Bütün dünyaya hayqırıb nə vaxtsa ondan İlqar kimi əvəzsiz bir oğulun keçdiyini bildirmək istəyirəm. Heç vaxt, heç kimin yanında onun üçün ağlamıram. O, göz yaşlarına dözə bilməzdi. Lap qəhərdən boğulsam da ağlamıram. Lakin ürəyimin içəridən necə parçalandığını bir mən bilirəm. O öləndə hansı hisslər keçirdiyimi və bu hisslərlə illərlə necə yaşadığıma təəccüb edirəm. 

Gözəl, gur saçları tökülmüş alnını sığallayanda mərmər soyuqluq bu gün də qanımı dondurur. Bu boy-buxunda igidi torpağa qoymaq, bu qədər gözəl gözlərə torpaq tökmək günahdı, vallah. Kim bilir, bəlkə də Tanrı bu əvəzsiz varlığın ədalətsiz dünyamızda yaşamağını, həyatın çirkinliklərini, insanların yaltaqlıqlarını, riyakarlıqlarını görməyi rəva bilməyib? İlqarla – onun ölümü ilə gözəl dünyam darmadağın oldu, onun ölümü ruhuma elə bir yara vurdu ki, gecə-gündüz, səhər-axşam, toyda-yasda – harda oluramsa-olum, bu yaranın gözündən axan qanını duyuram. Ayağımdan-başıma sızım-sızım sızıldayıram. Ondan sonra həyatımın düzümü qırıldı. Geyimin, yeməyin – bütünlükdə yaşamağın mənası itdi. Gecələr yastığım daşa dönür, bir üzü islanır, o biri üzünü çevirirəm. Gecələr işgəncədi! Səhər açılanda keçən gecənin ağırlığından necə qurtulduğuma təəccüb edirəm.