Yoldaşım əynimi geyinən kimi:
- Qulaq as, - deyir. – Birşeir deyim sənə. Məncə, maraqlı şeirdi. Sənin fikrini öyrənmək istəyirəm.
- İşə tələsirəm.
- Balaca şeirdi, narahat olma.
- Mən şair deyiləm.
- Niyə bu qədər kədərlisən?Axı sən bəşəri şeirlər yazmısan. İnsanlara günəş, sevgi diləyirsən.Təvazökarlıq eləmə.
- Mən şair deyiləm!
- Yaxşı, yaxşı. Oxucu kimi defikrini.
- Mən oxucu da deyiləm.
Eyvana çıxıb siqaretalışdırıram. Pəncərəmizdə yağış mövsümüdür. Göy rəngli kurtkamı geyinib çıxıramküçəyə. Yağış üz-gözümü, eynəyimi damcılarla atəşə tutur. Nimdaş geyimli,qəhvəyi paltolu qoca yolu keçmək istəyir. Qolundan tutub kömək edirəm.Gölməçələrdən sıyırılıb yolu keçirik.
- Sağ ol, ay bala. Allahköməyin olsun, tələbəsən?
- Mən tələbə deyiləm.
Yoluma davam edirəm. Eynəyimgözümə yapışıb, ətrafı yaxşı görə bilmirəm. Ağaclar, boş küçələr, skamyalarbulanıq görünür gözlərimdə. Metroya tələsmək üçün qaçmağa başlayıram.Gölməçələri şapıldada-şapıldada...
- Yer var, ay xala?
- Yoxdu, yoxdu da. Nəçığırırsan?
Bir nəfər ona qahmar durur:
- İndiki cavanlarda tərbiyədeyən şey qalmayıb.
- Mən cavan deyiləm!
Basabas azalır. Adamlarseyrəkləşir. Vaqonun o başından saçları pırtlaşıq, əlində bir neçə kitab-dəftərolan gənc yaxınlaşır mənə. Üzündə mənasız bir təbəssüm var.
- Siz deyəsən yazarsız?Poemalarınız tamaşaya da qoyulub?
- Yox, səhv salırsınız, mənyazar deyiləm
- Oğuz Ayvaz deyilsiz?
- Yox, mən Oğuz Ayvazdeyiləm...
Pırtlaşıq saçlı oğlan üzündənarazı bir ifadəylə vaqondan çıxıb gedir. Mənə elə gəlir ki, o qaranlıq tuneldədüşüb. Metrodan çıxıram. Yağış bir az da gücünü artırıb. Küçənin tinində ağsaçlı, üzündə çapıq olan bir dilənçi adamlardan pul dilənir...
- Allah köməyiniz olsun, Allahişinizi avand eləsin.
Yanından keçirəm. Bulanıqeynəyimdən dilənçi sulu boyayla çəkilmiş portretə bənzəyir. Dayanıb gözlərininiçinə baxıram.
- Cavan oğlan, Allah köməyinolsun, mənə kömək elə...
- Mən Allah deyiləm.
- Elə demə ay bala, Allahaacıq gedər.
- Mən bala deyiləm.
Səkinin üzərinə qalxıb yolumadavam edirəm. Saatım işə gecikdiyimi bağırır. Qulaqlarım bağırtıdanpartlayırmış kimi olur. Yağışın səsi krantdan gələn su damcıları kimi eşidilir.İşə çatıram.
- Harda qaldın? Sən müxbirsən,yazı çatdırmalısan. Qəzet boş qalmalıdır? İşə vaxtında gəl.
- Mən müxbir deyiləm...
Redaktor gülümsünür, kürəyiməvurub işinin dalınca gedir.