Bu yazını yazmaq üçün xeyli götür-qoy etmişdim. Demək olar ki, ötən şənbədən ürəyimdə bu yazını yazırdım. Amma görünür ürəyimə yazdığım yazı ya ürəiymcə deyildi, ya da ürəyimə bələd olanlara yaraşmayacaqdı. Ona görə də bir anın içində bütün hər şey alt-üst oldu. Keçirdiyim əsəb gərginliyi o yazını yuyub apardı və mən yenidən özümü o yazıya kökləyə bilmədiyim üçün sadəcə indiki anda, yəni bilgisayara bu yazını diktə etdiyim anda ağlımdan, ürəyimdən keçənləri sizlərə çatdırıram...g
Yazımı "Ədalət"dəki xanımları və onların timsalında məmləkətin bütün gözəllərini bizə dayaq olan, bizə sevinc bəxş edən, bizə sevi b-sevilməyi öyrədən bütün zərif cinsin nümayəndələrinin hamısını təbrik etməklə başlayıram. Və bu təbriklərin fonunda öncə gözlərimin önünə illərdi ki, doğma ocağına həsrət qalan, illərdi ki üzü dağlara boylanmaqdan beli bükülən, saçları çadır rənginə boyanan anamı gətirirəm. Bir fərli oğul olub, ona əl boyda bir İran xınası və yaxud özünün də xoşladığı əl boyda bir nabat ala bilməyən mən, sadəcə sözlə könlünü almaq, qəlbini oxşamaq istəyirəm anamın. İnanın ki, tam səmimi deyirəm, mən ildə cəmi bir neçə dəfə ziyarət edə bildiyim anamı hər görəndə ölüb dirilirəm. Onun gözlərindəki kədərli və bir az da incik notlara köklənimş yazıları oxuyanda, mənalara baş vuranda içimdə "bağışla" deməklə ovunmaq, təsəlli tapmaq istəyən mən, nədənsə özümdə cəsarət tapıb "bağışla" sözünü bərkdən də deyə bilmirəm. Bunun əvəzinə anam mənə təsəlli verir, elə bil günahkar odu. Yavaşca onun boynuna sarılmış oğlunun gözlərinin içinə baxıb:
- Ay bala, niyə bu gündəsən? Niyə özünə fikir vermirsən? - deyir anam. Mən də susuram. Anam da sözünün ardını demir. O da bilir, mən də bilirəm ki, niyə bu gündəyəm, niyə bu görkəmdəyəm. Vaxt var idi ki, mən əliqabarlı anama şeir ithaf eləmişdim 8 Mart hədiyyəsi olaraq. İndiki ağlımla bilirəm ki, 3-cü sinifdə oxuyan bir uşağın yazdığı o cızma-qarada heç bir şeriyyət yox idi. Amma anam bir parça dəftər vərəqini əlimdən alıb məni də öpdü, vərəqi də. Sonra həmin o vərəqi koftasının yaxasından içəri qoydu, düz ürəyinin üstünə. İlahi, nə gözəl gün idi o... İlahi, necə xoşbəxt idim mən... İlahi, anamın gözlərindəki o işıq necə oldu bəs? Mənmi o işığın öləziməsinin səbəbkarı oldum, yoxsa yurd-yuvasız qalmaq?
Eh, nə bilim. İndi Bakıda oturub o günləri xatırlayıb bilgisayara diktə etdikcə bir oğul kimi anama borcumun mində birini qaytarmadığımın ağrısını yaşayıram, ürəyimin qabığını soyuram. Bundan başqa heç nə edə bilmirəm. Təəssüf biz oğullar, təbii ki, mən özüm kimi, özüm yaşda, özüm durumda olan oğulları deyirəm. Boynumuzda ağır bir yük daşıyırıq. Yurd-yuvasız qalan anların ocaq yükünü. Hələ nə qədər də daşıyacağıq, bunu bir Allah bilir...
Allah insana hər şey verir. Həmin veriləni qiymətləndirən, dəyərləndirən, ondan səməri istifadə edən, təbii ki, həm Allah qarşısında, həm də elə öz ailəsinin, çevrəsinin qarşısında heç vaxt sıxılmır, nisgil yaşamır. Bu mənada Allah bizə yurd-yuva da vermişdi. Biz isə həmin o dağları, o kəndləri, o bulaqları, o çayları, o ormanları, bir sözlə, o gözəlliyi bütün gücümüzlə başımızın üstünə qaldırmadıq... hamımız sonuncu nəfərimizə qədər döyüşmədik, şəhid olmadıq. Ona görə də asi olmaq doğru deyil. Yəni, Allah mənə də hər şeyi vermişdi. Mən o veriləni anam üçün, analarımız üçün, bacılarımız, qızlarımız, gəlinlərimiz üçün qanım bahasına qorumadım. Bax, bu səbəbdən də 8 Mart günündə onlara deməyə söz tapa bilmirəm. Yenə öz içimdə, öz ürəyimi didə-didə duyğuları kökləməyə, duyğuların ovatına uyğunlaşmağa çalışıram. Yadıma qəmli anların birində yazdığım, amma günün ovqatına uyğun olmayan misralar düşür.
Kədər güc gələndə sən məni mənsiz
Talehin atdığı qucaqda ağla.
Gizlədib hamıdan göz yaşlarını -
Çəkil bir bucağa - bucaqda ağla...
Üstünə bir bəlli tarix yazdığın
Şəkillər, üstündən kəsib asdığın.
O şəklin hənri hopan yastığı -
Sıxıb gözlərinə qucaqla, ağla...
Özündən uzaq tut qəmi, xiffəti
Unut ayrılığa olan nifrəti!
Dəfn edib qəlbində sən Əbülfəti -
Onun yandırdığı ocaqda ağla...
***
Şəhərə çıxmışdım. Metroya minəsi oldum. Eskalatorda məndən öndəki pillədə dayanmış iki xanımın söhbətini özümdən asılı olmadan dinləməli oldum. Xanımlardan biri kövrək, həm də bir az əsəbi səslə rəfiqəsinə deyirdi:
- Özün fikirləş, düz bir ildən artıq idi ki, səbirsizliklə onun nə deyəcəyini gözləyirdim. Bu gün səhər-səhər mənə zəng vurdu, "görüşək, sənə vacib sözüm var" dedi. İnan ki, həyəcandan ürəyim az qalırdı partlasın. Gəldi, görüşdük. Gözünü zillədim ağzına. O da həyəcanlı şəkildə dedi ki, "Sən mənim bajıma yaman çox oxşuyırsan..." Daha heç nə demədi və çıxıb getdi. Başa düşə bilmədim, bunun məsələyə nə dəxli var? Mən ondan nə gözləyirəm, o maymaq mənə gəlib nə deyir...
Rəfiqəsi ona təsəlli verirmiş kimi: "Ağəz, boş ver getsin, nə çoxdu oğlan, Allah özü birini qismətivə çıxardar. Bu rayon gədələri hamısı belədi" - dedi.
Artıq eskalatordan düşürük. Qızlar başqa bir istiqamətə gedirlər. Mən onların ardınca baxa-baxa bir növü dinləyicisi olduğum mövzunu içimdə götür-qoy edirəm. Bilmirəm oğlanı günahlandırım, yoxsa qızı. Amma həqiqətən birdən hardansa yadıma düşür ki, bəzən gənc oğlanlar və yaxud qızlar öz gələcək həyatları barəsində düşünəndə ömür-gün yoldaşının anasına və yaxud da atasına, eləcə də qardaş-bacısına bənzər olmasını da ürəyindən keçirir. Həyatdı, yanaşmalar, baxışlar bəzən üst-üstə düşür, bəzən fərqli olur. Amma bütün hallarda şəhərli və yaxud rayonlu "gədələri" günahkar saymaq doğru deyil. Ümumiyyətlə isə sevgini zorla diktə etmək, sevgiyə zorla sahib olmaq özü də gələcək bir faciənin təməli deməkdi. Əslində qarşılıqlı olan, anlayışlı olan və bunun içərisində də bir-birinin iynə ucu boyda səhvini yola verən sevgilər əbədi yaşayır, uzunömürlü olur. Necə deyərlər, bir yastıqda qocalır. Çox təəssüf ki, günümüzün başqa bir reallığı da var: internetlə, mesajla, mavi ekranla, daha nə bilim nələrlə başlayan tanışlıq, üç-beş günlük yazışmalar və sonra beş-on günlük ailə və bir də məhkəmə. Bunu bilə-bilə özünü oda atmaq, özünü qurban vermək zənnimcə, yumuşaq desək, bir ağılsızlıqdı. Amma başqa bir ağılsızlıq da var. O da içimdə qurduğum dünya, o dünyanın sahibi və yaxud sahibəsi və bir də sənin o dünyada at oynadan, meydan sulayan duyğuların...
İndi xəyal qurmaq və qurduğumuz xəyalın əsirinə çevrilmək bəlkə də yanlışlıqdı. Amma neyləym ki, mən bu yanlışlıqda özümə bir naxış qazanmışam. Ona görə də bütün anları o xəyalın qoynunda keçirirəm. O xəyal mənim varlığıma elə hakim kəsilib ki, mən bəzən gerçək həyatda olduğumu da unuduram. Elə bilirəm ki, bu dünyanın gözəlliyi də, yaraşığı da, dadı-duzu da, havası, suyu da, bir sözlə, hər şeyi məhz o xəyalların sahibidi. Göy üzündən gələn xəyal sahibi də xəyallardan çıxıb gerçək olmaq istəmir. Sadəcə, kənardan öz şirin təbəssümü səpilib üstümə. Və mən də:
Qəfil yaxalandım
oğurluqda
tutulmuş uşaq kimi -
dilim dolaşdı
ifadə edə bilmədim
fikrimi...
Təlaşlı halım
pərdəsini
çəkdi gözlərimin...
və gördüm ki
xəyalın
mənimlə
görüşə çıxıb
səndən izinsiz...
* * *
Adətən bayram ovqatı mart ayının əsas atributlarından biridi. Gah çərşənbədən danışırıq, gah Novruz axşamından, gah da 8 Mart qayğılarından. İqtisadi durum insanları mart ayında bir az da çox silkələyir. Hamı çalışır ki, vəziyyətdən bir təhər çıxsın, heç olmasa bir ədəd güllə könül xoş etsin. Amma neyləyək ki, gül satanlar martda insaf deyilən hər nədisə onu ezamiyyətə göndərirlər. Və başlayırlar dünən bir manata satdıqları gülü bu gün on-on beş manata satmağa. Onları da başa düşmək olar, axı həmişə 8 Mart olmur.
Əvvəllər ailədə anama, bacılarıma, sonra xanımıma, qızlarıma hədiyyə almaq barədə düşünürdüm. İndi nəvə də buna əlavə olunub. Deməli, gülün sayı artıb. Bu artan say təkcə gül satanların qiymət qoyduğu o dibçək güllərinin bütün yer üzündəki sayından milyon dəfələrlə dəyərli və qiymətlidi. Axı övladda nəvə deyiblər. Özü də nəvə gül parçası olanda, onun özgə bir aləm olur. Məni üzürlü sayın, içimdən gəldi bu sözləri yazdım, Allah hər kəsə nəvə qismət etsin və hər kəs də heç olmasa nəvəsini təbrik etmək imkanını itirməsin. Elə həmin o istəklə də nə vaxtdan bəri sevdiyim insanlara oxumaq istədiyim şeiri bilgisayara diktə edirəm. Həmin şeir sevdiklərimə, sevənlərə, sevilənlərə, ümumiyyətlə, ürəyində sevgi olan hər kəsə ünvanlanır. 8 Mart günündə düşünürəm ki, bu, yaxşı bir hədiyyə olar. Təbii ki, yaxşı qarşılayanlar üçün, məni düyanlar üçün, şeirə dəyər verənlər üçün.
Səhərlər
bəhanələr tapıb
sənə zəng edəndə
elə bilmə
başını qatmaq
işdən ayırmaq
və yaxud da
vərdişkar kimi
hər gün
eyni simi
kökləyib
borcumdan
çıxmaq istəyirəm -
yox!
Səhərlər
hamıdan
və hər kəsdən
hətta
sökülən dan yerindən
daha öncə
səsini eşitmək
təbəssümünə bələnmək
və növbəti
səhərlərə qədər
səni ürək dolusu
doymadan sevmək
istəyirəm!..
Telefonunu açıq saxla!..
* * *
Bu gün 8 Martdı. Yazdığım yazının qəribə ovqatı sizdə hansı hisslər yaradacaq, deyə bilmərm. Amma bir onu bilirəm ki, mən hər birinizi, təbii ki, söhbət xanımlardan gedir, Allahın sevgi, sevinc payı kimi görür, duyur və hər birinizə də ancaq sevgi və sevinc arzulayıram. Çünki siz hər şeyin ən gözəlinə layiqsiniz. Axı siz zərifsiniz! Və bir də siz hamıdan, hətta biz kişilərdən də güclüsünüz. Məhz bu zərifliyiniz və o gücünüz sizə imkan verir ki, biz kişilərin bütün şıltaqlıqlarına dözəsiniz! Tanrı sizləri qorusun, əziz xanımlar!
Əbülfət MƏDƏTOĞLU
[email protected]
Yazımı "Ədalət"dəki xanımları və onların timsalında məmləkətin bütün gözəllərini bizə dayaq olan, bizə sevinc bəxş edən, bizə sevi b-sevilməyi öyrədən bütün zərif cinsin nümayəndələrinin hamısını təbrik etməklə başlayıram. Və bu təbriklərin fonunda öncə gözlərimin önünə illərdi ki, doğma ocağına həsrət qalan, illərdi ki üzü dağlara boylanmaqdan beli bükülən, saçları çadır rənginə boyanan anamı gətirirəm. Bir fərli oğul olub, ona əl boyda bir İran xınası və yaxud özünün də xoşladığı əl boyda bir nabat ala bilməyən mən, sadəcə sözlə könlünü almaq, qəlbini oxşamaq istəyirəm anamın. İnanın ki, tam səmimi deyirəm, mən ildə cəmi bir neçə dəfə ziyarət edə bildiyim anamı hər görəndə ölüb dirilirəm. Onun gözlərindəki kədərli və bir az da incik notlara köklənimş yazıları oxuyanda, mənalara baş vuranda içimdə "bağışla" deməklə ovunmaq, təsəlli tapmaq istəyən mən, nədənsə özümdə cəsarət tapıb "bağışla" sözünü bərkdən də deyə bilmirəm. Bunun əvəzinə anam mənə təsəlli verir, elə bil günahkar odu. Yavaşca onun boynuna sarılmış oğlunun gözlərinin içinə baxıb:
- Ay bala, niyə bu gündəsən? Niyə özünə fikir vermirsən? - deyir anam. Mən də susuram. Anam da sözünün ardını demir. O da bilir, mən də bilirəm ki, niyə bu gündəyəm, niyə bu görkəmdəyəm. Vaxt var idi ki, mən əliqabarlı anama şeir ithaf eləmişdim 8 Mart hədiyyəsi olaraq. İndiki ağlımla bilirəm ki, 3-cü sinifdə oxuyan bir uşağın yazdığı o cızma-qarada heç bir şeriyyət yox idi. Amma anam bir parça dəftər vərəqini əlimdən alıb məni də öpdü, vərəqi də. Sonra həmin o vərəqi koftasının yaxasından içəri qoydu, düz ürəyinin üstünə. İlahi, nə gözəl gün idi o... İlahi, necə xoşbəxt idim mən... İlahi, anamın gözlərindəki o işıq necə oldu bəs? Mənmi o işığın öləziməsinin səbəbkarı oldum, yoxsa yurd-yuvasız qalmaq?
Eh, nə bilim. İndi Bakıda oturub o günləri xatırlayıb bilgisayara diktə etdikcə bir oğul kimi anama borcumun mində birini qaytarmadığımın ağrısını yaşayıram, ürəyimin qabığını soyuram. Bundan başqa heç nə edə bilmirəm. Təəssüf biz oğullar, təbii ki, mən özüm kimi, özüm yaşda, özüm durumda olan oğulları deyirəm. Boynumuzda ağır bir yük daşıyırıq. Yurd-yuvasız qalan anların ocaq yükünü. Hələ nə qədər də daşıyacağıq, bunu bir Allah bilir...
Allah insana hər şey verir. Həmin veriləni qiymətləndirən, dəyərləndirən, ondan səməri istifadə edən, təbii ki, həm Allah qarşısında, həm də elə öz ailəsinin, çevrəsinin qarşısında heç vaxt sıxılmır, nisgil yaşamır. Bu mənada Allah bizə yurd-yuva da vermişdi. Biz isə həmin o dağları, o kəndləri, o bulaqları, o çayları, o ormanları, bir sözlə, o gözəlliyi bütün gücümüzlə başımızın üstünə qaldırmadıq... hamımız sonuncu nəfərimizə qədər döyüşmədik, şəhid olmadıq. Ona görə də asi olmaq doğru deyil. Yəni, Allah mənə də hər şeyi vermişdi. Mən o veriləni anam üçün, analarımız üçün, bacılarımız, qızlarımız, gəlinlərimiz üçün qanım bahasına qorumadım. Bax, bu səbəbdən də 8 Mart günündə onlara deməyə söz tapa bilmirəm. Yenə öz içimdə, öz ürəyimi didə-didə duyğuları kökləməyə, duyğuların ovatına uyğunlaşmağa çalışıram. Yadıma qəmli anların birində yazdığım, amma günün ovqatına uyğun olmayan misralar düşür.
Kədər güc gələndə sən məni mənsiz
Talehin atdığı qucaqda ağla.
Gizlədib hamıdan göz yaşlarını -
Çəkil bir bucağa - bucaqda ağla...
Üstünə bir bəlli tarix yazdığın
Şəkillər, üstündən kəsib asdığın.
O şəklin hənri hopan yastığı -
Sıxıb gözlərinə qucaqla, ağla...
Özündən uzaq tut qəmi, xiffəti
Unut ayrılığa olan nifrəti!
Dəfn edib qəlbində sən Əbülfəti -
Onun yandırdığı ocaqda ağla...
***
Şəhərə çıxmışdım. Metroya minəsi oldum. Eskalatorda məndən öndəki pillədə dayanmış iki xanımın söhbətini özümdən asılı olmadan dinləməli oldum. Xanımlardan biri kövrək, həm də bir az əsəbi səslə rəfiqəsinə deyirdi:
- Özün fikirləş, düz bir ildən artıq idi ki, səbirsizliklə onun nə deyəcəyini gözləyirdim. Bu gün səhər-səhər mənə zəng vurdu, "görüşək, sənə vacib sözüm var" dedi. İnan ki, həyəcandan ürəyim az qalırdı partlasın. Gəldi, görüşdük. Gözünü zillədim ağzına. O da həyəcanlı şəkildə dedi ki, "Sən mənim bajıma yaman çox oxşuyırsan..." Daha heç nə demədi və çıxıb getdi. Başa düşə bilmədim, bunun məsələyə nə dəxli var? Mən ondan nə gözləyirəm, o maymaq mənə gəlib nə deyir...
Rəfiqəsi ona təsəlli verirmiş kimi: "Ağəz, boş ver getsin, nə çoxdu oğlan, Allah özü birini qismətivə çıxardar. Bu rayon gədələri hamısı belədi" - dedi.
Artıq eskalatordan düşürük. Qızlar başqa bir istiqamətə gedirlər. Mən onların ardınca baxa-baxa bir növü dinləyicisi olduğum mövzunu içimdə götür-qoy edirəm. Bilmirəm oğlanı günahlandırım, yoxsa qızı. Amma həqiqətən birdən hardansa yadıma düşür ki, bəzən gənc oğlanlar və yaxud qızlar öz gələcək həyatları barəsində düşünəndə ömür-gün yoldaşının anasına və yaxud da atasına, eləcə də qardaş-bacısına bənzər olmasını da ürəyindən keçirir. Həyatdı, yanaşmalar, baxışlar bəzən üst-üstə düşür, bəzən fərqli olur. Amma bütün hallarda şəhərli və yaxud rayonlu "gədələri" günahkar saymaq doğru deyil. Ümumiyyətlə isə sevgini zorla diktə etmək, sevgiyə zorla sahib olmaq özü də gələcək bir faciənin təməli deməkdi. Əslində qarşılıqlı olan, anlayışlı olan və bunun içərisində də bir-birinin iynə ucu boyda səhvini yola verən sevgilər əbədi yaşayır, uzunömürlü olur. Necə deyərlər, bir yastıqda qocalır. Çox təəssüf ki, günümüzün başqa bir reallığı da var: internetlə, mesajla, mavi ekranla, daha nə bilim nələrlə başlayan tanışlıq, üç-beş günlük yazışmalar və sonra beş-on günlük ailə və bir də məhkəmə. Bunu bilə-bilə özünü oda atmaq, özünü qurban vermək zənnimcə, yumuşaq desək, bir ağılsızlıqdı. Amma başqa bir ağılsızlıq da var. O da içimdə qurduğum dünya, o dünyanın sahibi və yaxud sahibəsi və bir də sənin o dünyada at oynadan, meydan sulayan duyğuların...
İndi xəyal qurmaq və qurduğumuz xəyalın əsirinə çevrilmək bəlkə də yanlışlıqdı. Amma neyləym ki, mən bu yanlışlıqda özümə bir naxış qazanmışam. Ona görə də bütün anları o xəyalın qoynunda keçirirəm. O xəyal mənim varlığıma elə hakim kəsilib ki, mən bəzən gerçək həyatda olduğumu da unuduram. Elə bilirəm ki, bu dünyanın gözəlliyi də, yaraşığı da, dadı-duzu da, havası, suyu da, bir sözlə, hər şeyi məhz o xəyalların sahibidi. Göy üzündən gələn xəyal sahibi də xəyallardan çıxıb gerçək olmaq istəmir. Sadəcə, kənardan öz şirin təbəssümü səpilib üstümə. Və mən də:
Qəfil yaxalandım
oğurluqda
tutulmuş uşaq kimi -
dilim dolaşdı
ifadə edə bilmədim
fikrimi...
Təlaşlı halım
pərdəsini
çəkdi gözlərimin...
və gördüm ki
xəyalın
mənimlə
görüşə çıxıb
səndən izinsiz...
* * *
Adətən bayram ovqatı mart ayının əsas atributlarından biridi. Gah çərşənbədən danışırıq, gah Novruz axşamından, gah da 8 Mart qayğılarından. İqtisadi durum insanları mart ayında bir az da çox silkələyir. Hamı çalışır ki, vəziyyətdən bir təhər çıxsın, heç olmasa bir ədəd güllə könül xoş etsin. Amma neyləyək ki, gül satanlar martda insaf deyilən hər nədisə onu ezamiyyətə göndərirlər. Və başlayırlar dünən bir manata satdıqları gülü bu gün on-on beş manata satmağa. Onları da başa düşmək olar, axı həmişə 8 Mart olmur.
Əvvəllər ailədə anama, bacılarıma, sonra xanımıma, qızlarıma hədiyyə almaq barədə düşünürdüm. İndi nəvə də buna əlavə olunub. Deməli, gülün sayı artıb. Bu artan say təkcə gül satanların qiymət qoyduğu o dibçək güllərinin bütün yer üzündəki sayından milyon dəfələrlə dəyərli və qiymətlidi. Axı övladda nəvə deyiblər. Özü də nəvə gül parçası olanda, onun özgə bir aləm olur. Məni üzürlü sayın, içimdən gəldi bu sözləri yazdım, Allah hər kəsə nəvə qismət etsin və hər kəs də heç olmasa nəvəsini təbrik etmək imkanını itirməsin. Elə həmin o istəklə də nə vaxtdan bəri sevdiyim insanlara oxumaq istədiyim şeiri bilgisayara diktə edirəm. Həmin şeir sevdiklərimə, sevənlərə, sevilənlərə, ümumiyyətlə, ürəyində sevgi olan hər kəsə ünvanlanır. 8 Mart günündə düşünürəm ki, bu, yaxşı bir hədiyyə olar. Təbii ki, yaxşı qarşılayanlar üçün, məni düyanlar üçün, şeirə dəyər verənlər üçün.
Səhərlər
bəhanələr tapıb
sənə zəng edəndə
elə bilmə
başını qatmaq
işdən ayırmaq
və yaxud da
vərdişkar kimi
hər gün
eyni simi
kökləyib
borcumdan
çıxmaq istəyirəm -
yox!
Səhərlər
hamıdan
və hər kəsdən
hətta
sökülən dan yerindən
daha öncə
səsini eşitmək
təbəssümünə bələnmək
və növbəti
səhərlərə qədər
səni ürək dolusu
doymadan sevmək
istəyirəm!..
Telefonunu açıq saxla!..
* * *
Bu gün 8 Martdı. Yazdığım yazının qəribə ovqatı sizdə hansı hisslər yaradacaq, deyə bilmərm. Amma bir onu bilirəm ki, mən hər birinizi, təbii ki, söhbət xanımlardan gedir, Allahın sevgi, sevinc payı kimi görür, duyur və hər birinizə də ancaq sevgi və sevinc arzulayıram. Çünki siz hər şeyin ən gözəlinə layiqsiniz. Axı siz zərifsiniz! Və bir də siz hamıdan, hətta biz kişilərdən də güclüsünüz. Məhz bu zərifliyiniz və o gücünüz sizə imkan verir ki, biz kişilərin bütün şıltaqlıqlarına dözəsiniz! Tanrı sizləri qorusun, əziz xanımlar!
Əbülfət MƏDƏTOĞLU
[email protected]