Həyat qadınının amansız həyatı
Axşamüstü kafelərin birinə yollanıram. İçki sifariş verib, ətrafı müşahidə etməyə başlayıram. Qısa ətəkli, üzü ənlikli yorğun qadınlar diqqətimi çəkir. Həyat qadınıdırlar. Yarıçılpaq bədənləri ilə masanın dörd bir tərəfini işğal ediblər.
Əlimlə işarə edib,
içlərindəki ən gənc qızı yanıma çağırıram. Cəld yerindən durub yaxınlaşır,
çoxdanın tanışı kimi yanımda oturub, gözlərini üzümə dikir. Bu an həyat qadınları oturan masaya baxıram: onların üzündəki sonsuz kədər məni incidir. Adını bilmədiyim
fahişəyə deyirəm:
- İstəyirsən, dostlarını da çağır.
Gülümsəyir. Yəqin, elə bilir ki, zarafat edirəm.
- Biri sənə bəs eləmir?
- Adın nədir?
- Aysel.(ad şərtidir) Neynirsən ki?
- Saat
neçəyə qədər burada işləyirsən?
- Səhər altıya kimi.
- Bəs yorulmursan?
- İnsanam da, yoruluram. Amma öyrəşmişəm. Yaxşı, keçək otağa?
Bir söz demirəm. Qarşımdakı pivəni son qurtumunadək içib ayağa qalxıram.
Onun arxasınca otağa gedirəm. İçəridən çox pis iy gəlir. Mələfə, döşəkağı,
yastıq yerə səpələnib.
- Nə danışırsan? Yoxsa?… – yenidən uğunub gedir. – Bir az tez edək, müdir vaxt qoyub.
- Nə qədər desən, pul verirəm, ancaq istəyirəm mənimlə
sadəcə danışasan.
Hələ üstəlik, əli ilə çiynimə də vurur. Sonra saçı ilə oynaya-oynaya,
səsinə şıltaq çalar verib, sözünə davam edir:
- Amma... Başa düşmədim səni. Sən kişi deyilsən? Niyə qorxursan? Birinci
dəfədir, bəlkə? Hə, utanma, de.
Yenə uzun-uzadı qəhqəhə çəkir.
- Yox. Sadəcə, kefim yoxdu. Mənə öz həyatından danış.
- Xəyat? – rus aksenti ilə soruşur və təzədən uğunub gedir. – Mənim
xəyatım sənin nəyinə lazımdı?
Səbrimi basıb gözləyirəm, bilirəm ki, adətən, ona bu
cür suallar vermirlər. İndi karıxıb, bilmir neyləsin. Ona görə də tərəddüd
içində qalıb. Amma danışacaq. Yüz faiz danışacaq.
- Hmm…
Aysel deyir ki, on beş yaşı tamam olanda uşaq evindən qaçıb. Günlərcə
parklarda, küçələrdə gecələyib. Sonda məcbur olub bu yola düşüb: "Əvvəllər
yolların qırağında dayanırdım. Müştərilərə gözəl görünmək üçün əlimdən gələni
edirdim. Maşınlara yaxınlaşırdım. Elə olurdu üzümə söyüş söyürdülər. Eləsi də
olurdu, məni maşınına mindirirdi. Sonra gəlib çıxdım bu kafeyə”.
- Peşman
deyilsən ki?
- Səni bu bataqlıqdan xilas etmək istəyən olsa,
razılaşardın?
- Yox, elə-belə soruşdum.
- Nə qədər sual verirsən e...
- Danışırıq da...
- Bəlkə, qəzetə yazacaqsan?
Yenə aramsız gülüşlər...
Lüt-üryan yanımda oturub. Bədəninə baxıram. Onun vücudu izdihamlı
yerlərdə özünə çıxış axtaran balaca uşağa bənzəyir.
İki dəqiqədən bir gülməsi əsəblərimə toxunur. Sanki, qarşımdakı qadın
deyil. Mənə elə gəlir ki, bütün sevdikləri onun üz cizgilərini, vücudunu,
saçını, gözlərini, hər şeyini unudublar. İndi o, öz bədənindən pul qazanan
böyük bir boşluğa bənzəyir, heç nə ifadə etmir. Yəqin, fahişələr bədənlərini
satarkən ürəklərini də hərraca qoyurlar.
Aysel dinc durmur, şitləşir. Mənimsə istəyim onunla yatmaq deyil.
Birdən-birə ağlımdan qəfil bir fikir keçir: fahişələr öz qadın statuslarını
dəfn etdikdən sonra kişilər üçün yalnız orqazma çatmaq vasitəsidirlər.
Gözləyirəm ki, danışsın. Amma elə hey susur. Amma danışsa da, çətin
inanam. Düşünürəm ki, fahişələr həmişə yalan danışır. Özlərindən uydurma
əhvalatlar quraşdırıb danışırlar. Bəlkə də, Ayselin öz həyatından danışdığı bu
qısa əhvalat da yalandır. Başdan-ayağa yalandır. Amma bir insanın sevdiyini
etiraf etməsi niyə uydurma olsun ki?! Axı fahişə olsa da, hər gün bədənini
başqa kişilərlə bölüşsə də, o da insandır. Onun da hissləri, duyğuları var.
Aysel danışır, mənsə düşünürəm ki, qadınların da sevgisi belədir. Nə
vaxt onlara əzab verirsən, özündən uzaqlaşdırırsan, o zaman səni sevirlər.
Görəsən, bir fahişəni sevmək necə olardı? Yaxud fahişənin sevgisi…
Türk yazıçısı Suat Dervişin "Fosforlu Cevriye” romanı yadıma düşür.
Qadın yazıçının qələmə aldığı dramatik əsərdə sonda Cevriye ona heç vaxt
toxunmayan, onunla yatmayan, onun fahişə olduğunu unutduran bir kişini sevir və
sonu faciə ilə nəticələnir. Cevriye o kişini xilas etməkdən ötrü öz canından
keçir. Nədənsə, oradakı kişinin Cevriyəyə verdiyi sualı xatırlayır və istəyirəm
ki, Ayseldən də bunu soruşum: "İnsanları sevirsən?” Cevriyenin cavabı belə idi:
"Hə... Lənətə gəlmiş insanları sevirəm”.
Ayselə baxıram. Yanıma çağırıram. Gözlərinin içində məhv olmuş uşaq
bağçası görürəm. Soruşuram:
- Aysel, insanları sevirsən?
Bu yerdə qapı döyülür. Müdir Ayseli çölə çağırır.
Sualım cavabsız qalır...