Qəşəm Nəcəfzadənin optik eynəyinin bir şüşəsi düşüb itir, özünün xəbəri olmur. Axşam evə gələndə oturub şeir yazanda eynəyini çıxarıb taxır. Oğlu Kəramət görür ki, eynəyin bir şüşəsi düşüb, amma atasına heç nə demir.

Beləliklə, beş-on gün Qəşəm müəllim hər dəfə eynəyini gözünə taxıb yaradıcılıqla məşğul olur. On beş gündən sonra növbəti dəfə şeir yazanda qəfil əsəbləşir və eynəyini gözündən çıxarıb tullayır:

- Əşi, öz gözlərim eynəkdən yaxşı görür.