MƏRDƏKAN ESSELƏRİ
Bu ilin mart ayında Mərdəkan qəsəbəsində
yerləşən Veteranlar xəstəxanasında müalicə
olunarkən bu esseləri qələmə aldım.
Yenə səhhətimdə problemlər baş qaldırıb. Yaxşı bilirəm ki, üzləşdiyim hal çoxsəmtli, çoxrəngli təzyiqlərlə bağlıdır. Bahalı sanatoriyalarda dincəlmək və müalicə olunmaq imkanım yoxdur. Üz tutacağım yerin ünvanı bəllidir: Mərdəkan qəsəbəsi, əmək veteranlarına məxsus sanatoriya tipli xəstəxana.
Martın birinci ongünlüyü arxada qaldı. İkinci ongünlüyün ikinci günündə xəstəxananın qoşataylı dəmir darvazasından həyətə girdim. Dördüncü dəfə idi ki, bura gəlirdim. Tanış mənzərə: asfalt döşəməli xiyabanlar, farağat komandasında dayanmış yaşıl geyimli ağaclar, maşınlardan düşüb iş başına tələsən həkim-sanitar heyəti əhvalımı yeni mühitə köklədi. Əməliyyat qeydiyyat otağından başlayacaqdı. Hər dəfə olduğu kimi. Yəqin bu dəfə də həmin düşündürücü sorğunu eşidəcəyəm.
Qeydiyyat otağında gülər üzlü, sərv boylu Fəridə xanım yeni gələnləri bir-bir qeydiyyatdan keçirir. Mənim də növbəm çatır. Onlardan soruşduqlarını məndən də soruşur:
– Zəhmət olmasa, telefonunuzu deyin.
Mən üstümdə götürdüyüm cib telefonumun nömrəsini deyirəm. O, mənalı şəkildə üzümə baxıb sözümə düzəliş verir:
– Bizə ev telefonunuz lazımdır.
Düzəlişin nəyə xidmət etdiyini anlayıram. Əlacım nədir, sorğusunu cavablandırıram:
– 254-35-52.
Niyə məhz ev telefonu?.. Başa düşüləndir. Hər ehtimala qarşı. Birdən… Evə xəbər vermək məcburiyyətində qalarlar.
Mərdəkan,
12 mart 2019-cu il.
DƏRMAN… DƏYİRMAN…
Mərdəkanda əmək veteranlarının xəstəxanasında müalicə olunuram. Qarşı-qarşıya duran tərəflər qulluğumdadırlar. Həkim dərmanı, Fələk isə dəyirmanı ilə. Həkim dərmanı ilə xəstəliyini dəf etməyə, ömrümü uzatmağa çalışır. Fələk isə dəyirmanı ilə ömrümü üyüdüb qurtarmaq inadından əl çəkmir. Görək, dərman dəyirmanın qarşısında nə qədər tab gətirə biləcək?!..
Mərdəkan,
21 mart 2019-cu il
XƏYAL
21 mart – Novruz Bayramı axşamı. Mərdəkan xəstəxanasında özümə məxsus palatada tək oturmuşam. Bayram axşamında şənlənmək, deyib-gülmək, yeyib-içmək üçün, icazəli-icazəsiz – xəstələrin hamısı evlərinə gedib. Danışmaq üçün bir adam tapmıram.
Yeməkxana xidmətçiləri mənim üçün kasıbyana bayram süfrəsi bəzəyiblər. Nemətlər mənə baxır, mən də onlara. Qəlbimi bir qüssə dumanı bürüyüb. Tək olanın yükü ağır olur – çək görüm, necə çəkirsən?! Tanrının təamını belə, tək yemək olmur. Hazır atalar sözünün (meşədə aslan da tək olmasın) qatqarına öz möhürümü vurdum: meşədə aslan, xəstəxanada xəstə də tək olmasın. Görəsən, bu nə taledir mən yaşayıram?.. Bu təkliyin qalasını uçuran bir möcüzə arzulayıram.
Birdən Xəyal məni çaşdırır. Bərk həyəcanlanıram. Ürəyim şiddətlə döyünür. …Gördüyüm gerçəkdir, yoxsa Xəyal? Qeybdən süfrəmə məni təklikdən qurtaran nurlu bir əl uzanır. Heyrət içində pıçıldayıram: Bu, Sənsənmi, İlahi?! Yoxsa məsləhət bildiyin başqa birisinin əli?!
Bu möcüzəli mənzərə nə qədər çəkəcək? Deyəsən, reallıq qəlbimin qapısını döyür.
Çəkilmə, Xəyal!..
Mərdəkan,
21 mart 2019-cu il.
GÜNƏŞ MƏNDƏN KÜSÜB ?..
Xəstəxana həyatı darıxdırıcı olur. Xüsusilə havaların üzü dönəndə. Mən səhər-səhər günəşli havada gəzməyə öyrəncəliyəm. Amma neçə gündür təmiz hava almaqdan, günəşin parlaq nurunu içməkdən məhrumam. Deyəsən, günəş məndən küsüb… Bəlkə də, araya girən var.
Neçə gündür dəli küləklər ağacların saçını yolub zorla rəqsə dəvət edirlər. Ağaclar<