Yəqin ki, başlığı oxudunuz. Və yəqin ki, məni qınadınız da. Çünki başlığın sonuncu kəlməsini yazmamışam. Yəni cümləni tamamlamamışam. Amma nolar, məni qınamayın, məni suçlamayın. Mən bilərəkdən bu addımı atdım və bilərəkdən də könlümdən keçəni yazmaq qərarını verdim, ağlamaq qərarını yox. Çünki həmin o dəli ağlamaq bir neçə gündür ki, məni girinc eləyib və mən də onsuz da sığınmağa yer tapa bilmədiyim ölkənin baş kəndində heç olmasa bir dəfə də ürəyimə qulaq asmaq istədim. İstədim ki, neçə gündü səması toz-dumana bürünmüş bu Bakıda həqiqi bir duman, çən təsəvvürünü özüm üçün yarada bilim və...
   
   Hə, insan özü-özüylə tək qalanda əgər dam altındadısa mütqəl gözlərini tavana zilləyir. Yox, açıq havadadısa ulduzlara üz tutur. Əllərini başının altına qoyub, sayır ulduzları. Daha doğrusu saymaq istədiyi ulduzlara qədər bir xəyali körpü qurur. O körpüdən də özündən başqa heç kim keçib gedə bilmir... özü demişkən... söhbət insanın cismani hərəkətindən yox, ruhən getməyindən, o körüdən keçməyindən, o ulduzlara qovuşmağından və o ulduzların işığı altında ona qaranlıq olanları işığı çıxartmaqdan gedir...
   
   Bəzən məni qınayırlar. Əvvəl-əvvəl düşünrəm ki, bunun səbəbi nədi? ?mumiyyətlə niyə qınanmalıyam? Amma sonra baxıb görürəm ki, qınayanlar haqlıdı. Çünki "beşgünlük" deyilən dünyada 5 qəpiklik faydaya malik deyiləm. İstər özüm üçün. İstər ətrafım üçün, istərsə də məmləkət üçün. Və bunu bildiyimdən də o "beşgünlükün" özünü belə bəzən mənasız sayıram. Bu heç də ruh düşkünlüyü, hislərə qapımaq deyil. Sadəcə, çılpaq bir həqiqətdir və elə bir həqiqətdir ki, onun gözlərinin içinə baxanda istər-istəməz özünün faydalılıq əmsalını ağlın ucundan gətirib keçirirsən və görürsən ki, sən demə insanın gərəkliyi, lazımlı olması onun iş görmək qabiliyyəti və onun ətrafına, yaşadığı məkana verdiyi töhvələrlə ölçülür. Mən isə istər qələmimlə, istər həyat tərzimlə, olsa-olsa beş-üç oxucu könlünə yol tapa bilərəm (bəlkə də tapmışam!!). Bu gün isə oxucu qəlbinə gedən yol da o qədər dolanbac, o qədər ağrılı-acılıdı ki, bəzən o yala çıxmağa da ürək eləmirsən. Çünki təkcə öz dərdlərinlə yox, həm də oxucunun dərdələriylə yaşamalısan, onun da qayğılarını çiynində daşımalısan. Elə etməlisən ki, sənin çəkdiyin yükün həm dəyərini, həm qədərini, həm də mahiyyətini oxucu öz içində, öz çiynində görə bilsin. Bax, bu məqamda həmin o dediyim yol məsələsi öz-özlüyündə həllini tapır.
   
   Təəssüf ki, mənim göy üzüylə və yaxud da tavanla etdiyim söhbətlər bəlkə də zaman və mahiyyəti baxımından çoxlarını razı salmır. Çünki bu söhbətlərin içində daha çox hiss var, duyğu var, düşüncə var və ümumiyyətlə orada maddiyətə yer yoxdur. İndiki məqamda isə maddiyyat mənəviyyatı üstələdiyindən bazar düşüncəsi daha böyük səsə, daha böyük təsir gücünə malikdir. Neyləyim ki, nə bazar Adamı ola bilmişəm, nə də bazar düşüncəsinin daşıyıcısı. Olsa-olsa ən yaxşı halda bazar da öz daxilimdədi, onun alıcı da, satıcısı da. Mən isə bu açar-kilidi özümə məxsus olan bazarın indiki halda gözətçisiyəm.
   
   Bütün söhbətlərimin mayasında yurd niskili, şəhid olmuş doğmalar və ən vacibi isə yaşla, o bilsin ki, hətta ağrı-acılarımla, bağlı olaraq içimdən keçirtdiyim uşaqlıq illərimin bənzərsiz günləri dayanır. O günlər ki, mən sadəcə olaraq, onların geri qayıtması üçün gələn günlərimi yox, özümü qurban verməyə hazıram. Nə isə... kövrək notlar bütün halarda hərlənib-fırlanıb çevrəmdən uzaqlaşmaq istəmir. Və mən də həm daxili pıçıltıların, həm də qələmin gücü ilə yazmaq istəyirəm:
   
   
   
   təzə ayın
   
   ikinci günündə
   
   o qədər halsız
   
   və yorğunam ki,
   
   dünyanın yükü var
   
   çiynimdə sanki...
   
   nə dil tərpətmək,
   
   nə də kiprikləri
   
   qovuşdurmaq gücüm yox,
   
   inan ki...
   
   təzə ayın
   
   ikinci günündə
   
   elə istəyirəm ki,
   
   qalam
   
   səninlə birgə
   
   bizi
   
   bu dünyadan ayıran
   
   dünəndə...
   
   və elə
   
   o dünənin
   
   odudu
   
   sabahlara
   
   ümid alışdıran
   
   hələ ki,
   
   məndə...
   
   
   
   Bəli, mən içimdə keçən o dəli ağlamağın boğulmasının nə demək olduğunu yaşaya-yaşaya düşündüm ki, bəlkə bir az ümid işığı közərən bir ünvan axtarıb tapım, döyüm qapısını. Amma baxıb gördüm ki, mənim axtardığım ünvana yol elə mənim özümdən keçib gedir. Və o yolun yolçusu olan mən də getdiyim ünvanın mənə doğru uzanan əllərini sıxmaq üçün sadəcə, yerimdən tərpənməli idim. Bilmirəm, tərpənə bildimmi?..
   
   
   
    mən qəfil
   
    bulud kimi
   
    eləcə ağlayıb getsəm
   
    sənə açdığım ürəyin
   
    qapı pəncərəsini
   
    çırpıb,
   
    bağlayıb getsəm
   
    və bütün olanlara
   
    hətta gözucu belə
   
    dayanıb
   
    baxmayıb
   
    getsəm
   
    və yaxud da hər şeyi
   
    yerində
   
    saxlayıb getsəm
   
    onda
   
    bu viranə dünyada
   
    görən nə dəyişəcək...