Rüstəm Kamalın insanlıq dərsi - Tərlanə Yaqub qızı yazır

Azərbaycan ədəbi tənqidinin görkəmli nümayəndəsi Rüstəm Kamal cəmiyyətdə hamının etiramla yanaşdığı çağdaş ziyalılarımızdan biridir. Ədəbi tənqiddə öz sözü, öz bənzərsiz dəst-xətti olan bu alim haqqında çox yazılıb, çox fikirlər söylənilib. Amma mən Rüstəm Kamalın elmi yaradıcılığından deyil, bir insan kimi ali keyfiyyətlərindən söz açmaq istəyirəm.

Biz Rüstəm Kamalın oxucusuyuq, həm də Rüstəm Kamal bizim oxucumuzdur. Demək olar ki, hər gün milli kitabxanaya bir oxucu kimi təşrif buyuran bu gözəl insanı mən hələ yazdığı kitab və məqalələrdən qiyabi olaraq tanıyırdım. Zaman elə gətirdi ki, necə deyərlər, "igidin adını da eşitdim, üzünü də gördüm”. Bu tanışlıq ilk gündən məndə xoş təəssürat yaratdı. Rüstəm Kamal olduğu kimi görünən, göründüyü kimi olan insanlardandır. Yazdığı əsərlər kimi o özü də məhdud çərçivəyə, dar qəlibə sığmır. Bu adam öz sadəliyi, səmimimiyyəti ilə ilk baxışdan diqqəti cəlb edir. Bəlkə də tələbələri tərəfindən bu qədər sevilməsinin bir səbəbi də budur.

Tələbəlik vaxtlarında bizim hər birimizin sevimli müəllimi olur və illər keçəndən sonra da onları ehtiramla xatırlayırıq. İmaməddin Zəkiyev, Əşrəf Xələfov, Camal Mustafayev kimi müəllim adını layiqincə doğruldan ziyalıların mühazirələrini dinləməkdən yorulmaz, dərsin tez bitməsindəntəəssüflənərdim. Onlar əsil müəllim idilər.

Rüstəm Kamal da əsil müəllimdir. Ona görə əsil müəllimdir ki, o, yalnız bir neçə saatlığa dərsini deyib vəzifəsini bitmiş hesab etmir. O milli kitabxanada sanki universitetdə gördüyü işi davam etdirir, tələbələrə faydalı məsləhətlər verir, onları oxumağa, yazıb-yaratmağa həvəsləndirir. Şam işığına yığışan pərvanələr kimi tələbələr də onun ziyasına toplaşırlar.O,tələbələrə kitabı sevdirir, onları zəngin ədəbiyyat dünyasına dəvət edir və bu gözəl missiyadan zövq alır.

Rüstəm Kamal zəhmərsevər insandır. Daima yorulmadan çalışır və ətrafında olan zəhmətsevər insanları da dəyərləndirməklə onlara mənəvi dəstək olur. Bir dəfə mənə bircə gün kiməsə balaca da olsa yaxşılıq etməsə, evə əliboş getdiyini sandığını söylədi.

Hər dəfə kitabxanada mənim iş masama yaxınlaşıb hal-əhval tutanda sanki bu gözəl insandan əlavə enerji alıram.

Və günlərin birində mənə yenicə çapdan çıxmış kitabını hədiyyə etdiyində qəlbimdən bu gözəl insana şeir yazmaq keçdi. Çünki bəzən sevdiyimiz insanlara öz duyğularımızı şeirlə çatdırmaq daha asan olur.

Onu dərd götürər kimə görəsə,

Özgə kədərini kədəri bilər.

Bir gün bir kimsəyə kömək etməsə,

Sanarki, evinə əliboş gedər.

Qələmin müqəddəs, elminibadət,

Ay alim qardaşım, nə yaxşı varsan!

Qəlbində insana böyük məhəbbət,

Sən insanlıq üzrə professorsan!

Bu axşam gözümə yuxu getməyib,

Dua eləmişəm səhərə qədər.

Nə yaxşı insanlıq hələ ölməyib,

Şükür eləmişəm buna nə qədər.