Əbülfət MƏDƏTOĞLU: Cavabsız sual....
Sonuncu ümid kimi
yapışıram
telefonun
dəstəyindən...
İçimdə
bir təlaş var -
qorxuram
hansısa soyuq sözün
sonuncu
ümidimə
uzanan əlimi-
kəsməyindən...
odur ki,
dözürəm
içimdə çəkdiklərimə
və bir də
danışmıram
taleyimin tez-tez
məni incidib
özünün küsməyindən...
görəsən
zəng çalsam
bax elə indicə...
bu an
nömrəni yığsam -
dəstək
düşməyəcək ki,
əlimdən...