Biri varmış, biri yoxmuş, bir papaqçı varmış. Bu papaqçı kəndbəkənd gəzərək tikdiyi papaqları satarmış. Bir gün yenə papaq satmaq üçün yollara rəvan olur. Bir neçə kəndi dolaşdıqdan sonra yorulur və bir meşənin kənarında yatıb dincəlməyə qərar verir. Yuxudaykən səs eşidir və elə bu səsə də yuxudan oyanır. Ətrafa baxır və görür ki, ağacların üstü doludur meymunla, hamısının da başında bunun satmağa apardığı papaqlar. Tez heybəsinə baxır, görür ki, bomboşdur. Qalır məəttəl ki, neyləsin. Elə fikirli-fikirli də əlini aparır başına başlayıq başını qaşımağa. Bir də görür ki, meymunlar da bunun kimi başlarını qaşıyırlar. Kişi oturur, meymunlar da otururlar. Kişi durur, meymunlar da dururlar. Papaqçı anlayır ki, bu nə etsə meymunlar bunu təqlid edirlər. Odur ki, tez başından papağını çıxardıb yerə çırpır. Meymunlar da eynən bunun etdiyini təkrar edərək papaqlarını yerə atırlar. Papaqçı tez papaqları yığır heybəsinə və ordan uzaqlaşır.
Ancaq hayların babaları onlara mütləq ki, danışıblar ki, torpağı aldınızsa məsələni bir qədər uzadın, onlar (yəni biz) torpaq filan geri alan deyillər; Vedi, Göyçə, İrəvan, Zəngibasar və.s. kimi təcrübələr var.Bəlkə onları yanıltmağın vaxtı çıxıb. Əgər papağımızı (oxu: Qarabağımızı, elə o da bizim papağımızdır) geri atmırlarsa (oxu: vermirlərsə) bu "meymun”ları papağımızı geri qaytarmağa məcbur edək, alaq papağımızı. Yoxsa papaqsız qalacağıq. Papaq bizdə namus, qeyrət rəmzi sayılmayıb? Papaq əldən getdisə, heç nə.