Sonuncu təntənə - Kərim Kərimli yazır
Kişilər bir olmur,
atam balası,
Qorxağı var, igidi var…
Amma hər kişinin
öləndən sonra
Qəbrinin üstündə ağlayanı
Bir qara paltarlı qadına ümidi var.
(Ramiz Rövşən)
…Və bəlkə də tamamilə başqa ovqatdan yoğrulmuş bu şeir parçası Onun
ölümündən sonra alın yazısı kimi yazıldı uğrunda can verdiyi şəhərin də
taleyinə.
…Nə Onun məzarı üstə qara geyib, düz-əməlli ağlaya bildi qadınlarımız (Onun
"yeddisi” çıxan gün Şuşa da xəyanətin qurbanı oldu, Ramiz kimi…), nə də
düz-əməlli şəhərimizin dərdini çəkə bildik. Yanan da biz idik, yaman da…
"Sağsansa – günahkarsan” ittihamı uzun müddət qara kabus kimi gəzdi başımız
üstə. Yerli-yersiz bu ittihamla üzləşdik. Hər addımda, hər gün. Şuşanı
satanlar, şəhərə, dövlətə, millətə və vətənə xəyanət edənlər vəzifələrə təyin
olundular, yüksək rütbələrə sahib oldular, günahsız fədakar adamlar ədalətsiz
və əsassız qınağa tuş gəldi, məhrumiyyətlərə düçar edildi.
…Biz Onu çox tez sevdik. Çox təəssüf ki, tez də unutmağa başladıq. Onun ölümündən sonra Şuşanı da əldən verdik. Yolunda, uğrunda Onun baş qoyduğu, can verdiyi Şuşanı. Onun ardınca elə Şuşanı da unutmağa başladıq. Işğalın hər növbəti ildönümndə, "yubileydən” "yubileyə” xatırladıq. Indi də iyirminci "yubiley”ə hazırlaşırıq… Hə, bir də ermənilər nəsə dinc durmayanda xatırladıq, xatırlayırıq. Məsələn, Şuşada yeni erməni ailələrini məskunlaşdıranda, qazıntı işləri, guya arxeoloji "tədqiqatlar” aparanda, yaxud baş planını hazırlayanda, Yuxarı Gövhər ağa məscidini "bərpa” etməyə girişəndə… Qəribədir, ermənilər indiyədək başa düşmək istəmirlər ki, Bakı boyda paytaxtının baş planının olub-olmaması məlum olmayan bir ölkənin Şuşa kimi şəhərinin baş planı heç dünəndən lazım deyil. Anlamaq istəmirlər ki, "baş planı”, "daş planı”, "yaş planı”, "göz-qaş” planı hazırladıqlarını, Yuxarı Gövhər ağa məscidini "Iran-fars” məscidi adlandıraraq onun bərpasına Irandan mütəxəssis dəvət etmək fikrində olduqlarını tez-tez bəyan etməklə bizim çoxdan yatmış Vətən duyğularımızı dirçəldə, ölmüş patriotizm hisslərimizi oyada, buruqlar səltənətinin qazma baltalarının belə kəsə bilməyəcəyi pul pərdəsi ilə yumulmuş gözlərimizi, tutulmuş qulaqlarımızı aça bilməzlər.
…Heyhat! Şuşanı itirdik! Onu da işğal olunmuş Şuşada qoyub gəldik.
Onun son döyüşündən sonra elimizdə, yurdumuzda çox şey dəyişdi, çox qanlar
axdı, çox bədbəxtliklər oldu. Başımıza çox hadisələr gəldi. …
Yurdumuz yağmalandı. Alınmaz, məğlubedilməz sayılan Şuşa qalasını düşmənə
təslim etmək üçün qalanın darvazalarını xəyanətlə düşmənin üzünə açan xainlər
başa keçdi, Şuşasız ötən 17 ildə milyonlara sahib oldu…
"Şuşa” və "xainlərin milyonlara sahib olması” ifadələrini yanaşı işlətməklə hər
hansı bir müqəddəsliklə yanaşı, hər hansı bir naqislik barədə danışmaq kimi
addım atıb özümün də "xırdaçılığa”, "bəsitliyə” yol verdiyimi canımla hiss
etməmiş deyiləm, əlbəttə. Lakin bizim bu mənada ən böyük bədbəxtliyimiz də məhz
elə budur. Böyük-böyük adamlar hətta ötən 17 il ərzində belə Şuşanın nə demək
olduğunu hələ də bilmirlər, nəyi itirdiyimizin hələ də fərqində deyillər. …Və
təəssüf ki, bu gün hətta Şuşadan belə söhbət düşəndə birinci növbədə "onun
neçəyə olduğu, ola biləcəyi” barədə düşünürlər. Təəssüf ki, "zabit şərəfi”,
"vətəndaş şərəfi”, "milli ləyaqət”, "kişilik qüruru”, "yurd təəssübü”, "Vətən
qeyrəti” kimi anlayışların daxil olduğu frazelogiya lüğəti yoxdur onların
masalarının üstündə…
…Cəmi 30 il yaşadı Ramiz Qənbərov. Hətta 30 yaşı da tamam olmadı. Bir
zaman parçası kimi çox kiçik olan bu ömür ərzində yalnız ailə qura bilmədi
Ramiz. Lakin öz ailəsini Xalq, Millət kimi, villasını Vətən kimi başa
düşənlərdən fərqli olaraq, Vətəni, Xalqı, Milləti yolunda Ən Ali Namus uğrunda
kimi çalışdı.
Oğul-uşaq sahibi ola bilmədi Ramiz. Lakin bu kiçik ömür parçası ərzində bütöv
bir xalqın oğlu, Vətənin övladı ola bildi…
1988-ci ilin fevralından, erməni təcavüzünə qarşı mübarizəyə başladığı ilk
gündən son anlarınadək – 1988-ci ilin əvvəlindən o vaxtkı SSRI rəhbərliyinə
mövcud vəziyyəti izah etmək, əsil həqiqəti çatdırmaq ümidi ilə Şuşadan Moskvaya
gedən nümayəndə heyətinin tərkibində olanda da, mitinqlərdə alovlu çıxışlar
edəndə də, zirzəmilərdə gizli keçirilən yığıncaqlara gedəndə də, Vətən
səngərlərində qanlı və amansız döyüşlərə atılanda da Ramizin qəlbinə yalnız və
yalnız bircə fikir hakim kəsilmişdi: Millət! Vətən! Torpaq! Azadlıq! Müstəqillik!
Dövlətçilik!
Ata-anasından aldığı adı ilə Bakıda Ramiz Qənbərov küçəsini, müvəqqəti olaraq
Bakıda yerləşən Ramiz Qənbərov adına Şuşa şəhər orta məktəbini şərəfləndirən,
neçə-neçə şeirin, nəğmənin, kitabın, dastanın qəhrəmanına çevrilən ŞUŞALI Ramiz
Qənbərov Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı adına layiq görüldü və Azərbaycan
xalqının tarixində ən şərəfli səhifələrdən birinin məzmununa çevrildi.
Ölməzlik də elə budur, əziz dost!
Əbədi Şuşada uyuyan dost!
Əbədi Şuşanı qoruyan dost!
…Məzar üstündə bayram eşitmisinizmi? Onu biz edəcəyik… Şuşada… Şuşanın Cıdır düzündəki Şəhidlər məzarlığında Ramizin məzarı başında.
Biri dost söyləyib adımı andı,
Biri düşmən bilib haqqımı dandı.
Mənim imkanımdan arzum utandı,
Süründüm "yox” ilə "kəm” arasında.
…Nə zamansa bu misraların sahibi əslində təvazökarlıq eləmişdi. Zaman
ötdükcə reallığa daha çox yaxınlaşdı.
Ramizin hesabına milyonlar qazananlar, milyonlarını qoruyub saxlayanlar və indi
milyardlara çevirməkdə olanlar, Ramizin sayəsində özlərinin və
qohum-əqrəbalarının canlarını, həyatlarını xilas edənlər indi Şuşanın ən
layiqli və ən şərəfli Milli Qəhrəmanının xatirəsinin əbədiləşdirilməsi,
heykəli, büstü, xatirə lövhəsi, haqqında kitab yazılması və s. bu istiqamətdə
bircə kibrit çöpünə belə qıymırlar. Onlar qorxaqdırlar, qorxaq olduqları üçün
xəsisdirlər. Qorxaq və xəsis olduqları üçün də xeyrə-şərə yaramırlar.
…Bir vaxtlar ofislərində Ramizin portretini asıb, "uçastkovı”dan tutmuş vergi
müfəttişlərinə qədər hər gələnə şəhadət barmağını o potretə tuşlayıb "mən onun
batalyonunda vuruşmuşam”, yaxud "mən onun dostu olmuşam” deyə barınanlar indi
Ramizi heç xatırlamırlar da…
…Bir vaxtlar…
…Nə isə…
Indi gərək hər bir şuşalının stolunun üstündə onun, bir daha
çəkinmədən təkrar edirəm ən layiqli, ən şərəfli Milli Qəhrəmanından bəhs edən
ayrıca gözəl bir kitab olaydı. Heyhat! 17 ildə bu mümkün olmayıb!
Biz bu barədə düşünmüşükmü?
Ramizin həyatı, fəaliyyəti, Vətən uğrunda apardığı mübarizə yeni nəsil üçün
örnək deyilmi?
Ramiz Qənbərov Şuşada dəfn olunub. Şuşadan ayrıla bilməyib. Şuşanın ən vəfalı,
ən etibarlı sakinlərindən biridir. Amma Bakıda da, müqəddəs Şəhidlər
Xiyabanında onun rəmzi məzarı var.
Şuşamıza qayıdanadək, anasının, doğmalarının, onu hələ unutmayan,
uğrunda can verdiyi ideallara hələ sadiq olan dostlarının ziyarətgahıdır o
rəmzi məzar.
Sağlıq olsun. Gün gələr Şuşamızda Ramiz bəyin məzarı başında Azadlığımızı və
Qələbəmizi bayram edəndə indiki kimi özümüzü xəcalətli hiss etməyəcəyik. Məzar
üstündə bayram etmək isə sizə təəccüblü, qəribə görünməsin.
Biz bayram edəcəyik.
Ramiz bəylə sevincimizi bölüşəcəyik.
Biz ona hesabat verəcəyik.
Biz ondan üzr istəyib, əfv olunmağımızı xahiş edəcəyik…
Biz…
Bu gün isə "günahımız” odur ki, arzumuz imkanımızla üst-üstə düşmür.
…Mənim imkanımdan arzum utandı…
…1992-ci ilin 29 aprel günü Şuşa üçün faciə gətirdi. Həmin gün Ramiz Qənbərov
ağır yaralandı və sabahı gün gözlərini əbədi yumdu.
…Ramizin cərrahiyyə əməliyyatından sonra yanına heç kəsi
buraxmırdılar. Ürəyim sinəmin altında özünü bağlı otaqda pəncərə şüşələrinə
çırpıb qanadları qırılan, qəfəsdə dəmir barmaqlıqlara özünü döyüb öldürən quş
kimi çırpınırdı. Mənə elə gəlirdi ki, gicgahlarım partlayacaq. Içəri, RAMIZIN
YANINA keçməli idim.
…Gözləri yumulu idi. Sifəti avazımışdı. Ağır-ağır nəfəs alırdı. Gültəkin onun
baş tərəfində kətilin üstə büzüşüb oturmuşdu (Söhbət Ramiz Qənbərovun
batalyonunda xidmət edən tibb bacısı, Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Gültəkin
Əsgərovadan gedir). Incə, nazik, uzun barmaqları Ramizin sıx qara saçlarını
geriyə darayır, göz yaşları yağış kimi tökülürdü. Amma SƏSI ÇIXMIRDI…
Hönkürmürdü, hıçqırmırdı, qışqırmırdı, SƏSSIZ ağlayırdı Gültəkin. Çiyninə
saldığı kamuflyaj buşlatın içində, əyninə geydiyi hərbi paltarda getdikcə
büzüşür, balacalaşır, yanıb-yaxılır, zülüm-zülüm ağlayır, sellənən göz
yaşlarının əlində acizləşirdi. Möhkəm sarsılmışdı Gültəkin. Lakin göz
yaşlarının acizinə cevrilsə də, özünü, iradəsini itirməmişdi. Indiyədək Şuşada
çox ölüm, yaralı görmüşdü "Gültəkin həkim”. Lakin, o, başa düşürdü ki, bu –
artıq başqa məsələdir…
Başını qaldırdı. Məni görcək yanaqlarından süzülüb tökülən göz yaşlarını incə
barmağının arxası ilə silib, çox böyük və sonsuz hüzn, lakin asta da olsa,
qətiyyətlə: "Təcili Bakıya xəbər elə, vertolyot göndərsinlər, Ramizi xilas
etmək lazımdır!” – dedi.
Qayıdıb çıxdım. Xəstəxananın həyətindəki "UAZ” markalı maşınla təcili poçta
qalxdım. Orada Bakı ilə əvvəlcədən sifariş vermədən, birbaşa əlaqə yaratmaq
üçün iki nömrə var idi.
…Yeri gəlmişkən, belə yerdə deyirlər ki, içim özümü yandırır, çölüm özgəni. Dərdimizə baxın, ölkənin bir parasında qanlı müharibə gedir, hər qarış torpaq uğrunda "imkanı arzusundan utanan” bir dəstə cavan canı, qanı, dişi dırnağı ilə dişinə və dırnağınacan silahlanmış, təlim görmüş düşmən ordusu ilə ölüm-dürüm çarpışmasındadır, ölkənin o biri başındakı paytaxtda əyləşib, öz keyfində olan, sözün bütün mənalarında başı eyş-işrətə qarışan dövlət rəhbərlərinə, siyasi, ictimai xadimlərinə, güc strukturlarına, deputatlarına, nəhayət "boynu qıldan nazik, üzü qara” mətbuatına təcili bir xəbər vermək üçün hələ əvvəlcədən bu barədə sifariş verməli və sonra da oturub vaxtını gözləməli idin. Müharibə başlayan kimi dərhal ölkənin siyasi və hərbi paytaxtını Şuşaya, Xankəndinə, Xocalıya, Kərkicahana köçürməli olan dövlət rəhbərlərinin özləri, yavərləri isə heç "ayda bir yol, həftədə bir yol” da maraqlanmırdılar…
…Bakıya zəng etdim. Əbülfəz Elçibəy, Isa Qəmbər, Tamerlan Qarayev,
Rəhim Qazıyev, Leyla Yunusova, Isgəndər Həmidov, Etibar Məmmədov və başqaları
ilə bir-bir danışdım. Vəziyyəti ətraflı söylədim. Ramizi Bakıya çatdırmaq üçün
təcili vertolyot lazım olduğunu bildirdim. Əlbəttə, Ramiz yaralanan kimi mən
dərhal zəng edərək, Bakıya, o cümlədən də mətbuata xəbər vermişdim. Indi isə
cərrahiyyə əməliyyatından sonrakı vəziyyəti ilə bağlı məlumat verdim.
Bakı ilə telefonla danışdıqdan sonra geriyə, xəstəxanaya qayıtdım. Yuxarı
çıxanda gördüm ki. Ramizi əməliyyat edən cərrah telefonla danışır. Məlum oldu
ki, Isgəndər Həmidov Bakıdan zəng edib. Cərrah Nazim Allahverdiyev ona Ramizin
vəziyyəti və cərrahiyyə əməliyyatı barədə həkim məlumatı verdikdən sonra dedi
ki, indi vertolyota ehtiyac yoxdur. Ramizin vəziyyəti çox ağırdır. Indi onu
tərpətsək, vertolyota mindirsək dərhal keçinər. Üç gün gözləmək lazımdır. Üç
gün yaşasa, özümüz Bakıya çatdıracağıq…
Heyhat! Ramizi xilas etmək mümkün olmadı. Aprelin 30-da o, bu dünyaya
gözlərini əbədi yumaraq, çox-çox, canından da artıq sevdiyi Şuşa torpağına
qovuşdu.
…Ramizin cənazəsini xəstəxanadan evə gətirən insan seli dəstə-dəstə,
dalğa-dalğa? Burum-burum onun evinə yaxınlaşırdı.
Şəhərin aşağı hissəsində, ən ucqarda, qaya başında yerləşən Kərim bəy
Mehmandarov adına Şuşa rayon Mərkəzi Xəstəxanasından başlanğıcını götürən bu
"sel”in qabaq tərəfindən çevrilib geri baxanda adama elə gəlirdi ki, üzüyuxarı,
şəhərin mərkəzinə doğru nəhəng bir çay axır – Ramizgilin evi şəhərin
mərkəzində, Mamayı məhləsinin ayağında, Örtülü bazarın üstündə idi.
Onu ikinci mərtəbəyə qaldırıb otağa qoydular. Hamı qayıdıb çölə çıxdı. Yuxarı
qalxdım. Yenə də içəri, RAMIZIN YANINA keçdim. Bu, son iki gündə artıq üçüncü
dəfə idi ki, təkrar olunurdu. On iki dəfə edilən təkidli zənglərdən sonra kiçik
bir dəstə ilə döyüşə, ön mövqedəkilərə köməyə getməmişdən əvvəlki axşam onun
batalyonu, bizim batalyonumuz yerləşən Uşaq sanatoriyasındakı otağında bir
yerdə xeyli, bəlkə də bir neçə saat söhbət etmişdik. Mən RAMIZIN YANINA onun
tabeliyində olan döyüşçü kimi deyil, onun əqidə dostu kimi girmişdim və
danışdığımız uzun müddət ərzində ondan bir neçə məsələni xahiş və dost kimi
tələb etmişdim. Ikinci dəfə xəstəxanada, üçüncü dəfə isə son mənzilə yola
salmaq üçün evlərinə gətiriləndə onun otağına daxil olurdum. Və o zaman heç
ağlıma da gəlməzdi ki, aradan IYIRMI IL keçəndən sonra mən yenə də RAMIZIN
YANINA getmək istəyəcək, RAMIZIN YANI adlı bir məzar yeri arzulayacam:
…Işıqtək şığıyıb, uçdu xəyalım,
Ağdamdan, Şuşadan keçdi xəyalım.
Bir məzar yerini seçdi xəyalım, –
RAMIZIN, Pərvizin, Kamilin YANI…
Şuşalılar unutdumu Şuşanı?!
Azərbaycan unutdumu Şuşanı?”
…Ayların yuxusuz gecələrinin əzabı sifətlərindən-gözlərindən oxunan kişilər həyətdə burum-burum burulsa da RAMIZIN YANINDAN ağlaşma, ağı, "şaxsey” sədaları gəlmirdi, eşidilmirdi. Qadın yox idi… Qayıdıb otaqdan çıxdım. Pilləkənlə aşağı endim. Həyətdə pilləkənlərin ayağında başlarına qara yaylıq örtmüş, QARA PALTARLI iki qadınla rastlaşdım. Biri Şuşada hamının tanıdığı hörmətli Süsən xala idi. O birini təəssüf ki, unutmuşam. Onların arxasınca təzədən pillələrlə ikinci mərtəbəyə Ramizin otağına, RAMIZIN YANINA qalxdım. Süsən xala ilə yanındakı qadın hərəsi bir tərəfdən Ramizin yanında diz üstə çöküb ağlamağa başladılar.
Heyhat! Ramizin burada da "bəxti gətirməmişdi”. Ağlayan QARA PALTARLI
QADINların ikisi də zülüm-zülüm, yana-yana ağlasalar da heç birinin səsi
çıxmırdı. Şuşada hamı bilirdi ki, Süsən xalanın boğazında dərdi var və səsi
çıxmır. Danışanda da zəif, xırıltı ilə danışır, boğazında… Ikinci, cavan qadın
isə "ağlamaq bilmirdi”. Göz yaşları nar dənəsi kimi yumrulanıb dağılsa da, səsi
eşidilmirdi. Ramizin "üstündə” "dünya dağılmırdı”. Aşağıda, həyətin müxtəlif
tərəflərindən arada bir kişi hönkürtüsü eşidilib, tez də kəsilirdi…
Ramizin özünün də, qəbrinin də üstündə ağlayacaq bir QARA PALTARLI QADINA OLAN
ÜMIDI DƏ özü ilə bir ölürdü. Cəmi yeddicə gündən sonra isə məzarının,
ümumiyyətlə, azərbaycanlının ziyarət edəcəyi ümidi də puç oldu. Canını qurban verdiyi
doğma şəhəri, əvəzsiz Şuşası da düşmənə təslim edildi. Xaincəsinə… Ramizi
düşmən gülləsinin önündə hədəfə çevirənlər onun şəhərini də yağıya hədiyyə
etdilər.
Ərməğan kimi….
Ramizin yeddisi çıxan gün Şuşa da çıxdı…
Daha doğrusu Ramizin yeddisini verən şuşalılar elə həmin gün də Şuşadan
çıxdılar…
…Səhəri gün, mayın 1-də Şuşada ilk dəfə hərbi paradla, yaylım atəşi ilə dəfn
mərasimi oldu. Bu mərasimi idarə etmək üstündə də dava düşdü.
…Rayon icra hakimiyyətini yenicə ələ keçirmiş icra başçısı Nizami Bəhmənov hara
getmişdisə, Şuşada yox idi, gözə dəymirdi. Rayon rəhbərliyindən binada təkcə o
zaman hələ ümumi şöbənin müdiri işləyən, 1993-cü ilin ikinci yarısından müavin
olan, bir neçə il bundan əvvəl isə pensiyaya göndərilən Elxan Ələkbərov idi.
Biz bir neçə nəfər onun yanında toplaşıb dəfn mərasiminin necə keçirilməsini
müzakirə edirdik. Orada olanlardan özümdən başqa (necə deyərlər), Elxan
Ələkbərovun və Şuşanın işğalından sonra, Bakıda icra başçısının müavini təyin
edilən və bu vəzifədə bir il çalışan Akif Əliyevin adları yadımda qalıb.
Qalanlarını unutmuşam. Biz matəm mitinqinin və təntənəli dəfn mərasiminin necə
keçirilməsi, tədbiri kimin aparacağı, kimin idarə edəcəyi barədə danışırdıq. Bu
zaman kabinetin qapıları taybatay açıldı və bir dəstə silahlı adam içəri daxil
oldu. Gələnlər Elxan Ələkbərova (bir daha qeyd edirəm ki, Elxan müəllim IH
aparatında şöbə müdiri idi və ondan başqa rayon rəhbərliyindən binada heç kim
yox idi) müraciətlə "çəkilin bir kənara, tədbiri biz özümüz təşkil edəcəyik,
mitinqi biz aparacaq, təntənəli dəfn mərasimini də biz həyata keçirəcəyik.
Bütün bu işlərə də özümüz rəhbərlik edəcəyik! Siz qarışmayacaqsınız!” – deyərək
tələblər irəli sürməyə başladılar. Elxan Ələkbərov deyəsən etiraz etmək istədi:
"Elə şey olar? Ramiz şuşalıdır. Necə ola bilər ki, biz bu işə qarışmayaq?”.
Cavab çox ağır və çox sərt, kəskin idi: "Əhd eləmişdiniz? Niyyət eləmişdiniz?
Ramizi öldürmüsünüz, indi də dəfninə rəhbərlik eləmək istəyirsiniz?
Görməyəcəksiniz!”. Bayaqdan ayaq üstə dayananlardan bir neçəsi avtomatını
çiynindən endirib sürgüsünü-çaxmağını çəkdi. Yan-yana dayanan yaraqlıların
avtomatlarının şaqqıldamaq üçün himə bənd olduqları göz qabağında, çaxmaqlar
çəkilmiş, barmaqlar tətikdə idi. Cəmi beş ay əvvəl bu kabinetdə avtomat
şaqqıldamış və rayon icra hakimiyyətinin başçısı, Şuşanı qoruyan əsas
qüvvələrin rəhbəri olan Mikayıl Gözəlov kimi bir sanballı kişinin sinəsini
parçalamışdı…
Elxan Ələkbərov köməksiz baxışlarla bizi süzdü, çiyinlərini çəkdi. Heç kim
dinmirdi. Bir anlıq sükut çox uzun çəkdi. Ayağa durdum. Gələnlərə üz tutub:
"Sizin məntiqiniz aydın deyil, – dedim, – Siz burda silah işlətmək
istəyirsiniz? Bu avtomatlardan indi şəhərdə qalan adamların az qala hamısında
var. Erməni gəlib dirənib Şuşanın boğazına, siz silahı bizə çevirirsiniz… Bu nə
deməkdir, bunu necə başa düşək? Mitinq eləmək, mitinqi idarə etmək, çıxış
eləmək, Ramizin dəfnini özünüz eləmək istəyirsiniz, eləyin. Bundan ötrü
danışığa dəstə ilə, avtomatla gəlmək lazımdır? Siz elə bilirsiniz burada bir
güllə atsanız salamat çıxa bilərsiniz? Bütün şəhər qan gölünə çevrilər. Düşmənə
də bu lazımdır. Ondansa, sakitcə erməniləri çağıraq və Şuşanı sağ-salamat
onlara təhvil verək… Mitinq eləmək istəyirsiniz, gedin eləyin, gedin işinizi
görün. Ramiz Qənbərovu indi onun ortada olan tabutu üzərində kimin və necə nitq
söyləyəcəyi maraqlandırmır. Onu bu dünyada maraqlandıran bircə amalı, təkcə
Şuşa idi, onun da yolunda canından keçdi. Gedin nə istəyirsiniz eləyin…”.
"Qonaqlar” getdilər. Üzümü Elxan Ələkbərova çevirdim: "Ölüsünü ortalıqda qoyub
qaçan, yoxa çıxan başçı – başçı deyil, … (ardı yazılmalı deyil)” – deyib
çıxdım.
…Matəm mitinqini Avtomobil alayının (belə adlanırdı) komandiri Məmməd
Muradzadə idarə etdi. Mitinqin gedişində də ikinci dəfə son dərəcə gərgin
vəziyyət yarandı. Mitinqin aparıcısı sona yaxın "…gün gələcək Qarabağ
torpaqlarından mənfur erməniləri qovub…” ifadəsini deyərkən çaşaraq "…gün
gələcək mənfur Qarabağ torpaqlarından…” kimi işlətdi. Meydana toplanmış
yüzlərlə adam eyni vaxtda ona tərəf bağırmağa başladı: "Mənfur sənin…”. Nəzərə
almaq lazımdır ki, adamların xeyli hissəsi silahlı idi. Həm Muradzadəyə
söyənlərin, həm də onun ətrafında olanların. Qeyd edim ki, Muradzadəgilin
dəstəsinin "mitinqi biz aparacağıq” tələbi barədə xəbər sürətlə yayılmışdı və
camaatın bir hissəsi acıqlı idi. Bu təhlükəni də sovuşdura bildik. Eyni zamanda
Məmməd kişinin dönə-dönə üzr istəməsi, karıxdığını təkrar-təkrar qeyd etməsi də
gərginliyi bir qədər azaltı. Onu da deyim ki, adicə bir söz səhvindən,
əvvəlcədən düşünülməmiş, qəsdən deyilməmiş kiçik söz xətasından sonra natiqdə
və onun ətrafındakılarda yaranmış çaşqınlığa görə bayaqkı ötkəmlikdən
əsər-əlamət qalmamışdı. M.Muradzadə səmimiyyətlə üzr istəyirdi.
Mitinq başa çatandan sonra Bazar başı meydanından Cıdır düzünədək uzanan yolda
insanlar sakit-sakit addımladıqca Ramiz sanki həm doğma şəhəri və həm də çox
sevdiyi həmyerliləri ilə vidalaşırdı. Və sanki bu qüssəli, fikirli, dərdli
matəm karvanına baxdıqca ona agah olurdu ki, cəmi 7-cə gündən sonra bu şəhərin
sakinləri onu indi tapşırmaqda olduqları torpağın qoynundaca qoyub, onu da
Şuşanı da tərk edib, harasa gedəcəklər. Hər yerə gedəcəklər, hər yerə
dağılışacaqlar, səpələnəcəklər…
Fəqət! O, susurdu. Son dörd ildə
şəhərimizin ən çılğın adamlarından biri, mitinqlərdə, yığıncaqlarda, könüllülər
qarşısında, çayxanalarda, evlərdə, küçələrdə, hətta, bəzən səhərə qədər
danışan, bu şəhərdə hamıdan çox və hamıdan odlu-alovlu danışan bu cavan oğlan
indi susurdu. Çünki o, indi hamıdan çox bilirdi. O artıq duymuşdu ki, biz onu
torpağın qoynuna verib, baş götürüb, can götürüb, harasa getməyi qənimət
biləcəyik. Cəmi bir həftədən sonra…
…Və deyəsən Ramiz artıq anlamışdı ki, elə buna görə də, bütün bunların olması,
baş tutması üçün də əvvəlcə o ölməli imiş…
…Və deyəsən Ramiz həm də onu anlamışdı ki, Şuşanı erməniyə vermədən əvvəl, onu
tərk edib getmədən əvvəl sonuncu təxirəsalınmaz iş kimi onu torpağa verməli,
Ramizin sərkərdələrə layiq təntənəli dəfn mərasimini həyata keçirməli imişlər.
Bu SONUNCU TƏNTƏNƏ idi.
ŞUŞANIN SONUNCU TƏNTƏNƏSI…
…Sənsizliyin artıq 17 yaşı tamam oldu, Ramiz bəy!
…Və cəmi 7 gündən sonra Şuşasızlığın da 17 yaşı tamam olur, Ramiz bəy!
...Və bu gün Şuşanın işğalı da, ŞUŞASIZLIQ da daha "həddi buluğa çatır”, Ramiz bəy!
...Qorxuram, Ramiz bəy, çox qorxuram...
...Qorxuram ki, "həddi buluq”dan sonra bu biabırçılığın "gənclik dövrü” gələ...
...Və...
...Aman Allah!!!
…Şuşamız səndən sonra cəmi 7 gün yaşadı, Ramiz bəy! Sənin "yeddin” çıxan günü
Şuşa da çıxdı. Daha doğrusu Şuşadan çıxdıq.
…Təkcə Şuşa çıxmadı, təkcə Şuşadan çıxmadıq, Ramiz! Canımız da çıxdı. Düzdür,
"çiçəyi çırtdıyan”, "bəxti açılan”, "zəri şeş duran” da oldu. Ancaq, elələri
həyatın tör-töküntüləridirlər və sənin kimi oğulların baş qoyduğu, can verdiyi
ideya və ideallar onlara yaddır. Onlar "yal olsun, yalaq olsun” "fəlsəfəsi” ilə
yaşayanlardır və burada sənin gözəl xatirənlə yanaşı onları da yada salmaq bu
tipləri doğrudan da şərəfləndirməkdir. Yəqin buna görə mən hətta üzr
istəməliyəm də, səndən də, bir çox başqa şərəfli adamlardan da…
…Səndən sonra (bunu necə söyləyə bildik, Ramiz?!) nələr olmadı?! Hər şey oldu.
Başımıza hər fəlakət gəldi. Şuşamız əldən getdi… Sən bunları bildinmi,
duydunmu, Ramiz? Sən bütün bunlara dözdünmü, susdunmu, Ramiz?
…17 ildir sən yoxsan. 17 ildir Şuşa da yoxdur. 17 ildir sənsizik. 17 ildir
Şuşasızıq. 17 ildir biz dözürük. Sənsizliyə də, Şuşasızlığa da. Sən də
dözərdinmi, Ramiz? Amma axı sən Şuşasız deyilsən. 17 ildir sən əvvəlki kimi
varsan, Şuşa da var. Siz bir yerdəsiniz. Biz yoxuq. 17 ildir sən əvvəlkitək
ŞUŞALISAN, biz ŞUŞASIZ.
Yadıma bilirsənmi nə düşdü? Kamil yadındamı, Kamil Bəşirov. Qəhrəman Kamil.
Səndən bir gün qabaq qəhrəmancasına şəhid olan Kamil. Siz onların köməyinə
tələsmişdiniz. Sən yaralanandan bir az sonra igid Nəriman da, cəsur Elton da,
qorxmaz Pənah da şəhid oldular. Kamili bildin, o birilərindən xəbərin olmadı.
Hə, bu günlərdə Kamil Bəşirov – qəhrəman Kamil haqqında təzə
kitabımda yazmaq üçün hazırda onun Pirşağıda "Lokomotiv” adlanan bir düşərgədə
məskunlaşmış bacısı Şüşəxanım müəllimə ilə də görüşdüm. Bilirsənmi nə dedi
Şüşəxanım müəllimə? Deyir, "bir igidin ömrü deyirlər ha, bax bizim
Şuşasızlığımızın ömrü o qədərdi indi. Bu il 17 oldu, gələn il 18, sonra 19, 20,
21 olacaq. Mənim qardaşım Kamil də 21 yaşında şəhid oldu. Şuşasız qalmağımız
Kamil yaşına da çatacaqmı…”.
Şuşasızlıq həm də sənsizliyin yaşıdıdı, Ramiz!
"…Bəy, ”neujeli” sən görmürsən ki, bunlar siyasi oyunlar oynayırlar, siyasi
alver edirlər?” – sən bunu kimə demişdin, Ramiz, niyə demişdin? Sən "bunlar”
deyəndə kimi nəzərdə tuturdun?
"…Şuşanın başına bir iş gəlsə, səni şəxsən özüm güllələyəcəyəm!” – bəs bunu
kimə demişdin, niyə demişdin, Ramiz?
Şuşanın başında siyasi oyun oynadılar, Ramiz, oynadılar. Siyasi alver elədilər.
Şəhərimizi, canımızı hərraca qoydular, Ramiz.
…Və bunu anlayan, görən, bilən, başa düşən olmadı. Olanları da başsız qoydular.
Olub, başını salamat saxlayanlar isə susdular, Ramiz, qorxu susdurdu hamını.
Başbilənlər isə oyunların başında durdular, Ramiz, elə əvvəldən, lap əvvəldən.
Evimizi yıxdılar, bizi çöllərə saldılar. Özgələrin tənəli bucağında qocaltılar
bizi. Oldu bunların hamısı, qardaş, oldu.
Şuşanın başına bir iş gəlmədi, Ramiz, min iş gəldi. Işğaldan əvvəl də, sonra
da… Dağıtdılar yurdumuzu, taladılar ocağımızı. Dünya gözəli, Tanrı və təbiət
gözəli şəhərimizi viran edib yandırdılar. Xaraba qoydular, Ramiz. Bülbüllər
yurdunu bayquşlara verdilər. Təhqir etdilər, Şuşanın ləyaqətini tapdadılar…
…Amma, bir kimsəni güllələmədilər. Sən "…şəxsən özüm güllələyəcəm!” demişdinmi?
Güllələmək nədir, heç kiməsə "gözün üstə qaşın var” deyən də olmadı.
…Şuşamızın sahibi yoxmuş…
…Səndən də, Şuşadan da sonra çox sular axdı, Ramiz, çox küləklər əsdi. Şəhər və
kəndlərimiz, iri-iri rayonlarımız işğal edildi. Sənə qədər kəndlərimizlə
bərabər bir Xocalı dərdimiz var idi. Ağır dərddir, dəhşətli facədir, amma
onunla qurtarsa, nəymiş ki?
Səndən sonra Şuşa, Laçın, Kəlbəcər, Ağdam, Füzuli, Cəbrayıl, Qubadlı,
Zəngilan.., – görürsənmi, Ramiz, saymaqla qurtarmır, – faciələrini də
yaşadıq. Torpaq itkimiz artıqca generallarımız və Milli qəhrəmanlarımız da
çoxaldı. Indi işğal olunmuş hər kəndə bir general düşür. Bir vaxtlar al
bayraqlar, qızıl ordenlər ölkəsi olan ölkəmiz indi Milli Qəhrəmanlar və
qaçqınlar ölkəsi adlanır. Şəhər və kəndlərimiz əldən getdikcə generallarımız çoxaldı,
Ramiz. Generallar çoxaldıqca qaçqınlarımız da çoxaldı. Qaçqınlar ordusu
böyüdükcə Milli Qəhrəmanlarımızın da sayı artdı. Beləcə indi biz Milli
Qəhrəmanlar və qaçqınlar ölkəsiyik. Sən şəhid olanda ölkədə heç Milli Qəhrəman
yox idi. Heç bu ad da təsis edilməmişdi.
Onda igidlər ad uğrunda deyil, yurd uğrunda mübarizə aparırdılar.
Ad dedim! Ramiz, sənin adınla bir gənc böyüyüb ailənizdə. Gənc Ramiz
bəy! Gənc Ramiz Qənbərov. Eyvazın oğludur. Səndən sonra dünyaya gəldi. Bakıda.
Elə bil adını yaşatmaq üçün verdi onu Tanrı. Indi 17 yaşının tamamına az qalıb.
Demək olar ki, o da Şuşasızlığın və sənsizliyin yaşıdıdır.
Neynək, Tanrının payı çox olsun. Tanrı gənc Ramizi, bütün gənc Ramizlərimizi
qorusun!
Tanrı onu da, onları da, bizi də tezliklə Şuşamıza yetirsin!
…Və Tanrı gənc Ramizimizə həqiqi uğur versin. Beş il bundan əvvəl ona həqiqi
general olmağı arzulamışdım. "Qoy yeni əsrdə Şuşamızın ən gənc generalı olsun!”
demişdim. Ancaq gənc Ramiz o yolu seçməyib. Amma, insan istənilən sevdiyi işin
generalı ola bilər…
Qoy sənin şərəfinə Ramiz adlandırılan qardaşın oğlu da, bu adla şərəfləndirilən
başqa Ramizlər də, ölkəmizin yüz minlərlə digər gənc Ramizləri də bu ölkənin
hər sahədə şərəfli gənc generallarına çevrilsinlər, çevrilə bilsinlər…
Onda sənin adını və əməllərini döyüşkən və qalib bir ordunun məğrur generalları
da yaşadacaq, Ramiz bəy!
Birinci növbədə torpağımızı elliklə işğaldan azad etməklə.
Ona və onlara bu yaraşır, Ramiz bəy!
Eşq olsun şəninə şərəf yaraşanlara!
Eşq olsun o günə!
Şuşamızda qarşılayaq…
TƏNTƏNƏMIZ SONUNCU OLMASIN!!!