YAD ADAM SEVGiSi

ƏBÜLFƏT MƏDƏTOĞLU
33482 | 2009-11-14 00:04
Zəngləşmişdik. Günün ikinci yarısı görüşməli idik. Həm də bu görüşümüzün konkret məqsədi də var idi. Onunla birlikdə "Çinar-çap" nəşriyyatına gedəcəydik. Orada dostların köməyi, Füzuli ictimaiyyətinin dəstəyi ilə çap prosesində olan "Ürəyimdəki sənsən" kitabımın son nəşr işləri ilə məşğul olacaq, məsləhətlərini verəcəydi. Amma şərtləşdiyimiz vaxta təqribən bir saat qalmış telefonuma zəng gəldi . Bildirdi ki, başqa vacib bir işi çıxıb. Zarafat da elədi:
   
   - Evdən komanda almışam. Mütləq o işləri günün axırına kimi çatdırmaliyam . Üzürlü say, sabahda, birigündə səninlə nəşriyyata baş çəkərik.
   
   Doğrudur, bir az içimdə incidim, sıxıldım, amma biruzə vermədim. Hava şəraitini də, onun səhhətini də, göstərişin hardan gəldiyini də ürəyimdə götür-qoy edəndən sonra təkliflə barışmalı oldum. Bir də barışmayıb nə edəcəkdim. Əlim əlinə çatmırdı, hökmüm hökmünə.
   
   Bakının havasından elə bil ki, sıxıntı, ağrı-acı tökülürdü. Nə qədər çalışsam da qurtula bilmirdim bu sıxıntıların əlindən. Ümidim onun gəlişinə idi, o da ki, sözünə sahib çıxmadı. Və ona görə də məcbur olub elə ürəyimin səsini kağıza köçürməyə başladım:
   
   
   
   dan yerinin
   
   üzünün şehli vaxtı
   
   günəşdən də qabaq
   
   ruhumun qapısını döyüb
   
   arzusunda olduğum
   
   bir xəyal
   
   mürgüsü perikmiş
   
    gözlərimə baxdı...
   
   dan yerinin
   
   közərə-közərə
   
   alışan vaxtı
   
   qonşu binada
   
   susmağı
   
   çoxdan unutmuş
   
   radionun
   
   qarışıq dalğasında
   
   könlümü oxşayan
   
   bir köhnə mahnı
   
   pəncərəmdən
   
   muştuluqçu kimi
   
   üzümə baxdı:
   
   - yar bizə qonaq gələcək!-
   
   təbii ki,
   
   ürəyi hökm edən vaxtı...
   
   
   
   ***
   
   Bir neçə gün öncə ad günü oldu. Və mən bu ad gününə qədərki bütün illərin mənə bəlli olanlarını bir-bir xatırlamağa çalışdım. Cəhd etdim ki, heç nəyi unutmayım. Hər şey yerli-yerində, nöqtəsindən vergülünə kimi zəncirvari şəkildə boysırasına düzülsün. Və mən də o sıraya baxanda sıra baxışına dayanmış əsgəri bir nizamı görüm. Amma...
   
   İnsan yaddaşı nə qədər cəhd etsə də kompüteri əvəz edə bilməz. Ona görə də fikirlər, daha doğrusu, tarixi ardıcıllıq bəzən həmin o xatırlama məqamında yerini səhv salır, irəli-geri vurur. Təbii ki, söhbət əsnasında üzbəüz olanda bu qüsuru tez aradan qaldırmaq mümkün olur. Amma kağız-qələmlə baş-başa qalıb həmin o düşüncələri, o tarixi ardıcıllığı yazıya köçürəndə bu imkan olmur. Odur ki, həmin məqamları dəqiqləşdirmək zor bir suala çevrilir. İlk öncə burda iki səbəb ortaya çıxır. Birinci, ya gərək kimdən yazacaqsansa həmin adama üz tutasan. Onda da sirrin, yəni sürpirizin üstü açılır. Bu da ki, yaxşı ovqat yaratmır. Təbii ki, yazının müəllifi olmaq istəyən üçün.
   
   İkincisi də qarşılıqlı müzakirə əsasında yazı yazılanda onda həmsöhbətinlə sən müəllif statusuna sahib olursan. Bu da ləzzət eləmir. Hər iki halda ümumiyyətlə sürpriz alınmır. Odur ki, nəyi necə xatırlayıramsa o cür də yazsam zənnimcə daha yaxşı alınar...
   
   Lap uşaq yaşlarımdan atasını tanımışam. Bütün Azərbaycanın fəxri olan bir insanın oxucusu olmaq şərəfi mənə də nəsib olub. Sonra utana-utana evlərinə bir neçə dəfə ayaq açmışam. İlk yazılarıma münasibət bildirib, məsləhətlər verib. Elə orada da onu uzaqdan-uzağa tanımışam. Sonra həyat yoldaşı ilə tanışlığımız, münasibətlərimiz yaranıb və bu da gələcək günlərin bir növü ipucu, körpüsü olub.... Daha sonra taleyim bu ailə ilə məni bir az yaxınlaşdırıb. Ən doğma bildiyim ocaqlardan biri kimi evlərinin, həyət-bacalarının səmtini, qibləsini tanımışam. Necə deyərlər, çörəklərini kəsib, duzlarını dadmışam. Ədəbiyyatla, mətbuatla bağlı çoxlu sayda fikir mübadilələrinin, müzakirələrinin müşahidəçisi, şahidi olmuşam. Övladlarının necə böyüdüyünü, bu evin hansı qayğılarla yaşadığını içəridən və çöldən izləmək şansım olub. Hər dəfə də gəldiyim nəticələr bir nöqtədə üst-üstə düşüb:
   
   - SON DƏRƏCƏ DÖZÜMLÜ, SON DƏRƏCƏ İNADKAR, SON DƏRƏCƏ REALİST VƏ SON DƏRƏCƏ DƏ DAXİLƏN ZƏNGİN - OLDU

TƏQVİM / ARXİV