Bir gecə qar yağırdı. Pəncərəmdən çölə baxıb qar dənəciklərinin hər birinə ayrı ayrılıqda aşiq olurdum. Bu heç vaxt görmədiyim bir görüntü idi. Küləksiz qar yağışı. İnsanın gözünə və ağzına doluşmağa çalışmayan bir qar yağışı. Düz sıra şəklində sonsuzluğun sonuna gəlirdilər. Yerdə onları gözləyən dostlarının yanına. Qucaqlaşıb digərlərinin gəlməyini gözləyən dostlarının yanına. Kimin hara gələcəyi bəlli olduğundan düşən qar dənəciklərinin üzündə yaxınlarını itirmək qorxusu görsənmirdi. Çünki küləksiz bir qar yağışı idi. Küçəni aydınlığa bürüyən sarı işıqların sırasında gözləriniz sizə qulaq asmadan uzaqlara qaça bilərdi. Yerdəki qara basaraq küçədə gəzdim. Saçlarıma yapışan qar dənələrini gözləyənlərin olduğunu bilmədən. Ayağımın altında dənəciklər can verəndə çıxartdıqları səsdən xoşum gəlirdi. Getdim, qıraqda bir daşın üstündə oturub yağan qara tamaşa etməyə başladım. Ağacın yaşıl yarpaqlarında necə də gözəl görünürdü o ağ möcüzəciklər. Gecənin qaranlığından qorxan insanlar belə bu qarlı gecəni küçədə gəzməklə keçirərdi, əminəm. Şaxtalı bir Ankara gecəsi...
   
   Mən özümü bu xoşbəxtliyin sonsuz dərinliyinə ata bilmirdim. Əlimdən gəlmirdi. Mən bacarmırdım. Məndən daha möhkəm bir güc buna icazə vermirdi. Xoşbəxt an...
   
   Xoşbəxt olduğunu düşünür insan. Həyat necə də gözəldir. Amma bu sözlərlə yanaşı içində onu hər saniyədə bir zərbə ilə yox etməyə çalışan fikirlər. Xoşbəxt olduğunuzu fikirləşdiyiniz anda bir şey gələr insanın ağlına. Mənim də həmin gün belə fikirlər gəlirdi ağlıma. Xoşbəxtlik hissi tamamlana bilmirdi. Ən çox sevdiyim havada özümü yarımçıq hiss edirdim. Məni tamamlaya biləcək insan yox idi yanımda. Sıxılırdım, içimdə nə hisslər baş verdiyini bilmirdim. Qarşımda mənə hədiyyə edilən bir okean. Mən amma onun sularında üzüb uzaqlara gedə bilmirdim. Ayaqlarımı çirmələyib sahildə ayaqyalın gəzməyi bacarırdım ancaq. Mənə hədiyyə edilən bir ada. Mən amma həmin adadakı bir ağacın altında keçirirdim günlərimi. Həyatın marağını görə-görə maraqsız yaşamaq, günəşi sadəcə kölgə yaratdığı üçün sevmək kimi bir şeydir.
   
   İnsan sıxılanda səbəblər axtarır və sonda heç nə tapmayıb, "heç nə yoxdu əslində, özü keçib gedər də" deyir. Bilmirəm nə idi sıxıntılarımın səbəbi, bu yarımçıq hisslərin səbəbi. Bəlkə sönən ümidlər ya da həyatın acı gerçəkləri. Bu şəhərə gələndə namaz qılan bir nəfərin indi əlindəki içkilərdir bəlkə səbəb. Ağacların yarpaqlarının vaxtından tez tökülməyimi? Bəlkə doğma şəhərlə arasındakı iki saatlıq fərq. Ya da eşitdiyin sözlərin fərqli deyilişi. Bilmirəm, bəlkə də yaxın dostun soyuq davranışları. Fərqli mənalar yüklədiyin mahnıların, burda mənalarını tamam dəyişməsimi?
   
   Səhər açılanda pəncərədən otağıma girən günəş şüası tozların köməyi ilə bir süd yolu kimi uzanırdı. Sanki göy üzündə eyni anda bir neçə ulduz sürüşürdü. Nədir bu? Qardan donmuş göy üzündə ulduzlar yerlərində dayana bilmir yoxsa? Yox, özünə gəl. Bura sənin otağındır. Sürüşən ulduzlar isə toz dənəcikləridi. Özümə gələn kimi gecə gördüyüm yuxu yadıma düşdü. Bakıya aparmışdı məni yuxum. Yuxunu Allah insanlara bir hədiyyə kimi verib. Pulsuz və heç bir əziyyət çəkmədən gəzir insanlar yuxularında. Çox istədikləri yerə mütləq aparır yuxu onları. Mən də Bakıya getmək istəyirdim, yuxum da məni aparmışdı. Onunla Xəzərin sahilində oturub dənizə baxırdıq. Dodaqlarımız, dilimiz tərpənmədən danışırdıq. Hisslərimizi başa salırdıq. Hə, yaxşı yadıma düşdü. Hisslərim tam idi. Xoşbəxtliyi də tam hiss edə bilirdim yuxudakı həmin anda. Əlindən tutub dedim ki, "səni sevirəm!". Zəhrimar küləyin səsi məni oyatmışdı. Belə yuxulardan oyanmağı heç xoşlamıram. Hətta oyananda yerimdə bir müddət uzanıb gözlərimi yumuram. Bəlkə yuxunun davamını görərəm ümidilə. Amma heç vaxt alınmırdı. Çünki bu şəhər yarımçıq hisslər şəhəridi. Hisslərlə yanaşı yuxular da yarımçıqdı. Yuxular da hisslərin şüuraltı pıçıltısıdı ürəyə.
   
   Yerimdən durub kitab rəfinə baxdım. Paulo Coelhonun "Veronika ölmək istəyir" əsəri gözümə dəydi. Bakıda oxumağa başladığım əsərin davamında tamam fərqli hadisələr cərəyan edirdi. Yox, bu şəhərin bir sehri var idi. Burda hər şey mənə fərqli gəlirdi. Mənə qarşı bir kaprizi varıydı bu şəhərin. Necə ki, səhər çıxan günəşin gecə yağan qara kaprizi varıydı. Çünki əridirdi. Həyatlarına son verirdi qar dənəciklərinin. Otağın divarları üstümə gəlirdi. Təmiz hava ümidilə binanın yanındakı parkda bir skamya dəydi gözümə. Qoca kişinin yanında oturub oynayan uşaqlara baxdım. Bütün parkı bürümüşdü bu uşaq səsləri. Qoca isə tez-tez nəvəsinə göstərişlər verirdi. "Qaçma, yıxılarsan.", "Əlini qara vurma, xəstələnərsən."
   
   Evə qayıdıb otağıma keçdim. Bethovenin "Ay İşığı" sonatasını dinləyərək bir şer yazmağa çalışdım. Mənim yarımçıq hisslərimi tamamlamağa yox, anlatmağa yarayan misralar toplusu. Qələmi vərəqə sürtəndə sətirlərə tökülən hərflər belə doğmalığını itirmişdi. Çünki bu "yarımçıq hisslər" şeiri idi.