıxanlar üçün xüsusilə evindən uzağa gedə bilməyənlər üçün müəyyən bir təsəllidir. Amma bu təsəllinin arxasında bir boşluq var. Elə bir boşluq ki, o maddiyata söykənib. Əgər maddiyat imkan versəydi, yəqin ki, heç kim Bakının bu istisində nə özünü, nə ailəsini soyuq bulaqlardan, sərin yerlərdən məhrum etməzdi. Zənnimcə, həyatın bir qəribəliyi və amansızlığı da elə maddiyatla bağlıdı. Bəzən ən çox haqqı olan ən az haqqı olandan növbədə çox-çox geridə qalır. Düzdü, bunun da müxtəlif təsəlli notları var. Amma elə bizim hardasa bir günahımız da yerli-yersiz çılğınlığı, mübarizliyi təsəlliyə qurban verməyimizdi, səbrlə bağışlamağımızdı.
Çox vaxt özümü də qınayıram, yazdığım sözləri də. Bunun səbəblərinin bir qismini öncə söyləmişdim. Amma elə bu yazını diktə edərkən də anladım ki, sən demə, hər yerdə, hər an, hər məqamda sevən, sevilən insan göz önündə olur, hansısa bir ilahi güc ona sevməyə, daldalanmağa imkan vermir. Mən yaxından tanıdığım sevənləri gözümün önünə gətirirəm və görürəm ki, onların baxışlarındakı işıq, hərəkətlərindəki çılğınlıq və nəhayət daxillərindəki coşqu ətrafdakılardan çox-çox fərqlənir. Bu adamlar sanki ikinci bir gücün, ikinci bir ürəyin, ikinci bir duyğunun enerjisi ilə yaşayırlar. Onlar özlərini ram etməkdə çətinlik çəkirlər və mən də öz-özümə deyirəm:
- Nə gözəldi ram olmayan, təslim olmayan sevgilər!!! Nə gözəldi bu dəliqanlılıq, bu baxışlardan tökülən od və döyünən sevgi dolu ürək!!!
Hə, söz-sözü çəkir. İstəyirəm yazımı bu yerdə saxlayım. Amma bilgisayr yazarımız Gülər xanım imkan vermir. Elə təkrar-təkrar bu sevginin, o ilham pərisinin, o gözəlin ünvanını soruşur, kimliyini öyrənmək istəyir. Mən də həmişəki kimi köməyimə yazdığım şeirlərdən birini çağırıram və deyirəm ki:
elə indicə, bu an
söhbət səndən düşmüşdü...
sənin odundu yanan-
qeybət məndən düşmüşdü...
hərə bildiyi kimi
danışırdı, yozurdu...
biri ad böyüdürdü
o birisi pozurdu...
söhbət bitib - tükənmir
söz-sözə calanırdı
uydurulan yalana
özləri inanırdı...
amma heç kim demədi
bu sevginin sabahın...
dilə də gətirmədi
günahın və savabın...
Deməli, bütün hallarda sorğular həmişə olub, bu gün də var, sabah da olacaq. İnsan, yəni Allah bəndəsi öyrənməkdə maraqlıdı. Sənin kimliyini öyrənmək üçün mənə həmişə suallar veriləcək. Mənim də kimliyimi öyrənmək üçün səni min dəfə dilə tutacaqlar. Sən də susacaqsan, mən də. Sən də heç nə deməyəcəksən, mən də. Biz bir-birimizə yaxın olduğumuz qədər uzaq dayanıb kirpiyimizin ucunda donan bir damlanı aşıb keçə bilməyəcəyik. O bizim aramızda dövlət sərhəddidi. Biz onu keçməyə cəhd göstərsək, bəlkə də müharibə başlayacaq... Qurbanı da, şəhidi də, itkisi də ürəklərimiz və sevgimiz olacaq...