Əbülfət MƏDƏTOĞLU: DƏRDİN GÖRÜNMƏYƏN TƏRƏFİ
Nalı düşmüş kəhər kimi
Dırnağı qançırdı dərdin ...
Toxdamır, durmur, elə bil -
Dalağı sancırdı , dərdin...
Yeri kirpikləri eşir...
Göyü ahının tüstüsü...
Az qala sinəmi deşir -
Dərdin qat kəsmiş ütüsü...
Sığala, nə sözə yatmır
Nə fürsəti dincə qoyur...
Çəngəlini elə atır -
Adamın ruhunu soyur!..
Ovutmağın, dil tapmağın
Susur, yolunu bilən də...
Dərd unudar at çapmağın -
Sevgim üzümə gülən də!