Nə isə... Otağa girdik, bir sərhəng -polkovnik oturmuşdu, ad-familimizi dəftərə qeyd edirdi. Mən dedim, uşaqlar bir-bir dedi, növbə çatdı, Manuçerə, ucadan, şəstlə qayıtdı ki, Manuçer Kirakosyan. Kişi bunu eşidəndə, əvvəlcə, qulaqlarına inanmadı, eynəyini çıxarıb, bir də soruşdu: "Necə yəni?". Manuçer kefini pozmayıb, bir az da ucadan dedi: "Manuçer Kirakosyan!". Polkovnik başa düşdü ki, dəqiq eşidib, hamımızdan üzr istəyib, otaqdan çıxdı. Beş dəqiqədən sonra general Qarabağı ilə qayıtdı, oğlandan bir də ad-familini soruşdu, eyni şözləri eşitdi, çiynini çəkib, yazıq-yazıq timsar Qarabağıyə sual dilu gözlərilə baxdı. Kişi furajkasını çıxarıb, başını qaşıdı, bir xeyli susdu, sonra da, yaz dedi, bizə nə var, özü deyir də; yəqin şah Abbasdan sonra olub bunların adqoyması... O vaxtdan, hər dəfə Qarabağı ilə görüşəndə, kişi gülməyini zorla saxlayırdı.

Bu əhvalat, əslində çox gülməlidir - mən 35 ildir gülürəm, amma, oxucuların xatirini deyim ki, onlar da gülməli olduğunu anlasın - fars dilində "kir" kişinin, "kos" isə, üzrlü sayın, qadının cinsiyyət üzvünə deyirlər... Manuçer başına haranın daşını tökdü, bilmirəm, amma bizim uşaqlar onun familiyasını axıra kimi, öz dilimizdə çağırdılar...